ЗБУНЕТОВА ТЕМА

Dolgo vreme nemo ja sledam temava od prosta pricina sto se sto bi kazala veke go kazale drugite pripadnicki koi veke pisuvaat redovno tuka ..... jas mozam samo da kazam deka mi e milo sto seuste postojat mazi koi mnogu lesno go naogjaat patot do zenskoto srce i dusa..... bez nekoj da im nacrta ....

... заминуваат куќи и ниви...низ прозорчето гледав, а стариот воз не носеше стенкајќи и со цивкања што ми заличуваа на јато папагалчиња како да се вгнездени во секој дел од вагоните, до мене стари весели рибари непрекинато се шегуваа вовлекувајќи ме во бурата на гласни смеења и афоризми, успееја да ме предизвикаат со својата симпатичност, најстариот беше најнемирен и имаше 80, ми даде инспирација, ми пружи рака, го растурив, смеењата непрекинато ечеа, стомакот почна да ме боли од грчења, од соседните купеа ѕиркаа да видат што е тоа што може некого да натера да смее до толку, на кондуктерот му испадна ташната во ходникот, клекна смеејќи се, едвај се исправи, на огинот непрекинато од сите страни се долеваше масло, возот ечеше од нашите смеења. Се шегувавме и на сметка на едниот во соседното купе кој се обидуваше да не надлгласи со непрекинати цитирања на религиозни убедувања кои имаше потреба некаде да ги презентира. Возот застана, рибарите се спремија, си разменивме телефони во случај да заборават нешто со прекор дека јас ќе бидам виновникот ако се случи такво нешто и дека ќе морам да се исперам со частење, прифатив со драга воља. Возот повторно тргна додека мавтавме секој од својата страна. Сега ќе можам малку да одморам, си реков, само по некој увод од старата жена спроти мене со соседната за снаите, ова ќе биде досадно, си реков замижувајќи...а кој ја бара ?... не е важно ?!...за пет минути ?...па таа работа се прави за пет минути !
Се надоврза и другата за нејзината снаа, стомакот пак почна да ме боли од смеење, некој електричар, тамошниот кој ми даде информации за моето понатамошно движење и каде што се нешто му се случувало во некое минато...премногу смеење, морав да одам почесто до вц, што е сигурно, сигурно е...
Дојде времето да се симнам, го споредив животот со возот, сите се симнуваме на различни станици знаејќи во меѓувреме дека никогаш повеќе нема да се видиме. Не брзав, имав уште многу време и разгледував наоколу...премногу смеење, не ќе е на арно...фрлив паричка во фонтаната...помислив...каде ли ќе бидам во ова време следната година ?...дали ќе успеам да ја задржам насмевката ?...

...ги раширив рацете, сите птици од околината слетаа на мене, сите четриножни се врткаа околу мене.
- Еве кој сум !
 Затрепка не знаејќи што сакам да кажам
- Погледни !
 Зрак од сонце ме осветли како да сум на бина, а ти почна да го местиш немирниот прамен од косата зошто не знаеше што да правиш со рацете, се помалку ти беше јасно.
Птиците ме подигнаа во висина, десетина метри бев над тебе
 - Абе симни се, не изводи, ќе паднеш !
Го повикав ветерот со неговата сила да ме подигне уште повисоко стварајќи вртлог под мене носејќи ги сувите лисја и гранки творејќи го твојот лик низ кој се појавија молњи кои го оживееја изгледот самовилски од каде и потекнуваш, рој бакнежи полетаа кон тебе и целата беше обвиена со нив.
 - Абе кај најде тука сите гледаат ! Не ти беше јасно зошто ова го правам.
Се спуштив додека плавкаста светлина извираше од мене.
 - Не би бил ништо од ова да не беше ти !
 - Само нешто изводиш, ко да не знам дека е така !
Се приближија неколку згодни жени восхитени од глетката, заводливо ми се смешкаа.
Низ твоето лице помина сенка и се намршти, почна да се лутиш.
 - Само ти флертувај !
Бар нешто се појави што ти беше разбирливо иако заради тебе станав привлечен...

...i...