ЗБУНЕТОВА ТЕМА

 kaj najdoa sega da pominat

...nalet zboruvanje...prekjinaa edna ubava idila...

...издржи уште душиче, ти не знаеш како ми е мене и колку се топам од милина што ми ја пружаш и тогаш би знаела зошто малку ми е секој момент споен со тебе што ме прави воскреснат од досегашното мртвило и бесчуствителност обвинувајќи го светот зашто те немав, а тоа било само залудно колнење за нешто што не би знаел да го ценам порано да ми дојдеше. Се е во свое време и затоа издржи душиче моето време сеуште не доаѓа зашто го одбивам за да добијам на време споено со тебе кога сме едно голтајќи се меѓусебно со гласни воздишки и по некоја капка солена пот. Ми велиш пригушено да направам епилог, со стакласт поглед во кој се назира солза спремна радосница, ме голташ и велиш дека си спремна, без никакава намера да отстапиш од копчето што ќе не однесе во поинаква судбина и извлече од сенките заради нас самите спознавајќи дека навистина вредиме за да постоиме оставјќи белег што ќе го нагризе времето кое тежнее за залуден заборав. Велиш да направиме епилог кој ќе не надживее и продолжи кон иднината со наши иницијали као творци на уметнички дела, а мојата спремност се повеќе расте предизвикувајќи ти слатка болка која ја потикнува отворената спремност за она што ќе не промени засекогаш. Сонцето блесна, а ние заслепени и восхитени од себеси ја исполнуваме нашата цел заради која постоиме...

zbunet напиша: ...издржи уште душиче, ти не знаеш како ми е мене и колку се топам од милина што ми ја пружаш и тогаш би знаела зошто малку ми е секој момент споен со тебе што ме прави воскреснат од досегашното мртвило и бесчуствителност обвинувајќи го светот зашто те немав, а тоа било само залудно колнење за нешто што не би знаел да го ценам порано да ми дојдеше. Се е во свое време и затоа издржи душиче моето време сеуште не доаѓа зашто го одбивам за да добијам на време споено со тебе кога сме едно голтајќи се меѓусебно со гласни воздишки и по некоја капка солена пот. Ми велиш пригушено да направам епилог, со стакласт поглед во кој се назира солза спремна радосница, ме голташ и велиш дека си спремна, без никакава намера да отстапиш од копчето што ќе не однесе во поинаква судбина и извлече од сенките заради нас самите спознавајќи дека навистина вредиме за да постоиме оставјќи белег што ќе го нагризе времето кое тежнее за залуден заборав. Велиш да направиме епилог кој ќе не надживее и продолжи кон иднината со наши иницијали као творци на уметнички дела, а мојата спремност се повеќе расте предизвикувајќи ти слатка болка која ја потикнува отворената спремност за она што ќе не промени засекогаш. Сонцето блесна, а ние заслепени и восхитени од себеси ја исполнуваме нашата цел заради која постоиме...

 

ovaj....u stvari.....kako da kazam....

КОЈ ПРИЗНАВА ПОЛА МУ СЕ ДОДАВА