ЗБУНЕТОВА ТЕМА

... ако подобро се сетам, на мојата ѕвезда советник која ми велеше да ја прифатам мојата судбина полна со обичности кои ми ја разрануваа душата, дека моите обиди предизвикуваат само сожалување и покрај тоа што ми е вкусот на свеж извор, никој нема да се напие, бар не таа за која сум наменет и дека таа што ќе пие нема да забележи ништо посебно и необично која ќе ме стави во редот на милионите обични чешмички крај патот низ кој случајно минувала.
Гледав по патот низ кој минуваа жедни но скоро и да не го забележуваа мојот извор обраснат со безбојни растенија, погледот ми се вкрстуваше со случајни и тапи погледи кои реагираа само на светкави реклами за вода со необичен вкус, некои за кои немаше место само сакаа да се напијат од мене и да продолжат за да добијат сила да издржат во долгите редови пред популарните. Не можев да им замерам, бев само обична чешмичка, се обидував да ја прифатам мојата судбина.
Во делот од небесниот свод кој беше над мене ѕвездите ги покри сенка, погледнав нагоре иако не бев навикнат да очекувам, се појави ѕвезда што паѓа, за последен пат посакав желба. Сенката сеуште ја имаше, очите ме заболеа од ненавикнатост за гледање во висини, во позадина се појавија обличја на необичен мал облак, на него седеше ти со светлина сама за себе и почна да се спушташ кон мене... додека пиеше првите зборови ти беа дека ме препозна меѓу милионите... бев збунет, но насмевка се појави на моето лице по толку многу време...



Изменето од zbunet - 24.Јануари.2009 во 12:02

Изменето од ZeZnAtA - 24.Јануари.2009 во 12:03

eden e zbunet ... one in a million

... најдобра мисла, никогаш подобра мисла не сум имал, ништо подобро не сум имал, погледни се, погледни ме, изразот и очите ме издаваат кога те гледам, се топи ладната маска како депилатор кубејќи ми ја сета улична влакнеста сировост низ години стекната, сите разгледници каде бев и со кого бев се толку бледи, сите бои прејдоа кај тебе, сите победи ми биле само порази, се смеев, а немав зошто, не те познавав.
Твоето стапало на мојот компјутер, како лесно заборавив на него, ги нагази сите мои букви испишани кои само како да те навредуваат во својот обид да те опишат, така помислив, секој збор може да преставува лага, ти не, овој момент е вистина, топол и единствен, совршена женска мирна линија неспоредлива со ниеден пејсаж додека гледаш во правецот на сваќањата каде лесно ме гледаш без трепет или сомнеж. Дали некој те испрати да ја спасиш мојава душа ? Зар светов без мене не може ? Или се ова издигнати светови кои постојат за да ме внесеш во нив, светкавост во секое твое движење, искрички за кои мислев дека само ми се причинуваат, бар на почеток заради моите ненавикнати очи да сватам дека облините се само почеток на патот кон вистинската судбина, ти не постоиш само за да бидеш сакана, ти постоиш да ме направиш сосем поинаков од што можев да замислам, мислевме интелигенцијата е таа што не води кон погорните скалила на еволуцијата, а цело време биле чувствата...да се знае да се сака до совршеност ...и по неа...