Еден сведок дека Мехамед е пророк

Една чудесна ноќ во 621 година, наречена „Ноќта на Исра и Мираџ“, додека Пратеникот спиеше, ангелот Гаврил (Џибрил) дојде и го разбуди. Тој го покани да го јавне животното кое се викаше Бурак. Бурак, леташе со невозможна брзина и Пратеникот дојде до џамијата Акса во Ерусалим. Таму, во тоа свето место, во срцето на Ерусалим, Мухамед се сретна со група Пратеници и Веровесници од минатото, предводејќи ги во молитвата. Тогаш, ангелот Гаврил (Џибрил) и Пратеникот Мухамед, се искачија над седумте небеса, за да може да биде сведок на невидливите мистерии на универзумот и да ги види знаците на Бога.

Подоцна, Мухамед и ангелот Гаврил (Џибрил) се искачија низ небесата, запознавајќи ги другите Пратеници – Исус (Иса), Јован (Јахја), Јосиф (Јусуф), Арон (Харун) и Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над нив, сè додека конечно не дојдоа на седмото небо. Еден маж седеше кај портите на вечната куќа.

„,Никогаш не сум видел човек кој толку многу ми наликува.‘ рече Пратеникот. ,Тоа беше мојот татко Ибрахим (Авраам).‘“ (Бележат Муслим и Ибн Исхак)

Мухамед се искачи на врвот на небескиот свет. Сето ова се случи во текот на ноќта, кога од Семоќниот Бог го прими прекрасниот ритуал на телото и душата, вториот столб на исламот, петте дневни молитви. Му беше дадено нешто, кое не му било дадено на ниту еден Пратеник предходно – целиот свет како место за молитва, знак за почит и благослов за сите муслимани.

ЧУДЕСАТА НА МУХАМЕД, НЕКА Е БОЖЈИОТ МИР НАД НЕГО

            Двете негови најголеми муџизи се: к*ранот и единствените доблести и карактеристики со кои Бог го направил достоен за носење на мисијата на исламот. И неговиот животопис  сам по себе бил муџиза.

            Бил човек и Бог му заповедал да ја изјави и потврди оваа вистина, откривајќи им ја на луѓето, како не би го сметале за божество, или за да не му припишуваат божествени својства. Возвишениот Бог му рекол: 

            „Кажи: ,Јас сум, навистина, човек, вам сличен. Само ми се објавува дека вашиот Бог, секако, е еден Бог. Па, тогаш, барајте да се управите кон Него и барајте простување од Него. И тешко им на многубошците!‘“ (Фусилет, 6)

            „Човек како и вие“, во сите основни елементи и чинители на човечките карактеристики, меѓутоа, меѓу луѓето, сосема сигурно, нема никој како што е тој во неговата возвишеност и Бог според овој калап и овој вид, не создал никого од синовите на Адам, освен еден човек, со име Мухамед ибн Абудлах, Алах да го благослови него, неговиот татко (според верата) Авраам, Мојсеј, Исус и сите веровесници!

            Неправедно би било кон Мухамед, нека е Божјиот мир над него, и неправда би било кон вистината кога би сме го споредиле со еден од илјадниците великани кои заблескале низ темнината на историјата, од првиот ден откако се познава историјата. Некои од тие великани биле големи интелектуалци, меѓутоа, со слаби чувства и реторика. Некои биле со богат речник, со бујна имагинација, меѓутоа со обични идеи. Некои се истакнале во управата и раководењето, но нивниот живот и морал биле на нивото на морал на обичната развратна толпа. Мухамед, нека е Божјиот мир над него, е единствениот кој во себе ја собрал целата величина. Секој од тие великани имал одредени недостатоци кои настојувал да ги прикрие и сокрие, плашејќи се да не ги откријат луѓето; недостатоци кои се врзани за неговите страсти и неговото семејство, или недостатоци кои упатуваат на неговата слабост или перверзност. Мухамед, нека е Божјиот мир над него, е тој кој целиот свој живот им го открил на луѓето, па така неговиот живот претставува отворена книга, ниту една нејзина страница не е свиткана, ниту еден ред не е избришан, ја чита кој сака и што сака.  

            Едиствено тој им дозволил на своите придружници да го разгласат и да го достават сето она што ќе произлезе од него. Земете ја, на пример, Ајша, нека е Бог со неа задоволен, која за време на неговиот живот и со негова дозвола, го објавува неговото однесување во куќата и со неговото семејство, затоа што целото негово дејствување и вера се к*ранот, и меѓу читачите да не би имало млади и жени, би ви навел дел од тоа, а хадиските, историските и фикските книги се полни со тоа.

