Деца со посебни потреби

lilica напиша: Сите родители кои немаат дете со ПОП нека помогнат да се вработат повеке дефектолози , логопеди, психолози во училиштата каде учат просечни деца.Доволно е да се придружат со потписи на петициите и барањата за потребата од ваков кадар кои родителите на деца со ПОП редовно ги доставуваат до МОНК.Може и самите тие да поднесат барања, само така се решава проблемот со учениците, а не со изолирање во посебни паралелки.Тие се дел од нашето секојдневие и навикнувајте се на нивното присуство

...za da se potpishuvaat roditelite na spisoci so podrshka nekoj treba da ja povede taa kampanja.... mora da e toa nekoj roditel na dete so POP... nastavnik koj raboti so dete so POP... Inaku na site oddelenski i nastavnicki soveti se diskutira za problemot - nedostatok na defekolog...ama ocigledno se ostanuva vo zapisnicite... kako ushte eden nereshen problem...

Искуството од кај нас е дека треба сите страни што се засегнати заедно да ја истераат сета работа.Ние пред 5 год. сами (родителите) поднесувавме барања до Советникот на МОНК во Стр.,ама сето тоа се забораваше и забошотуваше.Има струи кои мислат дека нови работни места ги загрозуваат нивните,па во школите правеа обструкции со немање на простор и сл.Почнавме да ги користиме познанствата,или влијанијата на некои родители кои се на некоја позиција.Константно,секој ден бевме во Собрание.Дури и од докторите на Завод за ментално здравје баравме да ни помогнат да објаснат дека одење во училиште на нашите деца е терапија, не хир на родителите.Во мегувреме инволвиравме и дефектолози,кои презедоа да го водат орорто,а ние само им дававме подршка.За срека сегашниот градоначалник е многу современ човек и кај него допреа нашите сос пораки.На состаноците во неговиот кабинет(ние родителите редовно се исплакувавме) доколку се почувствуваше обструкција од некој негов советник,веднаш нас не подржуваше и даваше до знаење дека треба да истраеме,бидејки треба време за бирократските лавиринти.ЗНАЧИ:Не чекајте од родителите да ги бркаат работите.Дефектолозите или професорите треба да се иницијатори(да ја направат формата)а родителите секогаш ке се потпишат,ке ги користат своите врски и познанства.Родителите се ПРЕЗАФАТЕНИ со обезбедување на егзистенција на децата,а премногу е болно да шетаат од врата на врата и да ги исмеваат.И ние немаше да успееме ако не се инволвираа повеке дефектолози.Тие добија работа,ние школо,градот награди.Сите сме задоволни.Треба да се искористат познанства со невработени дефектолози од повеке градови низ РМ па сите во исто време со исти барања или потреби да поднесат до МОНК за да се добие на масовност.Ако е некоја осамена иницијатива никој не ја споменува.Исто се трага и по политичка позадина на секоја иницијатива.Затоа полотика настрана.Ако има од повеке градови(школи)значи има повеке засегнати семејства и....истрајност. Здружението на родители од Стр. ке даде на сите подршка и ке учествува во се поврзано со отварање на нови паралелки за деца со ПОП или вработување на дефектолози.Нашето здружение се залага да се отворат паралелки како нашите и во други градови,ама многу се пасивни сеуште тамошните родители.Значи барањата треба да се од училишта, а во прилог на нив барања од родители и дефектолози.

Поздрав до сите учесници на ликовна работилница.Браво за иницијативата!Се надевам дека се ке се продаде.

... sekogash kje ima vakvi pojavi zaradi ne definiranite raboti...zaradi ne prestruktuiranje na ucilishtata.

БИТОЛСКИОТ ЗАВОД ЗГРИЖУВА 80 ГЛУВОНЕМИ УЧЕНИЦИ

Децата ги плаќаат предрасудите на родителите

Има родители што поради предрасуди ги запишуваат во редовни училишта, а потоа ги враќаат во заводите, вели директорот Пеце Гаштаров

Згрешивме кога внучето го отпишавме од Заводот и го испративме во редовно училиште, од каде што секој ден се враќаше со плачење оти другарчињата го исмевале. Со овие зборови, бабата на 13-годишно охриѓанче со пречки во развојот, се обратила во битолскиот Завод за деца со оштетен слух и говор да го прифатат внук и назад. Ова било втор неуспешен обид на семејството детето да го интегрира во редовната школска средина. Првиот пат, неговите родители интелектуалци сакале основното да го почне во редовно училиште. Бидејќи тешко напредувал го донеле во Заводот, каде успеал да стигне до седмо одделение. Тогаш по втор пат, бабата која останала да живее сама, го зела кај себе во Охрид и го вратила во редовно училиште. По еден месец се вратила во Заводот со плачење зашто детето не се вклопило во средината.

