ЗБУНЕТОВА ТЕМА

zbunet напиша: ... се сеќавам на еден сон... кога две аури ги мешаат своите светлини и бои творејќи нови, со ниедно око досега видени, а наоколу светка од искри додека земјата се занишува станувајќи мека и приемлива достигнувајќи ја реткоста на водата која дозволува пламенот да тоне полека добивајќи на сила со топлина и цврстина на дијамант која допира до најодалечените точки топејќи го мразот за миг која ја влажни секоја сува област и сега е исполнет секој дел со целокупноста на суштината, а тежината на едниот дел од дејствата налегнува на наизглед нежни потпори кои со леснотија и радост го прифаќаат теретот кој се претвора во играчка на скриените сили кои избиваат од вулканите кои проговоруваат како еден, а потоа си даваат предност наизменично менувајќи се заради хармонијата на тектонските движења. Следните милион години се менуваат многу начини за исполнување на целта зададена од милоста на творечките сили отворајќи ги најскриените тајни како роденденски подарок предизвикувајќи бура од воодушевени овации од самите протагонисти. А потоа доаѓа до отварање на секој дел спремен да му овозможи зголемувањеи ширење на главниот вулкан спремен за голема експлозија која се спремаше сите овие еони, а потоа...грмотевици и молњи што го затресоа универзумот со заглушливи татнежи и одрони, а потоа... вулканот бесно ја изли својата лава насекаде до каде можеше да допре тресејќи се побрзо од видливоста на окото, а плодната почва со благодарност ја прими вжештената лава поради мудроста што ја поседуваше за да створи нешто сосем ново...

јас да сонувам ваков сон..би посакал да не се разбудам
..збунет..маестрално..ес јужуал

... ne si sam/sama i jas cekam... ama aj se nadevam utre sabajle koga kje stanam... deka kafeto nema da go pijam naprazno

... a shti agjelino mome mislish deka cenata na slavata e mala... nie negovite obozavateli zelno cekame ... 

...pa zatoa go obozavame...... oti e takov... i nedaj boze da se promeni...mu otidoa obozavatelkite...

...блескаат душучињата мои како сонца и видливо е се. Се смеат на моите желби додека подрипнувам да ги гушнам и допрам иако се повисоко од самото небо наредени како круна на сите вредни постоења. Ме галат со топлите зраци до длабоко во меморија и најголемиот студ ми служи за подсмев, ме скокоткаат длабоко до најтемните места полни со демони кои панично се разбегуваат и бараат друга душа да се хранат.
Моите душичиња го менуваат обликот како ќе посакаат, час сум во рајска градина берејќи сочни плодови и се губам од недоживеани вкусови, час се самовили кои играат заносен танц кој го доживувам широко отворени очи не знаејќи каде попрво да гледам и која попрво да посакам со зината уста од која лигите ги бришам со ракав, а понекоја издајничка солза ќе се стркала да ми ја отвори душата во која се видливи сите мои алчности гладни за поседување на она што може да постои само слободно, но за нив е разбирливо дека никој не може им биде рамнодушен иако паѓам болен од неподнослива желба, а сепак се тука да ми ги негуваат мислите враќајќи ги во своите корита за да го продолжат правилниот тек кој сепак води до еден единствен восхит не можејќи ништо повеке да замисли без нивно постоење и во најмала ситница која се претвара во тотем за обожавање...
Само наутро по малку се изненадувам онака сонлив мислејќи дека паднал снег на прозорот, а тоа биле бели гулаби кои ми чукаат да се разбудам...

no comment