            Пренеле од него сè, па дури и она што се однесува во приликите на човечката нужност, па така дознавме како јадел, како се облекувал, како спиел, како извршувал физиолошка потреба и како се чистел од нејзе.

            Па, покажете ми некој друг великан, кој има храброст да се изложи на опасност и да им каже на луѓето: „Еве ви го целиот мој живот и сите мои дела, прегледајте ги и раскажете им ги и на пријателот и на непријателот, па кој сака нека најде во нив слабост или недостаток!“

            Покажете ми некој друг великан чијшто цел живот е овака детално запишан, чии настани и подробности се познати после илјада и тристотини години, како што ние го познаваме животот на Пратеникот?

            Величината се огледува во природата (карактерот), моралот и во одликите на личните карактеристики.

            Или во славните дела кои великанот ги направил. Или во траговите кои ги оставил во историјата на својот народ и во историјата на човештвото.

            Секој великан поседува еден од овие критериуми со кои се мери неговата величина. Величината на Мухамед, нека е Божјиот мир над него, пак, се мери со сите нив, затоа што тој ги собрал сите причинители на величината и така бил: великан во личните карактеристики, великан во делата, великан во траговите кои ги оставил зад себе си.

            Великаните биваат великани само во својот народ, користејќи му онолку колку што би му штетеле на друг, како што се повеќето воени херои и водачи – освојувачи. 

            Или пак, бива светска величина, но во ограничено подрачје: во откривањето на еден од законите кои Бог во оваа природа ги сместил и сокрил, за да би го употребиле разумот во стигнувањето до него; или во спознавањето на лекот за некоја болест; во поставувањето на филозофските теории, или во составувањето на некое литературно ремек дело, генијален расказ или значајна збирка на песни.

            Што се однесува до Мухамед, нека е Божјиот мир над него, неговата величина, според нејзиниот обем, била светска и ги опфаќала сите нејзини области.

            Верувал во она кон што повикувал, додека повеќето мисионери кои ги познаваме, и порано и денес, говорат со јазиците спротивно на она што го прават. Го изјавуваат пред луѓето она што не го прават кога се сами, и над нив во моментите на страст, страв, гнев и потреба, доминира природата или карактерот на нивните души, па го забораваат сето она што го рекле. Не зборувам за било кого лично, но ќе се наведам себе си како пример:

            Јас се обидувам духовно да се издигнам кога држам предавање или пишувам статија која повикува кон вистината, доброто и упатството, па кога веќе малку ќе се издигнам, ме совлаува тежината на мојата природа и барањата на душата наклонета кон злото, па се враќам на земја. Луѓето тоа го гледаат кај ваизот[1] и говорникот, па не му придаваат важност на она што тие го говорат, ниту пак вазот има влијание над нив.  

            Наспроти тоа, Пратеникот никогаш не повикувал на општо предавање на кое би ги објаснувал прописите на исламот, ниту пак основал медреса, училиште со часови и предавања, ниту пак седел во халки, во седенки за предавања, туку објавата која му доаѓала ја доставувал во куќата, во месџидот[2], на патот, а наредувал добро и одвраќал од злото тогаш кога потребата тоа го изискувала. Меѓутоа, го говорел тоа и со јазикот и со праксата, се изразувал со збор и со дело. Неговиот морал бил к*ранот. Вие ги слушате овие зборови, но не размислувате за нивното значење, а нивното значење е: неговите дела и секоја негова карактеристика – морал: цитати кои се учат, предавања кои се одржуваат, халки – собири за предавања, седенки и вазови, затоа што сите тие го изговараат она што к*ранот го заповеда.

            Клањал ноќна молитва толку многу што му натекувале нозете и непрестајно барал прошка од Бога, па му било речено: „Зарем Бог не ти ги простил и поранешните и идните гревови?“ На тоа тој одговорил: „Зарем да не бидам Негов благодарен роб?“.

            Низ сите свои дела се наоѓал во молитвата, затоа што секое правење на добро и отргнување од злото, како и работа во корист на заедницата, ако со тоа се сака да се постигне Божјето задоволство на оној кој го прави тоа му се смета како молитва. Ќе се задоволам само со еден пример за неговото верување – цврсто верување за она во што повикувал, и неговата доследност која е над секој обѕир, а како вовед за тој пример ќе се послужам со сликата од реалноста:

            Кога девојка од најугледно семејство, на некој великан или везир, би била оптужена за кражба, што мислите дали би била затворена како што би била затворена циганката кога таа би ја извршила кражбата? И дали над нејзе би се извршила одредбата на законот, како што би била извршена врз онаа циганка, или во нејзниот случај би се испружиле стотина прсти за да го покријат злосторството, да го олеснат судењето или ублажат казната?

