ЗБУНЕТОВА ТЕМА

anakin abe koj jazike e toa pogore?
cheshki li polski i slovacki?..ili slicno..aa

ljubov ima kolku sakas
pari nemaaaaaaaaaaaaaaaa
tie se deficitarni vo risomaskiot nas svet pogotovo kaj tie so imat ljubov

...се сеќавам...кога се гледавме преку ограда со бодликава и зарѓана жица и се обидувавме да се бакнеме со нашите изгребани лица и испукани усни жедни еден за друг додека дождот истураше разливајки ја крвта од нашите дланки кои цврсто се држеа, час една за друга, час за бодликавите врвови кои безмилосно се зариваа отаварајки се поголеми рани за кои бевме неосетливи поради хипнотичната опчинетост еден од друг. Нашите гласови пригушени од силниот дожд и грмотевиците не беа со јасен смисол, но беа со јасна цел испуштајќи бесмошни крици кога светлина од молњите ќе не осветлеше до најситен детал. Желбата беше јасно видлива на нашите лица и тела кои ја почувствуваа предодреденоста на флуидот и врзувањето за суштинската цел губејки се себе си без трошка жал заради моментот кој не може да се замени ни со иљада животи толку очигледни, залудно минати и толку секојдневни.
Со фиксирани погледи не се откажавме еден од друг дури кога не влечеа како стока со намера да не раздвојат оние што сметаа дека сме нивна своина со предодреденост како слуги во нивна служба која бесе наменета за задоволување на нивните хирови и луцидни идеи.Ниеден удар не не поколеба ни за момент без намера за лажно покајување...ни останаа само бодликавите парчиња од оградата кои беа длабоко зариени во нас како замена за оноие атоми преостанати од нас и измешани со рѓата...оштрите врвови ни беа помили додека бевме влечени низ калта составена од јалова земја, дожд и солзи од оние на кои им припаѓавме зошто така замислиле... 


Изменето од zbunet - 19.Септември.2008 во 14:58

...се сеќавам... дека бевме од различни племиња и никогаш постарите не сакаа да зборуваат за вас сем кратко дека сме слични но и многу различни.Никогаш не ми објаснија што значи тоа сем што ќе ми се развикаа доколку прашав, нагласувајки забрана зачинета со обилни закани. Делот од реката за кој претпоставував дека полните вода и се капете одвоен од нашиот со голем предел обрастен со трња и непроодна шума, ме привлекуваше со некој заводлив повик на надземски и ангелски глас кој ми се причинуваше. Стравот од моите во племето ме држеше долго време закован за нашите обичаи кои ги почитував со негодување кое со сите сили го потиснував.
Најстариот од нашето племе кој најчесто седеше сам потпрен на карпата до неговиот шатор зошто повеќето не му обрнуваа внимание сметајки го за премногу некорисен. Во нашето племе корисноста и употребливоста беше идеал, емоциите забранети.
Често го посетував распрашувајќи го за многу нејасни работи, а како го минав иницијалното полнолетство уште одамна се очекуваа посериозни работи од мене наместо да седам со сенилен старец и затоа често наидував на негодување од моите најблиски.
Често го забележуваше правецот на мојот поглед, но не ме критикуваше, само се забележуваше некоја тага во неговите очи за која не се осмелував да прашам.
 - Време ти е за семејство.
 - Знам, но. . .  - не знаев како да продолжам, кршејки ги прстите - Сеуште на сум го видел остатокот од светот.
 - Ангелското племе ?
Се здрвив на поменот на забранетата тема. Ја наведнав главата молкум. Старецот почна да свири со усните, но текот и бојата на звукот почна  да се менува и оформува во облик на оној звук за кој мислев дека само ми се причинува. Се изненадив гледајќи го со ширум отворени очи и подзината уста. Од што се заборавив ми капна капка од плунка. Засрамено се забришав.
 - И другите го слушаат тој звук - го прекина свирењето - Но скоро никој не разбира од каде доага - Ме потапка по рамето и се насмеа. - Ти си од онаа лоза која имала најблизок контакт со нив и затоа звукот го слушаш поразбирливо од многумина. Твоите предци забранија секаков контакт со нив и тоа со добра причина.
 - Каква причина ? Промумлав со суви усни.
 - Никој не може да те спречи и знам дека ќе заминеш таму.Тоа е посилно од тебе. Ако почнам да ти кажувам, ќе треба да се сеќавам и на себе кога бев како тебе и момче мое, верувај ми ме боли зошто те жалам и истовремено ти завидувам. Збогум момче мило.
Се сврте на другата страна свирејки ги ангелските тонови што ги беше така добро научил, со толку страст и некоја неизговорена тажна приказна.
Утрото заминав...
 

...ги изминував добро познатите и необележани граници што не делеа со непознатото и ретко изговореното. Некоја сила ми го стискаше срцето испуштајки ги опоменувачките гласови на сите мои блиски со кои го поминав досегашниот живот...по некој лелек од мајка ми ќе одекнеше во мојата глава, но дојдов до точка од која нема враќање која ја минав колебливо и со колена што повремено ја одбиваа својата послушност.
Немаше ни козја патека, никаков патоказ што би ме упатил, само желба и заводлив звук на пеење што ја зголеми својата јасност и одредливост. Уште на самиот почеток мојата облека беше обележана со многу гребаници од густите трња, а лицето ми беше облиено со пот кое почна да капе, но мегу нив се појави и по некоја капка крв. Допирајќи го лицето ја почувствував добро познатата црвена лепливост, се завртев назад и немаше скоро ни најмал знак дека сум минал...веќе не знаев ни да се вратам и да сакам, сите правци низ густата шума ми изгледаа исти. Сонцето ми беше единствен утрински патоказ,а тврдоглавото движење напред беше пропратено со моето длабоко дишење и изненадено крештење на птици со зачудувачки спектар од бои какви не бев видел никогаш до сега. Повремено само од замор ќе се спуштев и ќе седнев како било во густата трева влажејки си ги усните со вода бидејќи морав да бидам рационален во трошењето, а одморот ми беше прекинуван само од бубачки што ги бркав кои скоро веднаш ми го напаѓаа ранецот, па и мене. Се слушаше повремено шуштење на тело што се движи низ густата трева на што бев принуден повремено да плескам со рацете или трупкам со нозете за да ги информирам за мојата присатност. Животните, посебно змииите напаѓаа само кога се изненадени, а немав таква намера ни најмалку, ниту лов ми паѓаше на памет зошто имав доволно резерви од храна за следните два дена. Заедно со заморот почна да ме преплавува и несигурноста за самодадената цел и чувство на изгубеност. Ноќта ме стигна неосетно заедно со сонот кој ме собори на некое незнајно место каде само се гледаа фрагменти од месечината меѓу високите крошни од дрвјата.
Го сонував мојот живот како продолжува во мето село и како некоја жена без лице страсно ме гушка спомнувајќи ја вечноста и две мои мали деца како лазат по мене кубејќи ме по косата и штипејќи ме по носот додека гласно се смеам легнат на тревата во сенката од дрвото со кое израснав на кое стоеше моето име изрезбано со нож.
Се разбудив смеејќи додека некоја верверичка си играше со цртите од моето лице, а зад неа ранецот стоеше растурен. Изрипав заплашено...само водата остана негибната...
Продолжив со засолзени очи престанувајќи да се надевам...верверичката скокна моето раме, ни најмалку не бев заинтересиран, само едноставно продолжив...

...jas ke si citam...ne komentiram......

Ponuda za ilustracii vo knigata