Деца со посебни потреби

...deneska duri i na Sitel zboruvaa za angazmanot na defektolozite vo redovnite ucilishtata za rabota so decata so POP... verojatno konecno ministerstvoto kje ja sfati potrebata od reagiranje...ne od dvoumenje i cekanje...nekoi raboti ednostavno ne mozat da cekaat... me iznenadi malku ona nivnoto... defektolozite da se prijavat do ministerstvoto... pa ministerstvoto kje odluci dali ima potreba od niv... 

GORAZD777,останувањето во паралелката на детето со ПОП не е дека сака родителот, или докторот, или министерот.Запишувањето на деца со ПОП во редовно училиште е поради неопходна потреба и нужност од таа и таква средина на тие дечиња.Значи тоа е дел од неговото лечење, т.е. терапија со која тоа дете се социјализира,а со тоа интегрира во средината, односно нашето општество.Децата со ПОП се диви,и не поднесуваат средини со луге. Затоа со посета на такви средини како што се градинки, школи,забави ги тренираме да се прилагодат, тие самите најдат начин да се навикнат на средината.Моето дете во моментов е во изолирана средина, исклучиво со деца со исти проблеми, но во понатамошните години на образование се предвидува и дружење со здрави деца,за да се навикнат и на таква средина.Доколку сите во образованието не им помогнеме да се присутни во средините со здрави деца, тие самите никогаш нема да излезат од својот затворен свет, и уште повеке ке ја развиваат својата изолираност, што е штетно.Поздрав до сите професори да најдат време и начин да се прифатат сите деца кои имаат потреба од социјализација.Помогнете им на родителите да се отворат и ослободат пред, вас како луге и професори, и така најмногу ке си помогнете и на себе и на детето.Дружењето со зрдави луге е лек кој не може да се купи.Со децата со ПОП ретко кој сака да се дружи, затоа објаснете им на децата дека прават хумано дело доколку го прифатат во средината и се дружат со него.Верувајте дека родителите со кои сме во контакт порано ги извртуваа вистините,ама успеав во последно време да ги ослободам и сите повеке да не се срамат од своите деца.Ви посакувам се најдобро!

Значи во секој случај искуството треба заедно да го совладуваме и споделуваме и да градиме подобра иднина за сите и секако најмногу со учество на обичниот човек кој најмногу треба да учествува во изградувањето на нормите во едно општество,а не да бидеме само посматрачи на одредени служби кои се уште не ги спроведуваат законите како што треба.

...licno mnogu me luti koga na nastavnicki kje se istapi so stav...deka nishto ne zavisi od nas...Naprotiv se zavisi od agresivnosta vo baranjeto i ne premolcuvanjeto pred nametnatite obvrski... Nastavnicite treba decidno da baraat da se zaposlat defektolozi da rabotat so decata so POP... psiholozite da rabotat so decata so narusheno odnesuvanje... i togash rabotite kje tecat. Socijalizacijata na decata so POP i decata so narusheno odnesuvanje kje teci  kako podmackano ako site timski rabotat, vaka so prepushtanje na rabotata na nastavnikot se predizvikuva revolt bidejki normalno deka za smetka na deteto so POP trpat drugite ucenici...

Денес добив еден е-меил со содржината која Ви ја праќам, се надевам дека оваа животна приказна ќе Ви ги отвори срцата.

Jedna životna priča

Na dobrotvornoj gala-večeri, na kojoj su se prikupljala sredstva za
školu za djecu sa posebnim potre*ama,
otac jednog od učenika podijelio je sa prisutnima priču koju neće
zaboraviti nitko tko je tada bio prisutan tom događaju.

Zahvalio je školi i njenom predanom osoblju, te nastavio:

"Ukoliko nije ometana vanjskim utjecajima, sve što priroda stvori je
savršeno kreirano.

Ali moj sin Siniša ne može naučiti sve one stvari koje mogu druga
djeca. Nije u stanju razumjeti i napraviti sve ono što i njegovi
vršnjaci.

Gdje je tu prirodni poredak stvari, kada se radi o mom sinu?"

Svi prisutni su utihnuli.

Otac je nastavio:

"Vjerujem da se, kada tjelesno i mentalno invalidno dijete, poput mog
Siniše, dođe na svijet, prilika za iskazivanje istinske ljudske prirode sama javi i pokaže, i to u vidu načina na koji drugi ljudi tretiraju to dijete."

Potom je nastavio priču.

Siniša i njegov otac šetali su pored parka, gdje su neki dječaci, koje
je Siniša inače poznavao, na terenu igrali nogomet.

Siniša je upitao oca:

"Što misliš, tata, da li bi me pustili da igram s njima?"

Sinišin otac je znao da većina dječaka ne bi željela da netko kao
Siniša igra u njihovoj ekipi, ali je isto tako vrlo dobro znao koliko bi njegovom sinu značilo da mu dozvole da zaigra, i koliko bi mu to samo dalo toliko potrebni osjećaj pripadnosti i samopouzdanja, uvjerenje da ga društvo prihvaća unatoč njegovom invaliditetu.