            Ист таков случај се случил во времето на Пратеникот, нека е Божјиот мир над него. Девојка, според потеклото од најугледното семејство на к*рејшиите, Бени Махзум, на Велид, на Халид (ибн Велид), првенец на водачите на бојното поле, трет по углед, после Хашим и Умејје, извршила кражба. И откако злосторството било утврдено и пресудата била донесена, и луѓето се обидувале да & најдат застапник кој ќе се завземе за нејзе, , кога некој угледен и благороден меѓу нив би направил злосторство (кражба) би го солободиле, а кога тоа би го направил некој слаб и немоќен, би го казнувале. Во таа прилика изговорил зборови кои на животот на исламот му утврдиле цврст и јак темел (основа, фундамент) и потврдиле дека кај казната не се прима посредништво, ниту пак има простување: „Се колнам во Алах, кога Фатима (ќерката на Мухаммед) би украла, раката би & ја исекол!“ Тоа за него било нешто природно, затоа што живеел со мисионерство и за мисионерството. Неговите страсти го следеле она што му е објавено, и сè што го врзува за луѓето: роднинските врски, пријателството и интересот, се прекинуваат ако се испречат на патот на повикување кон вистинскиот пат. Тој се ослободил од она заради што луѓето обично живеат, прашањето на храната и облеката, се ослободил од сите барања. Не тежнеел кон испосништво – аскетизам или гладување, како што тоа го прават некои кои тврдат дека се побожни – аскети. Не ја облекувал секогаш облеката на сиромаштијата, ниту пак се трудел секогаш да биде од волна (суф). Јадел од она што би му се понудило, а кога не би му се допаднало, од тоа што не е забрането, не би го јадел, а ниту зборувал лошо за него, ниту пак е познато дека некогаш зборувал лошо за храната воопшто. А, кога не би пронашол храна, трпел глад, сè додека не би го исцрпила, па би приврзал камен на стомакот. Би го облекувал она што би го пронашол (она што го имал), не придржувајќи се до одредена носија, до одреден квалитет, ниту пак до одредена боја. Понекогаш би носел имама (турбан) преку капата, понекогаш би ставал капа без турбан, а некогаш турбан без капа. Носел кошула и наметка, облекувал бурда (вид на наметка) и џубе, но не како оваа денешната, пространа и со широки манжетни, туку џубе со тесни ракави. Имамата не му била како оваа денешната, туку како познатата имама од Ехлул хиџаз (провинција во Саудиска Арабија), парче платно кое се замотува околу глава, па ако нема потреба за него, се префрлува преку грбот, се употребува за некаква потреба во мир или за врзување на заробеникот во војна, а понекогаш за неа е користен и бедреник (каиш). Имамите се природна нужност во Хиџаз – поради Сонцето кое жари. Со нив си ги штителе главите од сончев удар, па заради тоа е речено: „Имамите се круни на Арапите“.Пратеникот во погледот на имамата не се придржувал до некоја одредена боја, а на денот на освојувањето на Мека, имамата му била црна. Во исламот нема забранета облека, освен онаа која го открива она што треба да се покрие – а на жената, на муслиманката не & е дозволено да открие ништо освен лицето и дланките (пред странецот), освен свилата за мажите, облека која е специјално врзана за припадниците на некоја вера, освен исламот. Ако некој би ја облекол би се помислило дека е од нив, како облеката на калуѓерите и монасите, на пример: доколку маж облече исклучително женска облека, или жена исклучително машка, како и онаа во која има претерување и расипништво. Целата облека после тоа е дозволена во исламот.

            Пратеникот не ги забранил Божјите украси кои за робовите свои ги создал, како ниту вкусни јадења и кога би нашол, не би одбил. Меѓутоа не бил лаком за тоа ниту пак ја направил своја најголема овосветска грижа. Исто така се ослободил од желбите за богатство и углед, а вам ви е познато дека к*рејшиите му понудиле имот колку сака, ако сака богатств; му понудиле власт и управа над нив, ако сака углед и положба; и не оставиле ништо од она што знаат дека душите за тоа тежнеат и го сакаат, а да не му понудиле, жалејќи се и сожалувајќи се.

И на Хинда, жената на Ебу Суфијан, чија омраза кон Мухамед, нека е Божјиот мир над него, и неговата мисија ја достигнала границата да го направи она што не би го направила ниту една жена, што не би направил човекот, волкот, ниту дивата мачка - да ги расече градите на Хамза, да го извади неговото срце и да го изеде... На Хинда, која во борбата против Пратеникот направила чуда, Божјиот пратеник & простил, склучил со неа завет на верност и го прифатил нејзиното прифаќање на исламот.

