МУХАММЕД А.С.

ЖИВОТОТ НА МУХАММЕД КАЈ ДОИЛКАТА

Првите пет години од својот живот Пејгамберот а.с. ги поминал кај својата доилка.

Мека е град во кој се наоѓа Ќабето. Малку на југ од Мека се наоѓа градот Таиф, - градот на свежите планини. Бога-тите фамилии од Мека во летните загу-шливи горештини доаѓале во овие свежи планини, давајќи ги децата на доење, на жени доилки, од овие предели.

Во зимскиот период, од цела Арабија, само на овие места водата по малку ќе смрзнела. Исто така, овде се одгледувало многу убаво и вкусно грозје.

Ете во тие свежи планини Халима, зае-дно со нејзиниот маж, го донеле Пејга-мберот, - малиот Мухаммед, од Мека. Тие двајцата освен нивниот син Абдуллах, ги имале и двете ќерки, од кои што едната била мажена, а пак другата по име Унејсе, била помала и и помагала на мајка си во домашните работи.

Халима и нејзиниот маж Харис, откако ги легнале децата за да спијат, заминале кај своите комшии за да ги земат ками-лите кои ги оставиле на чување како аманет. Меѓу тие камили, имало една со малечко камилче и ја молзеле за млеко.

Кога ја завршиле оваа работа, Халима заради децата започнала да ја молзе ками-лата во садот што секогаш го употре-бувала за млеко. Додека молзела садот се преполнил со млеко, а пак вимето на камилата се уште имало млеко, што до-тогаш не било таков случај.     

Халима просто се зачудила на оваа благодет. Си мислела – како е можно ова!

А истата година имало голема суша поради што стоката била многу слаба и многу малку млеко можело да се земе од стоката.

Набргу потоа отишла по друг сад, преполнувајќи го и него.

Камилата, уште имала млеко. Станала Халима и отишла да го викне својот маж па му рекла:

- Што велиш, соседот да не заборавил да ја измолзе камилата? Или можеби му дал некоја посебна храна поради што сега има толку многу млеко? Оди и прашај го соседот, да видиме што ќе ти рече.

Харис набргу отишол за да го праша комшијата, при што овој му одговорил дека ја молзеле камилата заедно со друг-ите и ја хранеле заедно со другите иста храна. На ваквите прашања комшијата љубопитно прашал:

- Зошто ме прашувате? Да не и се слу-чило нешто лошо на камилата?

Харис му одговорил:

- Валлахи комшија, Амина молзејќи ја камилата заклучи дека сега има многу повеќе млеко од било кога порано и се прашуваше да не е нешто со посебна храна одгледувана. Па, да ни кажете, ако има таква храна, да и купиме, па да ја храниме заради нејзиното млеко. Инаку не се сомневаме во вас дека не сте ги одгледувале како што треба. За сето тоа ние ви благодариме.

Харис се вратил дома и вака и рекол на жена си:

- Слушај Халима се си мислам дека работата е во детето, тоа што го зеде е вистинска среќа за нас. Бериќетот што го имаме во моментиве е поради него. Пот-сети се само кога ми кажа дека е сираче, се мислевме дали да го земеме. Зарем не? Тогаш рековме дека сопственикот на сирачето е Аллах, ќе го земеме и за него ќе се грижиме, а надоместокот (плаќа-њето) ќе го чекаме од Аллах! Затоа што Тој е најбогат од сите сопственици. Ете и овој бериќет што сега го имаме е од Аллах.

- Така е. Во право си, и јас мислам дека е така. Се надевам дека поради него ќе имаме уште многу добра и понатаму, - му одговорила Халима.

Вечерта пред да си легнат, Халима првин ги надоила двете бебиња – и тоа Пејгамберот и нејзиниот син Абдуллах.  Толку се надоиле, што до првите сончеви зраци не се разбудиле. А пред тоа Абдул-лах поради немањето на млеко од страна на неговата мајка Халима, заспивало пол-угладно, така што цела ноќ се случувало да биде немирен.