Sinišin otac je prišao jednom od dječaka pored aut-linije i upitao (ne
očekujući previše) bi li i Siniša mogao zaigrati s njima.

Dječak se u nevjerici okrenuo prema igralištu i rekao:

"Znate što, gospodine, mi gubimo sa 4 : 1, a bliži se i kraj drugog
poluvremena. Pa, ..., može, nek igra za našu ekipu, pokušat ćemo ga postaviti na poziciju lijevog beka."

Siniša se malo namučio hodajući do ekipe, ali je sa širokim osmjehom obukao dres svog tima.

Otac ga je ozaren gledao sa majušnom suzom u oku i osjećajem rastuće topline u grudima.

Dječaci su mogli jasno vidjeti i osjetiti sreću ovog čovjeka, ganutog
oca koji radosno gleda kako je njegov sin primljen u njihov tim.

Pri kraju utakmice Sinišina ekipa je dala gol iz jedne brze kontre,
ali je još uvijek gubila sa dva gola razlike.

Siniša je pokrivao lijevu stranu terena.

Iako nikakve akcije tuda nisu išle, on je očito bio u euforičnom raspoloženju jer je dobio priliku DA BUDE u igri, na travnatom tepihu;
razvukao je osmijeh od uha do uha, dok mu je otac mahao sa tribine.

U samoj završnici Sinišina ekipa je opet postigla gol, dakle, gubila
je samo sa 4 : 3 !

Sada, s jednim golom u minusu, smiješila im se prilika za eventualno
izjednačenje u dodatnom vremenu od 5 minuta.

I zaista, dosuđen je penal za Sinišin tim i dječaci su se dogovarali
tko će ga izvesti.

Netko je imao ideju da puca Siniša, ali uz veliki rizik da izgube utakmicu !?

Na opće iznenađenje - Siniši su ipak dali loptu !

Svi su znali da je to bila nemoguća misija, jer Siniša nije ni znao ni
mogao ni pravilno šutirati, a kamo li da pogodi okvir gola i da prevari golmana.

Ipak, kad je Siniša stao iza lopte, protivnički golman je, shvativši da Sinišina ekipa svjesno riskira poraz radi tog jednog jedinstvenog trenutka u Sinišinom životu, odlučio baciti se na pogrešnu stranu kako bi lopta ipak ušla u mrežu.

Siniša je uzeo zalet, zamahnuo i ... traljavo zakvačio loptu, koja je
polako krenula ka suprotnoj stativi.

Utakmica bi u ovom trenutku bila praktično riješena, jer je lopta bila
spora i većina protivničkih igrača bi je mogla sustići.

Međutim, i oni su se kretali sasvim lagano, pa svi gledaoci povikaše:

"Siniša, Siniša, trči za njom, Siniša, trči, stigni je, stigni !!!
Trči, trči, i pukni je u mrežu !!!"

Nikada prije u svom životu Siniša nije toliko brzo trčao. Uspio je,
jedva, stići do nje prije nego je završila u gol-autu.

Doteturao se i širom otvorenih očiju, zadihan, upitnog pogleda, zastao
da vidi što će dalje.

Svi povikaše: "Šutni je, šutni je u gol !!!"

Uhvativši dah, Siniša je vidno potresen, naprežući zadnje snage, kao u nekom deliriju, nekako umirio loptu, zahvatio je unutrašnjom stranom stopala i ... i smjestio je u mrežu !!!

Muk, ... , a onda provala ... prasak - svi skočiše:

Siniša, Siniša, bravo, Siniša !!!'

Zajapurenom i preneraženom Siniši priskočiše svi suigrači, grleći ga,
ljubeći ga i slaveći ga kao heroja koji je spasio svoj tim od poraza.

"Tog dana ...", završavajući svoju priču s drhtajem u glasu potreseni otac, dok su mu suze kotrljale niz lice, "... dječaci obiju ekipa donijeli
su komadić prave ljubavi i humanosti u ovaj svijet."

Siniša nije preživio do slijedećeg ljeta.

Umro je još iste zime, nikada ne zaboravivši da je bio heroj, da je zbog toga njegov otac bio presretan i pamteći kako je svog malog heroja dočekala oduševljena majka, grlivši ga i plačući od sreće!

Дефма,ја прочитав оваа животна приказна и освен тагата што ја почувствував забележав дека средината во која се случило тоа многу се разликува од нашава средина.Ако местото на дејство е соседството, а време на дејство блиското минато,тогаш навистина како да сме на бескрајна оддалеченост во времето и просторот од нив.

Сите родители кои немаат дете со ПОП нека помогнат да се вработат повеке дефектолози , логопеди, психолози во училиштата каде учат просечни деца.Доволно е да се придружат со потписи на петициите и барањата за потребата од ваков кадар кои родителите на деца со ПОП редовно ги доставуваат до МОНК.Може и самите тие да поднесат барања, само така се решава проблемот со учениците, а не со изолирање во посебни паралелки.Тие се дел од нашето секојдневие и навикнувајте се на нивното присуство

Изменето од lilica - 26.Ноември.2008 во 09:20