Каде оди духот по смртта?

Во врска со ова еве една занимливост, а верувајте ги има многу вакви случаеви:

Научниците се скептични во врска со теоријата за пренесување на карактеристики преку трансплантација (клеточна меморија). Според оваа меморија, клетките наводно ги помнат карактеристиките и ги евоцираат во новото тело.

Како може елементи од карактерот на една личност - или дури нивната душа - да бидат трансплантирани заедно со срцето?

Една жена која верува во тоа е Клер Силвија, разведена и мајка на едно дете. Таа имала 47 години и била смртно болна од примарна пулмонална хипертензија во 1988 година, кога и' била извршена првата трансплантација на срце и бели дробови во Америка. Со трансплантацијата таа добила органи од 18-годишно момче кое загинало во сообраќајна несреќа, во близина на својот дом во Мејн.

Клер, поранешна професионална танчарка, потоа дошла до неверојатно откритие: по се' изгледа почнала да ги добива карактеристиките и желбите, копнежите на донаторот.

Во продолжение следува извадок од нејзината книга „Промена на срцето“, во која Клер ја раскажува својата извонредна сторија...

„Во последните свесни моменти пред трансплантацијата на срцето и на белите дробови бев известена дека медицински тим наскоро ќе замине за да ги земе органите што ќе го спасат мојот живот. Хирургот Џон Болдвин остана со мене подготвен да ја започне операцијата веднаш штом ќе биде известен дека се отстранети срцето и белите дробови од донаторот. Но, дотогаш не бев во состојба да се фокусирам на тие детали.

Единствено што знаев за мојот донатор е дека тој е 18-годишно момче кое загинало во сообраќајна несреќа. Бидејќи бев првата личност во државата на која и' беше извршена таква операција, имаше голем публицитет, а двајца новинари дојдоа во болницата за да разговараат со мене. Еден од нив праша: ’Сега, кога го направивте ова чудо, што сакате најмногу од се'?‘ ’Всушност‘, одговорив јас, ’токму сега најмногу би сакала пиво‘. Бев засрамена што дадов таков лекомислен одговор и, исто така, изненадена. Дури и не сакав пиво. Но, копнежот што го чувствував беше токму по вкусот на пивото.

Таа вечер ми се јави чудна идеја: можеби донаторот на моите нови органи, тоа младо момче од Мејн, сакало пиво. Дали е можно моето ново срце да доаѓа со нови вкусови и приоритети? Тоа беше фасцинантна идеја. Во тие први денови немав претстава дека ќе се навраќам на тој редок коментар, како една од првите мистерии по трансплантацијата. Ниту, пак, дека во претстојните месеци понекогаш ќе се прашувам кој ги организира промените во моите приоритети и личноста. Дали тоа бев јас или моето срце?

Еден месец подоцна заминав од болницата и бев сместена во институција за рехабилитација на оддалеченост од неколку километри. Кога веќе можев да јадам како нормална личност, открив, бизарно, дека сум развила ненадејна наклонетост кон одредена храна која порано не ја сакав: чоколатца ’сникерс‘, зелени пиперки, пржено пилешко ’кентаки‘. Како што минуваше времето, едно чудно прашање ми поминуваше низ главата. Иако не размислував многу за мојот донатор, всушност, бев свесна дека живеам со срце на маж и се прашував дали е разбирливо дека тоа машко срце може сексуално да влијае на мене. До трансплантацијата поголем дел од мојот приватен живот го поминував во врска со маж или, пак, се надевав дека сум во таква врска. Но, по операцијата, иако се' уште ме привлекуваа мажите, не ја чувствував таа иста потреба да имам момче. Бев послободна и понезависна отколку порано, како да добив помажествен изглед. Мојата личност, исто така, се менуваше и стануваше повеќе машка. Бев поагресивна и посигурна отколку порано и, исто така, поубедлива. Се чувствував поцврсто, со подобра кондиција и престанав да настинувам. Дури и мојот од стана повеќе машки. ’Зошто одиш така?‘, прашуваше мојата ќерка - тинејџерка Амара. ’Одиш тешко, како фудбалски играч со многу развиени мускули‘. Таа нова мажествена енергија не беше ограничена само на мојот од. Чувствував нова моќ, што ја поврзував со силата и енергијата.

Исчезна женската несигурност. Моите сексуални преференци не се сменија отворено - останав докажан хетеросексуалец, но длабоко во мене нешто се смени. Можам да кажам дека и другите го почувствуваа тоа. Се спријателив со една блондинка, со која се запознав на конференција. Времето го поминувавме заедно, а кога заврши конференцијата, ја поканив да остане неколку дена. Тоа беше невино од моја страна или барем така размислував, но веднаш откако останавме сами, таа јасно ми стави до знаење дека е заинтересирана за сексуална врска. Ја одбив нејзината покана, но нејзиното изненадување поради мојата незаинтересираност ме натера да се прашам какви сигнали испраќам без да го сфатам тоа.