Но, таа вечер и двете бебиња мирно заспале. Утрото одморени се разбудиле.

Навистина добрите работи (случки) во тоа семејство, следеле една по друга. Харис наутро ги терал овците од шталата и ги носел на овчар за да ги пасе со другите стада овци. Додека пак Халима, печела леб, а ќерка и Унејса и помагала околу домашните работи.

Сонцето се повеќе и повеќе ја затоп-лувало земјата, така што напладне плани-ните како да гореле од големата жештина на сонцето. Денот во жешки маки поми-нувал. Во еден ваков жежок ден стадата слегувале изнемоштени од планините. Харис и оние другите што имаа овци, излегувале да си ги земат. Во такви мом-енти очите се вртеле кон овците на Харис. Неговите овци биле силни, живи и полни со млеко. Незадоволните, налутено ги карале своите овчари велејќи им:

- Овчарот на Харис, каде го пасеше неговото стадо? Зошто и вие не ги пасевте таму? Гледајте само колку се сити, млеко тече од нив.

Овчарите просто се чуделе на таквите работи, бидејќи на исто место ги паселе овците.

Заради ваквата состојба, неколку овч-ари одлучиле да појдат во куќата на Хар-ис. Таму ја виделе Халима како си ги молзе овците и како се полнат садовите со млеко.

Еден од овчарите ја запрашал:

- Еј ќерко на Зуејб, (Зуејб се викал таткото на Халима. Кај арапите таков бил начинот на именување едни со други, со имињата на татковците) дали секогаш земате толку млеко од вашите овци? Или пак овчарот нашол поубаво место за пас-ење. Ако е така кажете ни и нам!

Халима молзејќи ги овците им одго-ворила:

- Не деца, ова не е ни од пасењето ни од некоја друга мера во јадење, туку ова е една тајна, од многуте тајни на мојот Господар. Ниту можам, ниту знам да ви раскажам, а мислам дека и вие не ќе можете да ме разберете. Овој бериќет не е од никој друг, освен од нашиот Господар. Тој како што ни даде нам, може да ви даде и вам. Вие само од Него помош барајте и од никој друг! Тој ако не сака, ниту овцата ќе даде млеко, ниту тревата ќе се претвори во млеко.

Од ваквите зборови на Халима, овча-рите ништо не разбрале туку рекле дека:

- Ако вие не ни го кажувате местото, ние сами ќе го најдеме!

И така си заминале. Се уште мислеа дека само со добро пасење, со добра трева може да се добие млеко. Тие не биле моќни да размислуваат за вакви тајни и мудри зборови.

{ { {

ПРВОТО ДЕТСТВО

Пејгамберот а.с. како бебе растел во планините на Бени Са'д кај доилката Хал-има. Таа неколку пати го однела Пејга-мберот а.с. во Мека за да се види со дедо му и мајка му. Мајката Амина секогаш го прегрнувала со копнеж и тага и не сакала да го испраќа назад. Меѓутоа Абдул-мутталиб ја советувал дека за здравјето на детето подобро е да остане уште некое време на планските места. Истото го чувс-твувала и доилката Халима. Секогаш кога го носела седела во страв и паника и си мислела:

- Што ако ми го земаат и не ми го вра-тат?

Не сакаше никако да се раздели од него.

Ете за едно дете што се родило како сираче, судено му било да расте во ваква средина исполнета со љубов и симпатии. Ова било и поттик луѓето меѓусебно да се сакаат повеќе.

Со паѓањето на дождот во планините на Бени Са'д немало веќе суша. Истата година сите овци на Халима објагниле близнаци. Во ваквите планини јагнињата не се мешале со овците, туку децата одв-оено ги паселе во ливадите покрај куќите. За тоа време растел и малиот сакан Мухаммед така што ќе може и тој да ја врши ваквата работа.

