ЗБУНЕТОВА ТЕМА

Ти ми викаш,ајде нови стихови врзи
А јас едноставно ќе ти речам,сега ме мрзи

Изменето од ZoraNaSlobodata - 02.Февруари.2009 во 01:57

...свет...го гледам во тебе, оној за кој знаеш дека го има, оној што ти треба, никаков сјај не може да го засени, ти го гледаш мојот, тие се соединети како земјата и воздухот, затоа и опстанавме, вратите ги затворивме, се стопливме еден до друг, птиците и се она што припаѓа на небото ни носат храна, ни пеат, не учат, не свативме веднаш дека не би се дружеле со нас да не бевме сродни души, не гледаат како нивни, сега ќе дојдат, почекај, се слушаат крилјата како наближуваат. Водата тече каде е влажно, пламенот гори каде е суво, сите сличности се заедно, така било едноставно, само требало да се сака да се свати.
Секоја непроспана ноќ со непрекинати допирања, а наутро да се има чувство на свежина и полетност, така едноставно, само требало да се сака да се свати што е тоа што не одмара. Кога не се испуштаме од поглед, не забележувајќи намрштени сенки кои не одминуваат и насмеаното сонце ни намига додека ги разбркува. Бараш нешто во ташничката со една рака затоа што со другата не сакаш да ја испуштиш мојата, ти ја придржувам ташничката со другата рака, се погледнуваме и се насмевнуваме додека се радуваме на спонтаноста, во исто време почнавме и чекори да правиме, ми ја местиш крагната, ти го местам немирниот прамен, така едноставно ...
   

Изменето од butterflyM55 - 02.Февруари.2009 во 07:24

...мир и топлина ... дланки отворени, во нив светлина вибрира, го изговорам твоето име...вибрира ... добива облик на стрела, се затресува од залет, а не ме одбива, кон тебе ме тера ... го враќам времето, ти ја враќам насмевката, го враќам поназад, таква ќе останеш иако ме нема и на таа цена духовите ме опоменаа, не е важно ти сепак остануваш и сега, ја имам моќта. Те галам по косата како вториот ден од нашето постоење, само дишеш тивко, јас сум буден, ги чекам петлите иако се далеку, моментот е сега, тестот е започнат, без моќ не можеш да бидеш моја, вените набрекнато ми пулсираат, зениците ми се црвени, на ѕидот две дупки се отворија од мојот поглед, ќе биде како верувам дека е. Створив облак околу тебе исто како вториот ден, се подигна од креветот, не ти го поремети тивкиот сон иако молњите се одбиваа со експлозии, силата сеуште беше моја, тивко предеше додека го галев облакот кој те штитеше, заби штракаа на празно, немав зошто да се плашам, пострашно е да се биде без тебе, затоа победив, не се ни сомневав за прв пат, мирисот на трулежот од сомнежот испари.
Петлите ти ги отворија очите и насмевката, ме зграби грчевито иако не знаеше зошто нагоните ти проговорија наеднаш со толкав глад и сила и не сакаше да се запрашаш иако помина многу време топејќи ме во твојата прегратка со целосната силина на страста ...

..............

.............