ЗБУНЕТОВА ТЕМА

...понекогаш, те сликам со звуци на невидливо платно, кога слухот е расположен да гледа, кога тоа го бара од мене, без разлика дали ќе сватиш, некои мои непознати и скриени делови доаѓаат како позадина на секој звук што те опишува до најситен детал, онака како те чувствува она што во мене никогаш не било видливо, што те бара и посакува на мене непознат начин, кое се поврзува со она што го гледаш како врв од потоната планина, оној што мислиме дека сум јас споен со таа што мислиме дека си ти. Делот од тебе кој не е видлив и за кој не знаеме е поттикот и бојата на секој тон, нови додатни звуци се појавуваат и се преплетуваат, за кој не знаеме дека е љубов на нам непознат начин.
Кога ќе се спојат усните, ни се причинува музика, секој допир поинаков тон ни дава, голи тела споени како почеток на рефрен, громогласност во кулминација на секој тон кој е творен само за тој момент, мислиме ни се причинува ерупција на нови звуци за иако слична ситуација, која е неповторолива. Милијарди варијации за кои мислиме дека ни се причинуваат се невидливите нишки кои се појачуваат и овозможуваат љубов, како атоми невидливи кои сочинуваат материја.
Те гледам, мислам ми се причинуваш, премногу си добра за да бидеш вистинита, ти си некогашна невидлива клица на љубов носена од ветерот сочинет од нежни звуци кои минуваа покрај многумина на кои им се причинуваше само како зрак светлина додека се посветени на својата смртност работејќи и формирајќи ја површноста. Делот од мене кој гледа со поинаков поглед те препозна, делот од тебе невидлив застана да ме слушне и остана...  

zbunet напиша: ...понекогаш, те сликам со звуци на невидливо платно, кога слухот е расположен да гледа, кога тоа го бара од мене, без разлика дали ќе сватиш, некои мои непознати и скриени делови доаѓаат како позадина на секој звук што те опишува до најситен детал, онака како те чувствува она што во мене никогаш не било видливо, што те бара и посакува на мене непознат начин, кое се поврзува со она што го гледаш како врв од потоната планина, оној што мислиме дека сум јас споен со таа што мислиме дека си ти. Делот од тебе кој не е видлив и за кој не знаеме е поттикот и бојата на секој тон, нови додатни звуци се појавуваат и се преплетуваат, за кој не знаеме дека е љубов на нам непознат начин. Кога ќе се спојат усните, ни се причинува музика, секој допир поинаков тон ни дава, голи тела споени како почеток на рефрен, громогласност во кулминација на секој тон кој е творен само за тој момент, мислиме ни се причинува ерупција на нови звуци за иако слична ситуација, која е неповторолива. Милијарди варијации за кои мислиме дека ни се причинуваат се невидливите нишки кои се појачуваат и овозможуваат љубов, како атоми невидливи кои сочинуваат материја. Те гледам, мислам ми се причинуваш, премногу си добра за да бидеш вистинита, ти си некогашна невидлива клица на љубов носена од ветерот сочинет од нежни звуци кои минуваа покрај многумина на кои им се причинуваше само како зрак светлина додека се посветени на својата смртност работејќи и формирајќи ја површноста. Делот од мене кој гледа со поинаков поглед те препозна, делот од тебе невидлив застана да ме слушне и остана...

..ma kje go ishtampam ovoj prviot del...i kje mu dadam na onoj mojon da go nauci napamet. ako ne znae da pishuva -sostavuva, barem znae da cita


Изменето од mamamd - 17.Декември.2008 во 22:11

zbunet....gledaj kako ti se lepat devojkive.........

Кога ја читам темава ја замислувам Тања како самовила,а Збунет како свинче во поле ко компири.

Збунет Мафија

збунет...крајов посебно ме освои!

... онаму каде никој не бил, онаму каде никој не се осмелува заради стравот од непознатото кое го носи лудилото кога не можеме да сватиме нови правила на сосем нови простори, каде не важи ништо од наученото и сваќањето дека тоа било само ѓубре, изградени на база од ѓубре и како такви се обидуваме безуспешно горди да бидеме. Стравот на ѓубрето од дезинтеграција налепено на нас до толку да не ја осеќаме неговата смрдеа се пренесува на нас зошто го чувствуваме како дел од нашето срце кое секојдневно го гуши сметајќи го како природно и прифатливо за нашата заматена свест.
Таму се обидувам да те одведам, онаму каде од каде ќе ти се измени бојата на очите и самиот поглед, каде гласот стекнува ехо како кога во сон некогаш ќе го ослушнеме говорот на ангелите, наутро заборавајќи на сликата, но ехото останува. Кога ќе запееш, се забележува и знам која си додека ме издава едвај видливата насмевка додека ги пратиш тактовите на некоја друга универзалност.
Се обидувам да те одведам меѓу твоите кои веќе со еони те чекаат, оние кои немаат облик за кој знаеме, имаат само свест во облик кој ќе посакаат, оние кои знаат за постоењето на корените од кои потекнуваме, секој корен има свој чувар, твојот корен те чека тебе, мене ме прати по тебе иако знеше дека ќе се сврземе нераздвојливо...