Здравото и зрело растење му овозмо-жило брзо да ја извршува работата која што истата не можеле да ја завршат неговите врсници. Можел на многу добар начин да се разбира со јагнињата. Нив ги сакал, а и тие него, не гледал во нив како на животни туку како аманет дадени од неговата доилка Халима, кои што имаат живот, и сметал дека треба да имаат вре-дност, колку и самиот тој. Тој живеел и тие требало да живеат. Сите што живеат на Земјата требало да имаат свое значење и смисла на живеење.

Ете, вакво било неговото гледање за сите, не сакал да повреди никого околу него.

Другарите од неговото маало, секогаш сакале да си играат со него. Кога Тој не ќе бил во игра со нив, игрите како да немале никаква цел, а кога бил со нив игрите ста-нувале многу интересни и им го пока-жувал она што не може да се види.

Кога се јавувале меѓу нив недоразб-ирања, им нудел поволни можности на скараните страни  за да бидат задоволни.

И родителите дозволувале, нивните де-ца да се дружат и играат  со него, бидејќи кога тој  бил со нив тогаш немало никакви караници.

Племето Бени Са'д, во кој растел Пејг-амберот а.с. било такво племе кое нај-добро го зборувало арапскиот јазик. Ова племе било најдобро во зборување. Кога нешто се раскажувало тоа го правеле на многу лесен, едноставен и сликовит на-чин.

Многу вечери соседите на Халима се собирале во нејзината куќа и по некој ред се раскажувале приказни. Првин возра-сните - развеселувајќи ги на таков начин најмладите, а потоа им дозволувале и на децата да кажат по некој збор. Кога зборувале децата можело да се забележат многу јазични грешки што возрасните брзо ги поправале. На таков начин децата од најрана возраст се подготвувале за пра-вилно и убаво зборување.

Малиот миленик Мухаммед кога ќе добиел дозвола за зборување, сите, како најмладите така и возрасните, со големо внимание го слушале. Сите приказни што ги научил ги раскажувал на повеќе разл-ични начини. Ова за нив било како да слушаат нешто ново, прв пат слушнато.

Покрај ова Мухаммед кажувал многу приказни измислени лично од него. Во такви прилики луѓето го прашувале:

- Од каде си ги слушнал овие при-казни? Ние, прв пат ги слушаме!

Ќе им одговорел:

- По полињата додека ги пасам моите јагниња, од нив слушам, тие ми раска-жуваат, а потоа размислувам и еве сега се потсетувам на тие приказни.

На ваков начин ги развеселувал и мал-ите и големите. Го барале во секоја куќа на секое место, меѓутоа не одел на секој повик, а и ако одел не останувал многу, туку брзо се враќал во својата куќа.

Секој еден ќе кажел:

- Каква зрелост на едно дете на вакви години!

Толкаво знаење и разбирање што мо-жел дури и на возрасен да му даде. Ова секако била Аллахова дарба. Во него не гледале дете, туку возрасен кој што сите го почитувале. Племето Бени Са'д се гор-деело со него. Неговата дарежливост уште тогаш привлекла големо внимание кон него. Кога не можел ништо друго да најде, со цвеќиња што ги собирал по ливадите, ја покажувал својата срдечност и наклонетост спрема својата мајка, браќа и комшии.

Поради ова, од луѓето го добил епит-етот (својството) „Екрем“, што значи многу дарежлив - оној што дарува, дар-ител. После тоа, кога бил испратен и одреден како пратеник кон ова својство му се додал и зборот „Небиј“ што значи Пејгамбер, пратеник и сега се викал „Небијјул-Екрем“ што значи Пејгамбер кој многу дарува и е дарежлив.

Миленикот Мухаммед а.с. понекогаш пасејќи ги своите јагниња во полето, оста-нувал сам. Тогаш целосно се задлабо-чувал во размислување, чувствувајќи тес-нотија во неговото срце.

