Под ист кров

И со родителите мои кога живеев, можам да кажам дека бев 90% во мојата соба, ко стан у стан да бевме.
Едноставно сакам да се изолирам, не сакам да ми се мандаат пред врата, да ми се плеткаат по купатило и кујна.Ме нервира некој да ми дава замерки кога излегувам од дома, до колку спијам и што гледам на тв. А најмногу од се ме нервира да се правдам и да се чувствувам виновна поради тоа,зошто кога те критикуваат тоа им се намерите да те корат и да се чувствуваш лошо. Особено кога заработуваш сам и кога во ниедна смисла не зависиш од нив.
Нема шанси да живеам со никого под ист кров, ниту сакам, нит има сила која ќе ме натера.
Ептен треба да е некоја вонредна ситуација и да е на краток период.
Немаш интима едноставно со партнерот, секој ваш разменет збор, поглед, миг заеднички го делиш со друг.Тоа не е брак меѓу двајца, тоа е само заедница во која коегзистираат парови од различни старосни групи.

Изменето од GlenKlouz - 28.Септември.2008 во 01:24

Под ист кров, како што вика GlenKlouz ни со мајка ми не успевам да не се скарам (ама со мајка не си замеруваме никогаш, нели) а не пак со свекрва или свекор, кои живееле во сосема друго време, имаат други сфаќања, друг начин на живот, сопствени навики... Секој си има потреба од свој сопствен простор, па макар да се тоа 20 квадрати, тоа е твое царство каде можеш да шеташ по гаќи, да бидеш интимен, да се скараш, да оставиш неизмиени чинии, да се осамиш кога не ти се потребни другите... без притоа некој да ти дише у врат...
Среќа што сум далеку, иако на моменти многу ми е мака шо немам некоја бабичка до мене, да ги оставам децата, па да излеземе сами до касни саати. Каде ние, таму и децата. Но и тоа си има свои предности. Барем децата си ги воспитувам така како што сакам, знаат дека мама и тато се тие што ги кажуваат правилата, без мешање на баби-жаби и остала родбина...
Е сега ако веќе се мора под ист кров... леле мајко... мора да се има максимална толеранција, немешање и тактичност... Ако не, ќе падне некоја жртва... или бракот ќе оди к*рбан, или предвреме ќе останеш без нерви или ќе се трупате сите со фрустрации... Ретки се тие што можат да кажат: “живееме во заедница со родителите и мнооооогу ни е убаво на сите“....

ту, ту , ту, да не ме натера мака, ни со мајка ми ни со свекрва ми да морам под еден кров да станувам... не дека не ги сакам, и едната и другата, прекрасни особи се, ме сакаат, ме ценат, ме почитуваат, но сепак, голема е разликата на мислење! одма му ја киднав од дома, штом наполнив 18 години, превише години сум станувала сама или со мојата малецка фамилија за да би можела повторно со мајка ми или со свекрвами да живеам.... а и како велат постарите, две жени во кујна тоа не го бива

Изменето од seka - 08.Октомври.2008 во 23:48

OD NERVOZA ZABORAVIV DA NAPISAM ZA KOGO BESE OVA.....................ZA M- FREE............tupavi balkanski zakoraveni neprogresivni sfakanja

САМ ПА КАКО ЗНАМ....

mislam deka bi bilo vo red ako ne se mesat starite ama jas nemozam da kazam zatoa sto ziveam sama so familijata

Живеењето во заедница си има предности : децатати ги чуваат, на плаќаш целодневна, навечер можеш да си излезеш со сопругот без никаков проблем, не мора да трчаш од работа до дома, некогаш(многу често) си ослободена и од ручек правење, слободно можеш да си отидеш на кафе кај пријатеката и на раат да го испиеш, и многу други предности. Единствен недостаток:ептен се досадни стариве!!!