Еден сведок дека Мехамед е пророк

Гете

Вели: „Извонреден човек, светлина од Бога, се потруди таа светлина да ја рашири во светот, но светот стана против него. Принуден е на компромис, сè додека не дојде времето за да влијае врз нив. Во историјата го побарав примерот на некој извонреден човек и тоа го најдов кај арапскиот пратеник.“[1]

„Тој е Пратеник, а не поет...“[2]

„Чудо не можам да направам, рече

Пратеникот,

Најголемото чудо е што сум[3]

Поглавар на создадените битија / Мухамед“[4]

„Исус се чувствуваше чист и мирно размислуваше

(за) само Едниот и Единствениот Бог;

Кој го претвори него во Бог

Ја понижи неговата света волја.

И вака треба правдината да осветли

Тоа што зеде Мухамед;

Само со концептот на Еден (Бог)

Тој целиот свет го надвладеал.“[5]

„И сега ми доаѓаш ти, со знак

Обесен, што меѓу другото...

Повеќе го презирам.

Сето ова модерно лудило

Ќе ми го донесеш во Schiras!

Требало јас, во сета нејзина опсесија,

Да пеам за два вкрстени дрвени дела?“

„Сакаш да направиш за мене Бог

Од таа бедна фигура во (тој дел) дрво!“[6]

„Таканаречена мухамеданска розара, во која Алаховото име се возвишува со деведесет особини, е таква литанија на пофалба. Потврдувачки и негирачки особини го посочуваат неконципираното Битие (Wesen); оној што се моли останува вчудоневиден, се покорува и се смирува.“[7]

Ламартин

Еден од најголемите поети на Франција, во делото “Historia de la Turqiue” пишува за величественоста на Мухамед (Божјиот мир нека е над него):

„Никогаш човекот, доброволно или обврзувачки, не си поставил себеси повисока цел... Да се срушат бездните кои биле поставени помеѓу човекот и Создателот... За човекот да му се врати на Бога и да се обнови оправданата и ненадмината идеја за божеството, во време на хаос, на материјализам и на идолатриските визии за Бога кои постоеја тогаш.

Никогаш човекот не прифатил таква обврска недостижна за човечката способност, со толку слаби можности, затоа што, како во идејата така и во примената на тој голем план, немал никаква посебна подготвеност ниту помош, освен од една група прости луѓе кои живееја по ќошињата на пустината.

Никогаш човекот не направил таква голема и продолжена револуција во светот, затоа што за помалку од два века по неговото појавување, исламот преку убедувањето и силата, во името на Бога, доминирал долж цела Арабија, Персија, Хоросан, Трансаксонија, Индија, Сирија, Абисинија, долж сите познати места на Северна Африка, островите во Медитеранот, Шпанија...“

„Ако величественоста на целта, скромноста на мислењето и постигнатите резултати се три мерила за човечката генијалност, кој може да има храброст да го спореди кој било голем човек во историјата на човештвото со Мухамед (Божјиот мир нека е над него)?

Најпознатите луѓе воспоставиле само војска, закон и држава. Тие не формирале ништо повеќе од материјални потенцијали, кои често бивале уништени пред нивните очи. Овој човек не ги започнал само војските, законодавствата, државите, династиите и народите, туку милиони луѓе, една третина од населениот свет во тоа време, дури и повеќе, повеќе од ова: тој ги смени олтарите, божествата, верите, идеите, верувањата и душите. Според к*ранот, со секоја буква што стануваше закон, го изгради душевниот национализам, кој е прифатлив за луѓето од секој јазик и раса. Тој ни ја оставил, како неизбришлива особина на муслиманскиот национализам, омразата против лажните божества и стремежот кон еден нематеријализиран Бог. Оваа отпорност на патриотизмот против сквернавењето на вербата во Бога, им дала храброст на следбениците на Мухамед (Божјиот мир нека е над него). Освојувањето на една третина од светот преку неговата вера беше чудо од негова страна.

Идејата за единството на Бога, што ја прокламираше помеѓу измислиците за различните божества, беше таква што успеа да ги сруши сите антички храмови на идолите, инспирирајќи една третина од светот со својата вера. Животот, размислувањата и својата храброст и ги посвети на борбата против божествата. Неговата храброст во противставувањето на идолатријата, истрајноста во текот на 13 години живеење во Мека, прифаќањето на луѓето јавно понижени и скоро притиснати од современиците, неговото непрекинато проповедање, борбата против нееднаквоста, непоколебивото верување во успехот, натчовечкото трпение во текот на искушенијата, скромноста во победата, неговите амбиции свртени кон една идеја, бескрајната и продолжената борба, мистичните разговори со Бога, смртта и триумфот по смртта, сите овие нешта сведочат не за измама, привид или лага, туку за неговата цврста решителност да се обнови верата.

Оваа вера има два основни принципи: Бог е Еден и Тој не е материјален. Првиот принцип кажува каков е Бог, а вториот каков не може да биде Бог.