Еден ден заедно со својот брат по млеко Абдуллах, ги паселе јагнињата. Се одмарале под едно дрво. Абдуллах одед-наш заспал, во тој момент Мухаммед а.с. видел двајца патници од далеку како се приближуваат кон јагнињата. Не сакал да го разбуди својот брат. Со малку страв во срцето тргнал кон нив. Тоа беа непознати луѓе. Биле со добар изглед и насмеани лица. Едниот бил стар а другиот млад човек. Стравот исчезнал од неговото срце. Најпрвин постариот дал поздрав (селам), а по него и помладиот. Мухаммед возв-ратил на поздравот и ги запрашал:

- Кои сте вие и каде сте тргнале?

Постариот му одговорил:

- Јас сум лекар, а овој со мене ми е син. Има една болест, понекојпат чувствува внатрешен немир во неговите гради, сак-аме да го отвориме и извадиме тој немир во него. Но за вакво нешто ни треба уште еден помошник.

Тогаш Мухаммед му рекол:

- Дали можете тоа тука да го изврш-ите? Или пак мора да одите некаде дал-еку?

Стариот му одговорил:

-   Мене ми треба само еден помошник.

-   Добро, а кај вас немаше ли некој да ви помогне? - повторно запрашал Муха-ммед.

-   Имаме луѓе, ама не можат да ми помогнат во оваа работа – му одговорил стариот.

Тогаш Мухаммед му се понудил, веле-јќи му:

 - Дали можам јас да ви помогнам? Зашто и јас понекогаш чувствувам внат-решни немири. И ако мене истото ми го направите многу ќе се радувам.

Стариот предложил:

- Тогаш прво од тебе да почнеме.

И младиот истиот предлог го приф-атил. На ваквото мислење Мухаммед не се согласил туку им предложил да фрлаат ждрепка.

Тоа и го направиле. Ждрепката пад-нала на Мухаммед. Веќе немал никаков приговор. Го легнале на земја и ги отво-риле неговите гради, го измиле со вода, побела од снегот, - водата на Земзем, при што извадиле една голема црна дамка од неговото срце. Потоа го затвориле како што бил и пред тоа.

За оваа случка имаме кажување и во к*р'анот, каде што Аллах џ.ш. вели:

„И нели Ние ги отворивме градите твои? И ние го симнавме бремето тешко од тебе“? (Суре Еш-Шерх: 1-2)

Мухаммед а.с со ова духовно се очи-стил, при што уште од тогаш Аллах џ.ш. го подготвувал за Пејгамбер, да ја свати и да ја пренесе објавата во целост.

За сето ова време Абдуллах се уште спиел. Одеднаш како со игла некој да го боцнал, скокнал будејќи се на тој начин. До него не бил ниту брат му, ниту пак јагнињата. Се загрижил и потрчал да ги бара трчајќи на сите четири страни.

Најпрвин ги здогледал јагнињата, а покрај нив и брат му легнат на земјата, и уште два машки ликови надвиснати над неговите гради како да правеле нешто чудно. Мухаммед ниту викал, ниту пла-чел. Што значи воопшто ништо не го болело.

За ова, Абдуллах си помисли дека најдобро ќе биде да ги извести своите родители. Токму тоа и го направил, трч-ајќи право дома. Задишен, без да земе здив се трудел да им каже што се случило.

На неговите зборови Халима и Харис, брзо тргнале на местото кое што го опи-шал Абдуллах. Меѓутоа кога тие стасале, со Мухаммед веќе се било завршено. Изгледало како ништо да не се случило. На лицето на Мухаммед се забележувала малечка жолта боја. И тоа било се. Хал-има и Харис не знаеле што да кажат. Мухаммед првин нив ги прашал:

-   Што е, што се случило, зошто сте трчале толку?

Халима и Харис му одговориле:

-   Ах сине, што ти се случи, каде се тие луѓе?

Малиот миленик Мухаммед зачудено ги прашал:

-   Кои луѓе, кој ви го кажал тоа?

