Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Ќе те галам додека утрото се расони...
ти незаситна ќе сакаш уште,
но стрпи се..не сум себичен, само...
се давам себе си во умерени дози....
СЕ ПЛАШАМ ДЕКА ЌЕ ТЕ ПРЕЗАСИТАМ...

Moja koza
moj je trunak nade,
krov od stale
s'v sinoc popade....
pola stoka tamo smrze
zito se sve pod snjega nadze,
voda smrzla kamen-tuch,
nebo sivo,
jagnje opet krivo....


Al ona je u toploj postelji
samnom opet bila
od studa i nepravde
u moj se jastuk sakrila..

Prc je trazi
jagnje place
vetar silan jos viuli
reka se sva uzburkala,
al ona mirno spava,
sveza je trava tu jos ceka
ne mari ona ni za jagnje ni staroga prca,
ne mari ona nit za uzburkana reka

Ona lepo samnom spava

Љубовта е звезда што небото го краси треба да се чува да не се изгаси

Брзај да го вкусиш секој атом од постоечкото, но,
обезбеди му сигурност на она што го поминавме....

Позната и  беше таа тага. Позната и  беше таа грутка во грлото која ни прост збор не и дозволуваше да голтне а не па некој поголем. Се мора да се каже. Ама на кого?!? Зар ке помогне тоа!? Не. Само ке отежни се. И така е веке тешко. И така пак ке биде се ставено на знак stand by ...и така повторно е тага и исчекување. Се се смени само за 2 недели. Се доби друг тек. Додека плачеше само од тага за сосема друг вид на љубов, повторно почна да плаче и за празнините во нејзиното срце. Толку мало и кревко а однадвор гледано цврсто големо и силно. Секогаш спремно за борба. Да, но само ако мора. Снегот кој паѓаше во голема мера конечно намали. Капијата со сила се отвори. Доволно натрупа во нејзиниот двор. Дали и спомените ке се натрупаат така многу што нема никој друг да може да ја отвори вратата на нејзиното срце!? Сигурно е така. Само дали тие спомени ке ја залечат таа болка??? Сега кога чемпресите се разбелени, кога низ големиот двор отсјајува снежната белина а на пригушените фенери се гледаат снегулките како сјаат како мали светулки во селско темнило сваќа дека се молеше за овие денови. Се молеше што побрзо да дојдат. Но не се молеше толку брзо да пројдат. Сакаше само да биде се во ред, а сега повторно ништо не е ко што треба. Излезе во ноќта низ дворот. Нејзината свиленкаста коса која паѓаше на рамениците полупокриена со плетеното капче кое оддалеку оставаше впечаток дека се работи за весело лице на мало девојче под него ја криеше нејзината тага. Одеше полека како да сакаше со секој чекор да го запре времето. Се молеше се да е лага, се да е сон. Реалноста беше поинаква. Баш изминатите денови набрзо ке и се чинат сон. Кога нешто ке нема. Кога нешто ке фали. Кога на некој начин ке го снема исто како што тој снег што го газеше ке се стопи. Само ке останат трагите на нејзините чизми, исто како и на нејзината душа. Кога на оваа тага ке и дојде крај, лудилото ке престане а таа конечно ке свати дека мирот одамна исчезнал и нема да се врати.

Ljubovta se cuvstvuva kako raganje na sopstvenata besmrtnost...Dodeka jas stanuvav besmrtna,trepetot na noknite peperugi mi sepna deka si mi ja griznal dusata,deka si otkinal parce od moeto srce...
Mi gi dade kriljata na ljubovta za da go dopram sovrsenstvoto,za potoa da dozvolis da padnam na dnoto...
I samiot znaes deka bolese i ke boli,go znaes samo toa sto te interesirase...
No nikogas nema da doznaes deka si griznal parce od dusata na eden malecok fenix...

Тивка нок....Месечината и ѕвездите и оваа нок се обидуваат да ми го осветлат патот, да ми ги осветлат спомените.....Ах тие болни спомени кои ми ја притискаат душата и не ми дозволуваат да продолжам напред......Каде да одам?Што да сторам за заборавам што се случи?А дали всушност и ке успеам да те преболам, на се да заборавам!!......Незнам!Тишина и се е мртво !!!Не добивам соодветни одговори на моите прашања!Но решавам храбро да зачекорам напред.Да зачекорам по патеките кои ми ги покажува светлината.Да го заборавам тој твој небесен поглед што ги раскина сите катанци на срцето и ме направи роб на твојата убавина.Но одминува денот, одминува и нокта црна.Се одминува ама ТИ си сеуште тука! Знам дека е тешко, но сепак ке продолжам напред....Ке го барам црниот тунел на заборавот каде што црнината тажи за поминатото време .Каде што ке се изгуби твојот поглед ......Каде што ке ги закопам спомените и ке ја барам патеката на оние кои што искрено љубат!!!