ЗБУНЕТОВА ТЕМА

zbunet напиша: Izbaci me slobodno, eve ja ke te Toa bese samo nedorazbiranje. Toa e manata na tekstualnite komuniciranja, mnogu lesno moze pogresno da se razbereme.         ...i za peperutkata

SE PRIFAKJA NE SUM LICNOST KOJA GI BRISE LUGETO PRED DA GI ZAPOZNAE EVE I OD MENE DO TEBE

marija1000 напиша: zbunet напиша: ...ене го облакот кој те носи и развеан од ветерот и сепак е сеедно дали си далеку или блиску, доволно е да помислам на твоите усни и долго време заборавам на воздухот прашувајќи се што е понеопходно. Заборавам да се одвојам од твоите усни мислејќи дека тоа е природната состојба на духот споен со твојот подсмевајќи се на животот пред тебе незамислив и несфатлив залудно минат во нејасни трагања со вкус на зарѓан метал и песок во кој мачките вршат нужда. Ми покажа кој бев и кој сум навистина, само ме допре и веќе не бев жабата што крека со тактот на клетвата  од тие што велеа дека и тоа ми е многу, повеќе од тоа што и тие жапци имале заедно. Не обрна внимание на нивните гневни повици кога ме извади од барата, а јас претав од страв плашејќи се да го загубам она што никогаш не го сакав, но само бев во навикната грдотија која пружа еднолична сигурност на привидното постоење. Некои нови очи ми се отворија и како октопод гладен те грабнав со многуте пипци, алчно и брзо мислејќи дека си само среќа на тогашниот момент што не се повторува. Не се побуни, само се препушти зошто знаеше колку си голема и дека си премногу голем залак за мојата дотогашна ситна душа, а јас се збунував се почесто откривајќи непрегледно нови содржини, учејќи ме како да нараснам за да можам да ги согледам твоите бескрајни и беспрекорни перспективи ...   ..............zadovlolstvo da çita çovek i da uziva....

BRAVO...nema sto drugo da se kaze,prekrasno e,prodolzi taka zbunet...mada moram da kazam deka sakav na ova da ti odgovoram so text ama se plasam pak da ne bidam pogresno svatena od nekoi osobi

jas bi sakala da mozam ova posuptilno da go kazam, ama...ne znam dali kje uspeam!!!
nie sto go citame....znaeme....deka ne sme mu dorasnati da mu odgovarame so textovi vo negov stil!!! oti samo kje go rasipeme vpecatokot!
Zbunet ne se komentira!!!
Zbunet se cita i se uziva!!!

butterfly5 напиша: Jas imam samo uste nesto da kazam i nema da me citate poveke tuka.....SE IZVINUVAM NA ZBUNET AKO SO NESTO GO NAVREDIV,POVREDIV ILI NEZNAM....NO AKO NEKOJ SAKA DA PROVOCIRA...TREBA I DA IZDRZI PROVOKACIJA...SEPAK JAS SUM OD "VCERA" TUKA A VIE STE SITE PODOLGO...PA JAS SE IZVINUVAM NA SITE KOI SE NAJDOA NA NEKOJ NACIN NAVREDENI OD MENE...POSEBNO SE IZVINUVAM NA ZBUNET I ZALAM STO NEMA DA IMAM PRILIKA DA GO ZAPOZNAAM PODOBRO....CAO NA SITE

...onie koi sakaat neshto povekje...kavgi...raspraviii...neka odat na druga tema...ova e oaza kade zednite doagjame da se napieme od eliksirot narecen lek za emocii, mir za dushata... lokum za so kafeto... zatoa citajte tivko... i ostavete ne da uzivame...  

 ... исчекување до пронаоѓање, денес се е во ред зошто уживаваме во невидливоста незабележано и слободно, се повеќе е подобро зошто зборови не се потребни повеќе за да знаеме што треба да си пружиме, зборовите се само кули од карти кои се свесни за своето постоење се до посилниот ветер кој доаѓа од нашиот здив појачан од близината на нашите лица, колку ли само проговорија нашите очи, колку ли само текстови за песни испишаа твоите нокти на мојот грб до болна спознатливост на најскриените тајни, кожата иако распарана задоволно трепереше со брзина на жица што произведува нежен звук додека ноктите поминуваат повторувајќи го рефренот кој и дава смисол на страста опишувајќи го моментот на она што ќе остане врежано во мислите. Допирот на недопреното и најскриеното не може да ја задоволи својата љубопитност и искажува длабока упорност разоткривајќи ја тајната со помалку болен пробив растргајќи ги наносите на времето кои ја губеа надежта дека некогаш ќе бидат спознаени створени пред самиот извор на сеопфатноста кеде е и клучот кој го отвара личниот универзум. Се е поинаку сега и помалку чудно зошто чувството на осаменост се збогува со нас без да се поздрави ...

...нема повеќе гордост, ниту глупав срам да кажеш за нешто што е и мое, а сеуште сметаш дека е само лично твое. Нема мисла што ти минува, а да не ја почувствувам, а сепак по твоите зборови се чувствувам како младоженец по свадба накитен со златници кому секоја ноќ е како прва брачна ноќ, а од секоја твоја насмевка ми расте по еден нов пердув на крилата што ми овозможува повисок лет, покрај тебе премногу се навикнав на облаците и на чистото небо над нив. Ми ја тргна пајажината од очите и ме фрли во висините, а крилата се појавија сами од себе и бргу заборавив на патетичното суштество кое го носеше мојот лик и лелекаше обвинувајќи го целиот свет. Трите желби се исполнети, волшебната лампата е непотребна, само ситните лузни на дланките од трлање потсетуваат на празното време посакувајќи работи да ни се спуштат од небото без да посегнеме по нив иако се на дофат, не сакајќи да сватиме дека само треба да го сакаме она што ќе го посакаме, но не она што ни кажуваат дека ни треба, туку само да се ослушне говорот на нашите души и разбереме што навистина ни треба. Навистина ми требаше, твоите очи ми потврдија на самиот почеток на крајот на оној кој не знаеше за тебе кој почна да се растопува во истиот момент, откривајќи ја сигурната насмевка како кога загубен ќе препознае препознатлив ориентир кој му овозможува враќање и повторно раѓање...