- Абдуллах ни кажа, - одговориле.

Миленикот Мухаммед тогаш се обидел да им објасни:

- Не грижи се мајко, нема ништо стра-шно. Тоа беа многу добри луѓе. Бараа некој кој може да им помогне, а јас само им го покажав патот. И тие на мое лично барање ми го очистија срцево, ме спасија тешкотијата што ја имав (од бремето - внатрешен немир), сега се чувствувам многу подобро од било кога порано. Му се заблагодарувам на Возвишениот Аллах џ.ш. кој го донесе лекарот до мене и ме спаси од овие тешкотии.

Харис тогаш рекол:

- Халиме, јас се плашам за состојбата на ова дете. Ова дете има натприродни способности и ако му се случи нешто ќе бидеме ние одговорни, па затоа кажи што да правиме? Што ќе им кажеме на него-вите, ако нешто лошо му се случи.

После подолг разговор, одлучиле да го вратат назад, заради неговата сигурност. Изминати биле пет години, и тогаш завршило живеењето на Мухаммед во планините на Бени Са'д.

Халима како утеха добила ветување од нејзиниот сопруг Харис дека често ќе ја носи во Мека за да го гледа. Другиот ден Мухаммед бил вратен во Мека.

{ { {

МУХАММЕД А.С. КАЈ СВОЈАТА МАЈКА И СВОЈОТ ДЕДО

Мухаммед а.с. откако наполнил пет години, се вратил од кај доилката Халима назад во Мека и започнал да живее со својата мајка Амина. Планинскиот живот, пасењето на јагниња, другарите, вечер-ните раскажувања веќе му станале негово минато. Започнал да живее еден нов на-чин на живеење во Мека. Нов живот, нови навики, нови другари.

Дали знаете кој бил негов најдобар и најблизок другар? – тоа бил неговиот дедо Абдулмутталиб. Воопшто внуците добро се разбираат со дедовците и бабите и стануваат најверни другари, зарем не?

Абдулмутталиб бил претседател на Мека. Заедно со главните од к*рејш фор-мирале „Комисија за Совет“. Тука заед-нички зборувале и предлагале се што е важно и потребно за градот. Донесувале заеднички одлуки, а местото, каде што ги држеле ваквите состаноци, се викало „Дарун-недве“. Ова место било слично како што се денешните државни згради.

Абдулмутталиб на овие состаноци го носел и внукот Мухаммед а.с. Пог-аварите на к*рејш се навикнале на неговото присуство и многу го засакале. Така што ако некој пат не дојдел веднаш ја чувствувале неговата отсутност. Имало случаи кога воделе некоја расправа како на шега го прашувале и него да каже што тој мисли, а пак неговите одговори биле толку сериозни што сите останувале изненадени и вчудоневидени во неговата сериозност.

Без сомение тој бил елитно суштество (створение). Иако се уште бил дете, но се разликувал од другите деца.

Малиот Мухаммед живеел како во два света. Едниот со дедо му мешајќи се во светот на големите, а другиот заедно со неговите другари го живеел светот на малите. Бил задоволен со својот живот. Многу се сакал (се симпатизирал) себе си, а исто толку и другите. Возвраќал на најдобар начин не правејќи никаква раз-лика меѓу него и другарите. Во другар-ување со нив се случувало да слуша од другите често пати, големи фалења и гордеење со она што го имале од имот и местоположба нивните родители, со постигнатата слава, и сл. А тој секогаш се преправал како да не ги слуша ваквите разговори, докажувајќи им дека ваквите работи не се многу важни. Тој никојпат не се согласувал сиромашните и оние што немаат сила и моќ да бидат изолирани од страна на богатите. Заради ваквите глед-ања бил најмногу сакан и секогаш изб-иран како одговорен во нивните детски игри. Ова негово однесување секогаш го забележувале возрасните и верувале дека ова дете поседува посебен дух во неговото тело. А љубовта на дедо му Абдулмутталиб спрема него, од ден на ден се повеќе и повеќе растела. Никогаш не сакал да го одвои од кај себе. Немал повеќе ни трпение па поитал кај мајката на Пејгамберот за да му ја каже големата љубов спрема него.

