ЗБУНЕТОВА ТЕМА

 

... јас сум бубе што лази, стапало што ти голица, мрдаш лево десно со него, ноктиња ти бацувам, ти се смееш, ете ми плата, не идам на работа, само ќе те голицам, зар има нешто поважно ? Листенце од нога ти грицкам, ти рипкаш со неа лево па десно, ја бркам со моите грицкала дур како лош се смеам, да идам на работа ? Не ? Добро тогаш. Идам понатака. Не ми бегај со коленцето, остај да го изгрицкам...еј ! полека, ме удри по заби...отидоа моите жаби...дај ми го бутчето...ммм, мљац!...гриц !...ама не те скокоткам...там, там, тарарамтамтам ( музика од акционен филм ) ...ама не ме буткај ! ...ај добро, дај ми го стомачето...пррр ! ( со прилепени усни испуштам воздух на мешето ) ,а мор не ме буткај, па тебе сегде те скокотка, па више па !...ај да пробаме малку на градниот кош ( со главата изигравам баскет и сакам да се закуцам у кошот ) ...ааам !...ама не ме буткај па !...ај уше еднаш, амор тргај рацете, не ми буткај фаца ! Ај раце ќе ти бацувам...( не реагира, не е интересно ) ...дај раменцата...дај сега вратчето, њам, њам, иии ! шљифка ! ...па несакајќи беше !...добро ма, имаш убав шал...немаш ролка ? ...ај после ќе мислиме...дај ми го сега увцето...не ти пикам јазик у уво, не сум таков...упс ! ми се испушти...не сум за верување ?...уфф...ај отидов на работа, таму бар ме мрзат и знам на што сум... не се скокоткаме, ни се повраќа кога ќе се видиме...не ме мавај ма !...па сеа што сакаш ? ...да идам или не ?...еее, па више, кој да те разбере...

...милион нови начини секој ден ни се прикажуваат, нови шанси да се заведеме и излудиме, мозокот ни работи само за таа цел, се чувствува врелост од комбинации, тоа е моќ, да се имаме целосно, немаме веќе шанса за друг живот, на друго место или со други луѓе. Судбинска предодреденост не бележи, од далеку се гледа, ти знаеш и возвраќаш за да го запечатиш спојот на единствената можност да се биде среќен на начин неочекуван и недоживеан. Да се биде еден на друг се што што постои, да не се симнува поглед еден од друг и додека меѓусебно се храниме кога се добива посебен вкус и дава посебна енергија која е посветена за натправар кој кого повеќе ќе воодушеви каде во залог е поставено тврдењето кој кого повеќе сака. Никој од нас не признава и борбата продолжува додека се заслепуваме и нашите сетила дивеат на начин непознат, наизменично борбите ги добиваме само за кратко да ликуваме, возвратни нежности не соборуваат, паѓаме и пак стануваме, се сакаме се посиловито, стануваме имуни на едноставни изливи и реченици, техниката се претвора во уметност, нема кој да пресуди, нема кој да свати, се издигнавме високо како галебот Ливингстон и заборавивме на оние кои цел живот го минуваат ниско во потрага за храна...