Во тоа време, исто така, го имав најнезаборавниот сон во мојот живот. Во него се наоѓав на отворено место, беше лето и бев со висок, слаб млад човек со светла коса. Неговото име беше Тим - можеби Тим Лејтон, но не сум сигурна. Размислував за него како за Тим Л. Се чинеше дека сме добри пријатели. Како што се оддалечував од него, почувствував дека нешто незавршено останало меѓу нас. Се вратив да се збогувам и се бакнавме. Се чинеше како да го бакнав со најдлабокиот здив што сум го имала некогаш. Чувствував како Тим и јас ќе бидеме заедно засекогаш. Кога заврши сонот, нешто се смени. Се разбудив, знаејќи дека Тим Л. е мојот донатор и дека некои делови од неговиот дух и личност сега се во мене. Сакав да ја проверам таа информација, но програмата за трансплантација почитуваше кодекс на строга доверливост.

Неколку месеци подоцна, кога бев излезена во театар, се запознав со Фред, привлечно момче од Флорида. Зборувавме за мојата трансплантација и за донаторот. Заедно решивме да отидеме во Бостон (најблискиот град до местото на несреќата) и да ги пребараме весниците, односно некролозите за мојот донатор. Кога пристигнав, Фред веќе беше таму, пребарувајќи го весникот за таа недела кога се случи мојата трансплантација. Наскоро го откривме она што го баравме - некролог за 18-годишно момче кое починало во сообраќајна несреќа. Неговото име беше Тимоти Ламиренд. Сепак, мојот сон за Тим беше точен. Почувствував слабост во колената и се онесвестив. Во некрологот се споменуваа пет сестри и двајца браќа. Семејството на моето срце беше токму тука, на парче хартија. Се' до тој момент, на еден чуден начин, не бев сто отсто сигурна дека трансплантацијата се случила.

Речиси девет месеци подоцна имав уште еден сон за Тим. Чувствував дека прави се' за да ми испрати насоки за куќата на неговите родители, затоа решив да контактирам со неговото семејство. Им напишав писмо и тие се согласија да ги посетам. Отидов до Милфорд, во државата Мејн, со близок пријател. Чекавме на паркингот каде што требаше да се сретнеме со таткото на Тим. Како што се приближуваше големиот кафеав автомобил така мојот стомак се стегаше. Господин Ламиренд беше понизок отколку што очекував и не' поздрави со едноставно здраво, што не беше интензивен момент каков што очекував.

Навалена на каминот, тој ме погледна в очи и рече: ’Кажете ни како не' пронајдовте‘. Единственото нешто што ја прекинуваше мојата сторија беа извиците на изненадување. Кога завршив, многу очи беа насолзени. ’Ниту еден од другите луѓе што ги примиле неговите органи немаат стапено во контакт со нас“, рече сестрата на Тим, Карла. Дознав дека, покрај неговото срце и белите дробови, семејството ги донирало и рожницата на очите на Тим, бубрезите и црниот дроб.

’Тој беше неуморен‘, додаде еден од нив. Можеби тоа објаснува зошто јас, исто така, сега имам толку многу енергија.

’Дали беше љубител на пиво?‘, прашав јас. Неговите сестри потврдија. Кога им кажав како посакав пиво кратко време по операцијата, сите се насмеаја.

Беше толку неверојатно да се биде таму, што морав да се потсетувам дека сум дојдена со некои специфични прашања. Прашав дали Тим некогаш настинувал и дали брзо закрепнувал. Тие ми рекоа дека едвај некогаш бил болен и се прашував дали тоа е објаснување за мојата новооткриена еластичност? Исто така, прашав дали сакал зелени пиперки. Никогаш не ми се допаѓаа пред операцијата, но потоа ги сакав и ги вклучував практично во секој оброк. Неговата сестра ми рече „Да, Тим сакаше зелени пиперки, но она што навистина го сакаше беа пилешки прсти“. Тоа ги објаснува моите посети на ’Кентаки фрај чикен‘. Бев вчудовидена“.


Изменето од Sunny - 22.Октомври.2008 во 16:02

Majkl напиша: Ahmar напиша: Во врска со тврдењето на Majkl дека душата постои пред телото вреди да се спомне дека тоа тврдење постоело уште многу одамна во античката грчка паганска вера и денес во хиндуизмот.(телата дека се извалкани духовни битија кои биле привлечени од материјалното). Обид на синтеза меѓу тоа верување со христијанството направил Ориген од Александрија во 4 век по Христа.Но секогаш комбинациите на било што со христијанството(во овој случај на хеленизам со христијанство)резултура со се само не со христијанство. така да учењето на ориген,кое го доразвиле многу и гностиците, е анатемисано на петиот вселенски собор во 6 век заедно со Ориген и тоа во стилот "кој верува дека душите постојат пред телото-Анатема".имаше уште неколку слични анатеми но неможам да се сетам поточно како звучеа. поздрав Ориген не се обидувал да направи синтеза туку се обидувал да ја објасни вистината на непросветлените. Нормално дека тоа го имало во хиндуизмот и и кај некои филозофи од античка Грција едноставно затоа што вистината не е измислена сега или пред 2000 години а ниту во древната Индија. Бог само ја објавувал во различни времиња на различни луѓе кои биле отворени за вистината, но секогаш во склад со свеста на тогашната епоха и фондот зборови кои им биле достапни на луѓето. И автоматски се наметнува прашањето: зошто некој сакал да ја анатемисува вистината? Кому тоа одговарало?