Мухамед беше разурнувач со сабја за лажните божества, воспоставувач на идејата со зборови. Филозоф, говорник, учител, законодавец, борец кој се бореше за неговите идеи, обновувач на рационалното верување и обожавање без слики, основач на дваесет земни и на една душевна империја. За Мухамед (Божјиот мир нека е над него) земајќи ги предвид сите мерила со кои може да се мери човековата големина, со право може да прашаме: Зарем постои поголем човек од него?“[8]

Лав Николаевич Толстој

Голем руски писател, во трактатот „Пратеникот полномудар Мухамед“, меѓу другото вели:

„Нема сомнение дека пратеникот Мухамед е еден од најголемите реформатори на човештвото. Нему му припаѓа најголемата заслуга за упатството на човештвото кон светлината на вистината, на правдата и мирот. Тој го спречил крвопролевањето на невините и го отворил патот кон напредокот и просперитетот. Ова големо дело не можел да го направи никој друг освен тој човек којшто е заслужен за секаква почит, восхит и разбирање. Мухамед е пратеник на исламската вера. Роден е во Мека, 571 година по Исус. Во младоста чувал стока. Од самиот почеток неговото битие тежнеело по медитацијата за Создателот на универзумот. Неговиот народ бил оддалечен од Бога, молејќи им се на голем број идоли, а стигнал дотаму што живи ги погребувал женските новороденчиња. Мухамед го кренал гласот против верата на татковците и идолатријата на прадедовците. Тој го поканил својот народ да го обожава само Алах, Еден и Единствен Бог. Упатувал на верата во Бога, во која Нему не му се придружува ниедно друго божество. Алах е Праведниот и Сомилосниот. Човекот е одговорен за сопствениот живот. Кој ќе постапува според законот Божји, ќе живее среќно на овој и на другиот свет, а кој не Му се покорува на Бога, него ќе го следат тешки проблеми на двата света. Сè е минливо. Само Алах е Вечен, Голем и Благороден. Без вербата во Алах, без да постапуваме според Неговите наредби и без да се оддалечиме од гревовите што Тој ги забранил, невозможно е на овој свет да се помине добар живот. Возвишениот Алах наредил луѓето да го обожаваат Него, да му се покорат на Неговиот пратеник и меѓу нив да владее љубовта.

Обожавањето на Алах се манифестира преку намазот,[9] додека меѓусебната љубов се постигнува преку заемното дружење, со заемно помагање во добро и во зло. Совладувањето на слабите страсти и избегнувањето на опојните пијалаци се обврзувачки услови за секој верник муслиман. Исто така, борбата против робувањето на материјалниот свет, работата, обидот да се биде стрплив во несреќите на животот, се меѓу условите на вербата. За муслиманите, Алах и Неговиот пратеник треба да бидат сакани повеќе од себеси, од децата и богатството. Мухамед не рекол дека тој е единствен пратеник, туку напротив, верувал во пратеничката објава на Мојсеј и Исус. Тој го спомнал (к*ранскиот ајет): „Во верата нема насилство, објаснет е вистинскиот пат од беспаќето“ (Ел-Бекаре: 256)

Во почетокот на неговото пратеништво, Мухамед им одолеа на сите искушенија и беше стрплив и упорен во ширењето на дадениот aманет.“[10]

Волтер

Мислењето на Волтер за Мухамед (Божјиот мир нека е над него), кој во претходното поетското дело се прикажува магливо, подоцна еволуира во двете поглавја од неговото историско дело, во VI поглавје, „За Арапите и Мухамед“, и во VII поглавје, „За к*ранот и муслиманскиот закон“. Волтер, од предрасудите што ги имаше, постепено го развиваше мислењето за Мухамед (Божјиот мир нека е над него).

„Внукот на Абдул Муталиб, Мухамед, кој подоцна ќе го смени ликот на поубавиот и поголемиот дел од земјата, на 40-годишна возраст ја носеше сабјата во борба долж сириската граница. Беше учен и скромен, поет, астроном, го реформираше арапскиот календар, беше законодавец и лекар. Во текот на еден период од три века, генијалноста на арапскиот народ која ја придвижи Мухамед, направи извонреден напредок. Сето ова го направи самиот. Кога не би постоел Charles Martela, Франција би била муслиманска област. Муслиманскиот владетел Харун Рашид го оживеа знаењето, додека неговиот современик, Големиот Карл, на мизерен начин уби 4600 поробени Саксонци, на брегот на реката Алер. Дури во вториот век по хиџра, Арапите стануваат учители на Европа во знаење и уметност, додека христијаните учеа на запад, кај муслиманите.“[11]

Наполеон Бонапарта

Вели: „Мојсеј верата во Бога му ја објавил на народот, Исус на римскиот свет, а Мухамед на целиот свет. Арабија била паганско место. Шест века по Исус, Мухамед го запознал светот со верувањето во единствениот Бог, кој е Бог на Авраам, на Мојсеј и на Исус.