- Ова е само еден од повеќето примери што сме ги имале, а сведочат дека деца со пречки и од редовни се префрлат во специјални училишта - вели Пеце Гаштаров, директор на Регионалниот завод за деца со оштетен слух и говор од Битола.

Се повеќе има залагања за интеграција на деца со посебни потреби во редовните училишта. Директорот вели дека не се противи на тоа зашто интеграцијата дава многу добри резултати кај децата со помали пречки, но не може да се примени кај сите со оштетен слух.

- Голем проблем е тоа што се уште има родители кои се срамат да признаат дека имаат деца со пречки во развојот. Мислат ќе прозборат и ги запишуваат во редовните училишта. Според нашите статистики за основно образование има околу 150 деца во државата со оштетен слух и говор, а кај нас се само 80. Дел се во редовна настава, а други не се опфатени со училиштата. Тоа се деца од селата, каде што родителите не се добро информирани оти тие можат да постигнат напредок- вели Гаштаров.

Заводот во Битола е единственото училиште во државата каде интернатски се сместени деца со оштетен слух и говор од предшколска и школска возраст. Со штитениците шест децении работи стручен тим од дефектолози, сурдоаудиолози, педагози, аудио рехабилитатори и други. Опремен е со современи слушни помагала и компјутери. Условите за престој прилегаат на домашните, благодарение на помошта на Том Кеселер директор на фондацијата Холандија-Македонија.

Во развиените земји децата се сместени исто така во заводи. Во редовна настава по одделни предмети се интегрираат само децата кои ќе покажат талент. Тоа се прави со надгледување од дефектолог до четврто одделение. Ако се постигне успех од петто може комплетно да се вклучи во редовните училишта. Во последно време како најдобар лек за глувите се посочува имплантот кој со медицински зафат се вградува кај увото.

- Сме имале искуство и со такви деца. Најдобро е тоа да се направи додека детето е до две години. По вградувањето важен е процесот на рехабилитација зашто се регистрираат сите звуци, а лицето не знае да ги селектира. Кај повозрасни имплантот предизвикува психички проблеми. Имавме девојче во 7 одделение од Источна Македонија со вграден имплант кој му пречеше, му зуеше, па го извадија - вели директорот. Издршката за децата згрижени во Заводот ја плаќа државата. Средствата што кај нас Заводот ги добива месечно ваквите институции во Холандија ги добивале дневно.

3 декември-Светски ден на лицата со пречки во развојот
Поздрав до сите лица со пречки во развојот и нивните семејства!Поздрав до сите дефектолози и сите оние кои несебично им даваат дел од својата љубов на невините суштества кои не се во можност да ја споделат веселата детска игра со останатите деца!
   
Да се надеваме дека наредниот 3 декември децата кои се со пречи во развојот и се со посебни образовни потреби ќе бидат во можност да го почувствуваат веселиот детски џагор во училишните дворови на редовните основните училишта, во своите родни градови, покрај своите семејства.......

Изменето од katerina1707 - 03.Декември.2008 во 05:02

За жал,родителите и самите деца па и возрасните лица со ПОП овие проблеми не ги имаат само на 3ти Декември, туку секојдневно, но за жал на медиумите само званичните денови им се предизвик за да пишуваат на овие теми (секоја чест на исклучоците),јас искрено како и секој 3ти Декември се надевам дека состојбата во блиска иднина ќе се подобри.

Секое дете со "посебни потреби" е посебно исто како што е посебно и секое друго дете кое нема посебни потреби.
Воопшто не е важно како се вика-дали е аутизам,дисфазија,церебрална парализа,хиперактивност...токму таа посебност не’ учи дека треба да бидеме трпеливи и креативни,да им помогнеме на тие дечиња што полесно и побрзо да се адаптираат во средината.Понекогаш за тоа е потребно повеќе,понекогаш помалку труд,се’ зависи од повеќе фактори,но,како и да е и во двата случаи посветеноста,вниманието и љубовта кон тие дечиња се и повеќе од пресудни.Секоја од тие посебности е сама за себе комплексна и понекогаш е потребно повеќегодишен труд,креирање на индивидуална програма за секое дете,редовно следење на психофизичкиот развој на детето...Детето тимски треба да биде следено од педијатар,невролог,логопед,дефектолог,психолог.Најважно е да се започне што порано,но никогаш не е доцна да почне квалитетно да се работи со детето.Секое дете може да се стимулира доколку се одбере вистинскиот начин и соодветен третман.

Живееме во средина каде што сеуште свеста и разбирањето кај луѓето кон семејствата кои што имаат дете со посебни потреби е на многу ниско ниво.Семејството,а и самото дете живеат под постојан стрес дека ќе бидат отфрлени од средината,изолирани,несватени...Редно е да се свати дека не станува збор за некоја заразна болест.
Наместо да се отфрлаат тие дечиња редно е да им се помогне,да се третираат исто како и секој друг кој ни се вклопува во сликата за "совршенство"