За смирението

Како се стекнува смирението? Со искрено покајание, плач и молитва? М? (ако само на чистите по срце им се открива, значи по дефолтѕ мора прво да ги очистиме нашите срца). Тоа понекогаш е тежок а за некои и болен процес кој може доста долго да потрае.

Не знам точно кои "свети отци" велат така "дај крв, прими дух", но Светото Писмо ме учи дека оние кои велат така - грешат.

Maran Ata напиша: maria_magdalena напиша: Како се стекнува смирението? Со искрено покајание, плач и молитва? М? (ако само на чистите по срце им се открива, значи по дефолтѕ мора прво да ги очистиме нашите срца). Тоа понекогаш е тежок а за некои и болен процес кој може доста долго да потрае. Точно, затоа Светите Отци велат - дај крв, прими Дух.

imam dadeno krv dva-tri pati? se vazi li?

i koi toa 'sveti otci' rekle? imaat li tie sv. otci ime i prezime? ova mi lici ko mediumite koga ke kazat 'gragjanite velat'. Koi bre gragjani? site li ili mnozinstvoto li, nekoj li, nikoj li?

ne e nebitno, bidejki so taa dolgopovtoruvana laga 'sv. otci rekle', se zalazuvate celo vreme. ne rekle sv. otci, rekol nekoj covek, od krv i meso, a drugite moze ne se ni soglasuvale so nego. zatoa e bitno koj, kade, koga, kako... parolite cuvajte si gi za domasna upotreba.

fino, a sega daj go citatot so krvta. nemoj ti kako makarie, toj jadniot uste se 'konsultira' na koj sobor bila kanonizirana biblijata.

Смирениот човек е со чисто срце и смирен ум и ослободен од секоја грешна страст и помисла. Почеток на смирението е кога на неправдите и искушенијата не им одговараме со збор или дело, а со помислите се бориме со Исусовата молитва: Господи Исусе Христе, помилуј ме , принудувајќи се да ја прифатиме помислата: Јас сум виновен за се. Средината е кога благодариме за искушенијата и им се радуваме, а третиот степен е кога исчистени од страстите искушенијата и не ги забележуваме, ги сакаме (љубиме) и се молиме за оние кои не повредуваат и ги земаме на себе гревовите на другиот.

Смирението е ослободување од секаква надменост и самољубие. Кога не караат трпиме а кога не фалат не се гордееме.

Заради нашата заробеност од гордоста, смирението тешко се здобива иако и е природно на душата. Затоа е потребна голема борба. Најсигурен лек е послушанието и духовното раководство под духовен отец.

Смиреанието ги уништува гордоста, самољубието, високото мислење за себе, самобендисаноста, суетата, омразата, противречењето, своеглавостта...

Треба да разликуваме. Едно е да бидеме смирени, друго е да се подвизуваме во смирение, а трето да го фалиме Господ.

Смирението е како една сидро за да не забегаме во гордост и духовна прелест. Тоа не чува од превознесување.

Смирението е добродетел на умот.

Смирениот човек неможе да падне, туку само гордиот.




Смирениот човек неможе да падне, туку само гордиот.

Смирениот секогаш се надева на Бога, а горделивиот на самиот себе.

Колку повеќе човек се смирува, толку повеќе ги прима Бога во себе.

Изменето од Опитен - 03.Ноември.2008 во 06:58