Аријаните и другите секташи го полудеа светот со дискусиите за тројството: Отецот, Синот и Светиот дух. Во меѓувреме, Мухамед објави дека Бог е еден, а тројството ја наметнува идејата на идолатрија.“[12]

Принцот Ото фон Бизмарк

Политичар и голем државник, основач на Германија, познат кај народот како „железен лидер“, вели:

„Мухамед е неверојатен човек. Не случајно Бог не извади некого друг на светската сцена на настаните. Мухамед, жалам што не сум твој современик. Оваа книга, чијшто учител и проповедник си ти, не е твоја книга. Таа е божествена книга. Да го негираш неговиот извор е исто толку смешно колку да зборуваш за неточноста на егзактните науки. Затоа човештвото само еднаш виде таква уникатна личност каква што беше ти, и веќе нема да има можност да види некого сличен.

Јас, со најголема почит, се поклонувам пред твојата величествена појава.“[13]

Махатма Ганди

Во “Young India”, печатена во “The Light”, Лахор, 12 септември 1924 година, вели:

„Имав желба што подобро да го запознавам животот на човекот кој денес несомнено има беспрекорно влијание во милиони човечки срца. Уверен сум, повеќе од никогаш порано, дека не е сабјата она што на исламот му го обезбеди местото во светот. Не, не е сабјата, туку полната скромност, еднаквоста на пратеникот, исполнителноста кон обврските, неговата длабока почит кон родителите и пријателите, храброста, неговото непоколебливо верување во Бога и непоколебливоста во неговото пратеништво.

Токму овие работи, а не сабјата, ги придобија срцата и им дадоа сила да ги надминат сите тешкотии. Кога завршив со читање на вториот дел од неговата биографија, ми стана жал што нема повеќе да читам за тој голем живот.“[14]

Ј. Лал Нехру

Политичар од Индија, бил претседател на Конгресната партија на Индија. Имал важно место во министерството на Индија. Роден е во 1889 год. и се сретнал и со Ганди.

„…Поради тоа што тие императори и водачи доживеаја задоволство од тој човек (Мухамед), кој преку пораките ги повикуваше да се убедат. Испраќањето на пораките укажува на неколебливото убедување на Мухамед во неговата мисија и во себеси. Со такво убедување и верување, тој на уметот му ги подготвува причините за силата, големината и добрината. Ги престори од жители на пустината во водачи кои ослободија половина од светот. Мухамед умре откако ги соедини арапските племиња кои беа во непријателство меѓу себе, правејќи ги една заедничка и компактна заедница.“[15]

Томас Арнолд

Познат англиски ориенталист и историчар, во неговата многу ценета книга „Историја на пропагирањето на исламот“, вели:

„Вистина е дека Мухамед бил ентузијаст и дека поседувал верска љубов и огнен блесок. Тој го пренел овој неверојатен квалитет кај сите негови следбеници...

Не треба да се заборави дека аџилакот е Мухамедовата врска со Авраам, чијашто вера ја обновува неговата мисија. Нема проникливост на верските гении која можела да замисли порационално средство за запечатување во душата на верниците, смислата на нивното заедничко живеење и на братството во верските релации.“[16]

Едвард Гибон

Генијален историчар, во познатото дело „Историја и падот на Римската Империја“, меѓу другото, вака се изразува:

„Мухамед имаше одлична меморија, хумано однесување, праведен суд и одлучувачки став. Беше храбар во идеите и во дејствувањето. Првата објава која ја доби од Бога, остави длабок печат кај него до крајот на неговиот живот.

Симон Оклеј и Едвард Гибон

Во „Историја на Сараценската Империја“, Лондон 1870, стр. 54, пишуваат:

„Бесмртното верување на Пратеникот ја заслужува нашата восхит, како пред, така и по победата. До ден-денес, по сите тие векови на развој и напредување, идејата за еден Бог не можела да се помрачи со какви било идоли, ниту неговиот доблестен живот не се свел на сомнеж, а содржината на тој живот е верувањето во Бога и етичкото однесување.

Колку неправедни се известувањата на луѓето од Западот за Мухамед, кој сам во тоа време, во далечната пустина, инсистираше на тие принципи, опфаќајќи ја и објективноста и обидот за знаење.“[17]

Тие исто така велат:

„Ние веруваме во еден Бог, а Мухамед, Неговиот Пратеник, е скромната и неменливата појава на исламот.“[18]

Џон Девенпорт

Голем научник, во неговото дело „Апологија за Мухамед и к*ранот“ вели:

„Мухамед беше достоинствен со возрасните, а скромен со младите, предизвикувајќи збунетост кај нив. Иако неучен, влијаеше врз луѓето исто како учителот на децата. Никогаш не посакуваше да се издигнува над другите. Постојано ја повторуваше еднаквоста меѓу луѓето како божји созданија и го делеше парчето леб со поранешните робови.“[19]