Тие се сеќаваат на сето она што го правеле и знаат што заслужиле, меѓутоа, се присетуваат исто така и на Мухамедовиот морал и ги знаат неговите идеали, па рекле:

            „Благороден брате, сине на благородниот брат!“

            А, потоа замолчале очекувајќи ја конечната пресуда, и да била пресудата сите да се испоубијат, не би се нашол ниту еден историчар, било да е пријател или непријател, кој би го прекорил макар со еден збор. Меѓутоа, пресудата на Пратеникот, нека е Божјиот мир над него, била нешто друго. Таа била изненадување кое никој не го очекувал, изненадување кое го восхитил неговиот век и секој век кој ќе дојде после него. Им рекол: „Одете, вие сте слободни!“

            Жал ми е што оваа глетка (постапка на Пратеникот) овака скратено ја прикажав, а имав желба да &  посветам едно цело поглавје и да ви го осветлам онака како што заслужува да биде осветлено. Оваква постапка изискува снага на десет илјади борци.

            Се чудам зошто подоцнежните писатели на биографијата на Мухаммед се обидуваат да спомнат што повеќе чудеса, опширно говорејќи за нив, па додавајќи им ги и оние кои воопшто не се случиле? Зошто им е потребно тоа? Зошто им е потребно тоа кога секоја глетка од животот на Божјиот пратеник и секоја страна на неговата личност е една од најголемите чудеса?

            А, што е чудото? Зарем не е она што луѓето се немоќни да го направат?!

            Неговата искреност и доверба се чудо. Нема да ви наведувам многубројни примери, затоа што просторот е тесен, туку ќе наведам само еден настан покрај кој за време на читањето сум поминал стотици пати, читајќи го како обична вест, сè додека еден ден не го запазив, ненадејно... и еве го, одеднаш, чудо. А, колку известувања во биографијата има слични на ова? На сите им е познато дека Пратеникот во текот на хиџрата, во Медина на своето место го оставил Али да им ги врати на к*рејшиите доверените предмети кои му биле доверени на чување, па дали некогаш сте размислувале за приказната на тие аманети?

            Му оставил на Али да им ги врати на к*рејшиите, а не на муслиманите, затоа што Пратеникот бил последен кој направил хиџра (мигрирал), останувајќи во Мека, како што останува капетанот на бродот кој тоне, не напуштајќи го, сè додека не слегнат сите патници и не стигнат до чамците за спасување. Тоа е доблест која покрај останатото ја спомнав.

            Приказната за доверените предмети се состои во тоа што к*рејшиите, и покрај сето она што било помеѓу нив и Пратеникот, не можеле да најдат никого на кого би можеле да му го доверат своето богатство на чување, освен на Мухамед, нека е Божјиот мир над него. Па замислете две различни партии меѓу кои владее војна, борба со јазик, рака, принципи и вера, а членовите на едната партија му ги поверуваат своите имоти и богатство на чување на човек од другата – противничката партија!

            Дали некогаш сте слушнале за оваков случај? И како ќе му го дадат на чување на тој противник, ако неговиот морал и доверба, не претставуваат една од чудесата, и ако секој сомнеж во тоа не е еден од апсурдите?

            Таков бил Мухамед, нека е Божјиот мир над него,!

            Кога Пратеникот, на денот на Бедр, пред борба, ги израмнил редовите на својата војска, а во раката држел стрела, наишол на Суад ибну Газјет како штрчи надвор од редот, па го турнал со стрелата во стомак и му рекол: „Израмни се, о Суаде!“

            Овој му одговорил: „О, Алахов Пратенику, болка ми нанесе, а Алах со вистината и правдата те испрати!“ Замислете ја оваа глетка: на заповедникот на војската му се спротивставува обичен војник со овакви зборови, што мислите, што ќе направи со него?

            Ќе го казни? Ќе го остави? Или ќе биде толку великодушен и благороден, па ќе го помилува и ќе му прости? Или ќе се дигне над тоа, па ќе му рече: „Прости ми, јас ти се извинувам!“?

            Меѓутоа, Мухамед направил нешто што никој не би го направил, ниту пак на некој би му паднало на ум да го направи. Му го открил својот стомак, му ја дал стрелата и рекол: „Врати ми – изврши кисас!“

            Дозволил над него да се изврши кисас, т.е. да му се возврати за нанесената навреда, а тој е првенец на човештвото.

            Таков бил Мухамед, нека е Божјиот мир над него!