i vo ranohristijanstvoto se veruvalo deka dushata postoi i pred da bide sozdadeno teloto
toe e del od ranohristijanskata mitologija i e del od evrejskata mitologija
znachi mitologija , a ne teologija
inaku po apokrifnite spisi se veruvalo deka isus na neboto napravil eden vid na dupki od koi izleguvaat dush*te,na neboto se razbira
dupkata se vikala GAF
A ORIGEN BIL SLAVEN I SMETAN ZA SVETEC I PROSVETITEL OD NAJVISOK RED
duri posle tri veka e anatemisan , najmnogu zatoa shto tvrdel deka ima i spasenie nadvor od crkvata, kako i deka ima spasenie i bez krstevajne edinstveno so verba
inaku origen bil i idolopobornik
taka da zashto tochno e anatemisan , i od koi polityichko=crkovni prichini seushte ne e jasno razjasneto
deneska i pravoslavieto i katolicizmot tvrdat deka nema spasenie nadvor od nivnite crkvi, a origen go tvrdel sprotivnoto
tos se sprotistavil na taka narechenata "vizantiska verska teokratija" i na pravoto na vladicite da im sudat za grevovite od ovoj svet

duhot posle smrta se dvoi na mnogu delovi i odi vo srcata na tie so sakat da go primat vo svoeto srce i tamu e se dodeka go sakat
i ne retko lugjeto vo svojot duh go primat delceto i im se menuva duhot
vazno e da se saka a ne da se zali
dovolno e

KINGDAVID напиша:    Kade odi dusata? Toa samo Bog go znae a nie mozeme samo da spekulirame i mudruvame

Така е брате... душата оди онаму од каде што дошла...

Блу теоријава ви е промашена само колку што тоа е можно, мислам дека не сте можеле повеќе да промашите од ова.
Исус му рече на разбојникот: ,,вистина ти велам денес ќе бидеш со Мене во рајот!’’-тоа значи денес а не по 40 дена.
Ако човек верува во Исус нема да го види пеколот. Христијанската надеж е дека ќе престојува вечно во Господовиот Дом, а не дека ќе оди на прочистување.
Ние се вртиме назад и гледаме какви гревови сме правеле, Бог се врти назад и го гледа Христовиот крст каде се е платено и ние сме слободни.
Човекот требало навреме да се покае за гревовите, да Го прифати Исус за свој Господ и Спасител и да живеел под водство на Светиот Дух. Ако не го строил тоа, ние можеме не 40 дена туку 40 години да се молиме за него, но не верувам молитвите ќе ни бидат услишени.
За свеќите воопшто нема да те коментирам, тоа е паганско верување, како впрочем и сето останато.
За иконите- доволно е речено и познат е Христијанскиот став по ова прашање.

Ништо не мислите за ова? Обично молчењето се прифаќа како согласување.

AlDra, prashanjeto ti e na mesto i odgovorot zavisi od prifatenata dogma. Ako veruvash deka Rajot e nekoe mesto vo nebesata kade sto teche med i mleko i dozvoleno e seto noa sto bilo zabraneto tuka na zemjata, togash spored zborovite na Isus izlaga deka razbojnikot po nekoja prichina istiot den ke odi tokmu tamu.

Ako pak veruvash deka rajot e samo edna sostojba na duhot vo koja toj ke se nagja posle svoite materijalno zemjeni iskustva i pateshestvija, toa znachi deka odkoga ke go napushti teloto ke bituva so onaa karma koja ja zavrednal do togash. Vo sluchajot so razbojnikot, toj stanal svesen za seto onoa sto go pravel vo svojot zhivot i vo momentot na svoeto obrakjanje do Isus se pokajal za svoite grevovi. So toa, de fakto ja smenil svojata svet i ja prekinal svojata karma, pa kako potpolno promenet od srzhta na svoeto bitie, toj sekako deka ke prodolzhi da egzistira vo sosem druga sostojba za razlika od svojot drugar. So drugi zborovi, rabojnikot go napushta ovoj svet so Hristova svest.


Pravo na duhot mozhe da polaga samo onoj koj go sozdal, a vo kakva sostojba ke bide koga ke go napushti privremenoto materijalno telo zavisi od nas samite.

Изменето од Messenger - 08.Ноември.2008 во 21:04