Љубовна поезија

Love's Last Adieu by: George Gordon, Lord Byron

The roses of Love glad the garden of life, Though nurtur'd 'mid weeds dropping pestilent dew, Till Time crops the leaves with unmerciful knife, Or prunes them for ever, in Love's last adieu! In vain, with endearments, we soothe the sad heart, In vain do we vow for an age to be true; The chance of an hour may command us to part, Or Death disunite us, in Love's last adieu! Still Hope, breathing peace, through the grief-swollen breast, Will whisper, “Our meeting we yet may renew:” With this dream of deceit, half our sorrow's represt, Nor taste we the poison, of Love's last adieu! Oh! mark you yon pair, in the sunshine of youth, Love twin'd round their childhood his flow'rs as they grew; They flourish awhile, in the season of truth, Till chill'd by the winter of Love's last adieu! Sweet lady! why thus doth a tear steal its way, Down a cheek which outrivals thy bosom in hue? Yet why do I ask?---to distraction a prey, Thy reason has perish'd, with Love's last adieu! Oh! who is yon Misanthrope, shunning mankind? From cities to caves of the forest he flew: There, raving, he howls his complaint to the wind; The mountains reverberate Love's last adieu! Now Hate rules a heart which in Love's easy chains, Once Passion's tumultuous blandishments knew; Despair now inflames the dark tide of his veins, He ponders, in frenzy, on Love's last adieu! How he envies the wretch, with a soul wrapt in steel! His pleasures are scarce, yet his troubles are few, Who laughs at the pang that he never can feel, And dreads not the anguish of Love's last adieu! Youth flies, life decays, even hope is o'ercast; No more, with Love's former devotion, we sue: He spreads his young wing, he retires with the blast; The shroud of affection is Love's last adieu! In this life of probation, for rapture divine, Astrea declares that some penance is due; From him, who has worshipp'd at Love's gentle shrine, The atonement is ample, in Love's last adieu! Who kneels to the God, on his altar of light Must myrtle and cypress alternately strew: His myrtle, an emblem of purest delight, His cypress, the garland of Love's last adieu!

Sada, kada ništa na svijetu ne može vratiti dane prohujalog ljeta
naš sjaj u travi i blještavost svijeta, ne treba tugovati,
već tražiti snage u onom što je ostalo i s tim živjeti..

zaboravimo, ne radi nas, ne radi zaborava
zaboravimo da smo se voljeli, da smo se svadali i
da smo bili krivi..

..požurimo, s danima i danima sto će doći
požurimo sa shvaćanjima, sa svim što me odvaja od tebe..

jednom, ćeš se vratiti i ubrati cvjetove
koje smo zajedno mirisali, gazili
ali, tvoje ruke bit će prekratke, a noge premorene da se vratiš..bit će kasno

..možda ćemo se naći jedanput na malom vrhu života i neizrečene tajne
htjeti jedno drugome da kažemo, al' proći ćemo jedno kraj drugog kao stranci
jedan skrenuti pogled bit će sve što ćemo jedno drugome moći dati...

.zaboravit ću oči
i neću promatrati zvijezde koje me na tebe neobično podsjećaju..

..ne boj se, jednom ćes se zaljubiti
al' ljubit ćes zato što će te nešto na toj ženi podsjećati na mene..

..ne otkrivaj svoje srce ljudima jer u njima vlada kob i egoizam
život je borba - nastoj pobijediti
ali ako izgubiš-ne smiješ tugovati
cilj života je ljubav-a ona traži žrtve

..bio si moje veliko proljeće
uspomena koja će dugo živjeti u budućnosti
koje ću se sjećati...

..osjećat ću tugu jer sam tebe voljela
bit će to ironija tuge..

..nestat će sjaja u travi
nestat će veličanstvenosti svijeta
ostat će samo blijeda slika onoga što je prošlo....

