Дали БОГ знае се’?

/

Изменето од ACELERA - 27.Јануари.2010 во 04:02

Daj Boze SE da znae,za da ne moram nekogas da mu objasnuvam se hronoloski

nema pojma od ,nisto,
pogotovo deka voopsto i ne go,
ma!

ma ,nema toj pojma od nisto!
uste ne doznal,
 ni deka e izmislen!
a ne drugo

Bog sigurno znae, samo ltoa da go naucat i negovite "apostoli" na zemjata. Koga "prestavnicite" na Boga na zemjava zaboravaat, kako li vernikot da veruva vo ona shto go kazuvaat. Znae li Bog deka kaj nas negovite velkodostojnici gi zaboravaat onie koi treba da gi pamtat!?

Се' за слава на живите

 Билјана Јовановска

Зошто великодостоинствениците (Боже, каков стравопочитувачки збор!) сакаат да остават впечаток дека заемните односи им се супер, дека се почитуваат, дека имаат убаво мислење за своите претходници, знаат да простуваат...? Во практика, нема ни трага од тоа.

Најдобра потврда можеби е односот спрема починатите архиепископи, особено спрема г.г. Гаврил и г.г. Михаил, кои буквално се отфрлени во селската црква во Радишани. Надвор од сите канони и христијански обичаи ги погребаа во неосветена и неизградена црква и ги заборавија. И прикаската да е уште потажна, црквата се' уште се гради. Значи, станува збор за однесување во кое ја нема почитта. Не покажуваат дури ни најелементарен човечки однос спрема некои кои дел од своите животи и' ги посветиле на МПЦ, чии благодати ги уживаат оние кои тие двајца архиепископи ги направиле владици.

Додека беа живи, им се поклонуваа до бескрај, трчаа да им ја бакнат раката, да им се додворат... Како христијанството да проповеда почитта да трае додека и животот! Потоа, се' паѓа во заборав. Нормално, никој од владиците, па и г.г. Стефан, ни во сон не би ги прифатиле ваквите тврдења. Тие имаат свој дежурен одговор, многу пати слушнат: починатите се присутни во нивните молитви. Можеби е и така, но и сите ние се молиме и се сеќаваме на оние кои веќе не се меѓу нас, ама, пак, одвреме-навреме ги посетуваме и нивните вечни почивалишта. И тука, колку и да звучи чудно, се разликуваме од оние кои раководат со МПЦ.

Далеку од тоа дека дедо Гаврил и дедо Михаил биле светци. И тие имале свои доблести и мани, но биле заслужнида бидат во колективната меморија на Македонците. Конечно, со кое морално право нашите владици бараат православниот свет да ни ја признае автокефалноста на МПЦ, а самите не ги почитуваат оние кои ја создавале?

Уште вчера го изнесов моето мислење по повод сличен текст, имено, најважно е дека кај Бога никој не е заборавен.

При закопот на дедо Михаил, имаше реакции од негови роднини зошто во таа црква да биде погребан, не била доградена, била ваква или онаква.

При секој погреб, попот збрда здола го поминува и псалмот во кој се вели дека под земјата почиваат и коски на кралеви и на сиромаси, зар тоа не важи за секој?

Зар суетата треба да биде присутна и во овие работи?

И ковчег од 30 000 евра и оној од 50 евра (за кој се уградуваат ручки на телото покојникот што би рекол Миле Паника) ќе изгнијат заедно со телото.
Колку е само погрешен поимот “вечен дом“ кој се однесува на гробот. “Ќе положиме цвеќе на неговиот вечен дом“- израз кој го користат и многу христијани заборавајќи дека вечниот дом не е Бутел или друго слично место, но тоа е кај Бог, во димензијата која додека сме во ова тело сеуште не ја гелдаме.

Дедо Михаил си има заслуги, како за црквата така и за македонштината воопшто, мислам дека не треба да се прави паника околу тоа, зашто кај Бог-секако нема да биде изоставен