William Wordsworth (1770-1850)-SJAJ U TRAVI

Without You (Ohne dich)

 

Not nothing
without you
but not the same

Not nothing
without you
but perhaps less

Not nothing
but less
and less

Perhaps not nothing
without you
but not much more

Down by the Salley Gardens

Down by the salley gardens my love and I did meet;
She passed the salley gardens with little snow-white feet.
She bid me take love easy, as the leaves grow on the tree;
But I, being young and foolish, with her would not agree.

In a field by the river my love and I did stand,
And on my leaning shoulder she laid her snow-white hand.
She bid me take life easy, as the grass grows on the weirs;
But I was young and foolish, and now am full of tears.





(William Butler Yeats)

I Shall Go Back

I shall go back again to the bleak shore
And build a little shanty on the sand
In such a way that the extremest band
Of brittle seaweed shall escape my door
But by a yard or two; and nevermore
Shall I return to take you by the hand.
I shall be gone to what I understand,
And happier than I ever was before.
The love that stood a moment in your eyes,
The words that lay a moment on your tongue,
Are one with all that in a moment dies,
A little under-said and over-sung.
But I shall find the sullen rocks and skies
Unchanged from what they were when ! I was young.

-Edna St. Vincent Millay-

uma palavra no coração


...mit einer Hoffnung auf ein kommendes Wort im Herzen
Paul Celan

quando celan visitou heidegger, e passearam
pelo bosque antes da chuva, ao despedir-se escreveu
no livro da casa sobre a esperança de uma
palavra a vir no coração. e repetiu em todtnauberg,

dois anos antes de morrer, a referência obscura
à linha escrita nesse livro, de uma esperança, então, de que,
a um ser pensante?, de um ser pensante?,
viesse uma palavra no coração. no coração, no lugar onde

a palavra reconcilia por lá se encontrar desde antes,
esperadamente. ao coração, seria menos visceral.
ou já lá estava pronta a vir ou não valia a pena
fosse quebrado o silêncio em tanta expectativa.

as raízes do fogo e do sangue são as raízes
violentas do poema, no seu magma revolto de estranhezas
ou nalguma ténue chama azulando-se em sílabas
delicadas como asas. instalada no coração,

uma palavra, uma oferenda de música e plantas silvestres,
viria a irromper do orvalho, benfazeja, transportando
se não o esquecimento, a paz. uma palavra.
tudo o que celan pedia e não sabemos se obteve

e talvez ainda procurasse numa noite de abril, no rio sena.

Vasco Graça Moura

Ti koja imaš ruke nevinije od mojih 
i koja si mudra kao bezbrižnost. 
Ti koja umiješ s njegova čela čitati 
bolje od mene njegovu samoću, 
i koja otklanjaš spore sjenke 
kolebanja s njegova lica 
kao što proljetni vjetar otklanja 
sjene oblaka koje plove nad brijegom. 


Ako tvoj zagrljaj hrabri srce 
i tvoja bedra zaustavljaju bol, 
ako je tvoje ime počinak 
njegovim mislima, i tvoje grlo 
hladovina njegovu ležaju, 
i noć tvojega glasa voćnjak 
još nedodirnut olujama. 


Onda ostani pokraj njega 
i budi pobožnija od sviju 
koje su ga ljubile prije tebe. 
Boj se jeka što se približuju 
nedužnim posteljama ljubavi. 
I blaga budi njegovu snu 
pod nevidljivom planinom 
na rubu mora koje huči. 


Šeći njegovim žalom. Neka te susreću 
ožalošćene pliskavice. 
Tumaraj njegovom šumom. Prijazni gušteri 
neće ti učiniti zla. 
I žedne zmije koje ja ukrotih 
pred tobom biti će ponizne. 


Neka ti pjevaju ptice koje ja ogrijah 
u noćima oštrih mrazova. 
Neka te miluje dječak kojega zaštitih 
od uhoda na pustom drumu. 
Neka ti miriše cvijeće koje ja zalivah 
svojim suzama.

Vesna  Parun