- Ќерко, знам колку го сакаш Муха-ммеда. Се што имаш е тој. Меѓутоа ист-ото и за мене важи, и јас не можам без него. Затоа дојдете да живеете кај нас, така и двајцата ќе бидете пред моиве очи. Дури и собата ви ја подготвив, затоа уште сега дојдете.

Амина на ова многу се израдувала и со задоволство решила веднаш да се пресели во куќата на Абдулмутталиб. Откако завршиле со ова, Абдулмутталиб ги напо-лнил своите раце со работи и отишол кај нив. Тропнал на вратата. Амина му ја отворила и го понудила да влезе внатре. Абдулмутталиб влегол и и рекол:

- Ќерко јадењето заедно ќе го јадеме! Нема потреба ти да се расправаш сама со готвење. Во овие кошници има некои ситни работи за јадење. Гледај, и ова ќе ти го кажам и никојпат да не забораваш! Мухаммед што и да бара, што и да посака мене ќе ме известуваш. А и ти се што ќе сакаш мене ќе ми кажуваш. Но, за неговите барања немој да речеш дека е дете и да не му дадеш важност. Тој не е дете, тој е повозрасен дури и од возр-асните. Повреден е од неговите желби и барања.

Ова биле многу вредни зборови за една ваква жена-вдовица како што била Амина. Дури сега се почувствувала дека е многу безбедна и среќна. А Абдулмутталиб бил искрен во неговите зборови. Не ги кажал овие зборови зошто требало вака да ги каже, туку затоа што верувал во тоа. Одеднаш Абдулмутталиб ја прашал Ами-на:

-         Каде е внук ми?

-         До сега беше тука бабо, - рекла таа.

-         Сигурно излегол да поигра малку.

Брзо викни ми го. Дедо му дошол да го посети, а тој си игра по улиците. Викни ми го сакам нешто да го прашам! – велел дедо му.

Амина набргу излегла и со силен глас викнала:

- Мухаммед!

Овој нејзин глас како да ја потресил Амина. Почувствувала како да го слуша својот глас од секоја страна, повторувајќи го истото. Ова било сосема нешто друго и се разликувало од човечкиот глас.

Повторно викнала:

- Мухаммед! Еј, Мухаммед!

Повторно му се присторило како да се повторува повикот од милион други усти. Од длабочината на земјата, од бескрај-носта на небесата, од четирите страни на светот, од секаде, се повторувало него-вото име.

Амина се исплашила и трчајќи влегла внатре во куќата. Абдулмутталиб зачу-дено ја прашал:

-         Што е, што ти се случило ќерко?

-         Ништо бабо, - рекла Амина, само малку се исплашив и толку...

-         Што е тоа што те исплашило, - и рекол Абдулмутталиб.

-         До сега беше тука. Што виде, што слушна па толку да се исплашиш?

Амина немала веќе каде, па започнала да му објаснува:

- Кога го изустив името Мухаммед, како од милион усти да го слушав гласот, кој непрестајно се повторуваше. Се праш-ував како е можно ова? Па затоа се пот-ресов, многу се исплашив.

Абдулмутталиб веќе бил навикнат на вакви чудотии и неверојатности.

- Ќерко, -и рекол, - потсети се што виде пред неговото раѓање и во текот на самото раѓање. Без сомнение тој е благо-словен (Мубарек) дете. Заблагодари му се на Господа и знај дека сите овие случки се знак на неговата добрина, друго ништо не е, освен ова.

     Овие зборови ја утешиле Амина. Мухаммед не бил обично дете. Морала да се навикнува на ваквите мислења.

{ { {

СМРТТА НА АМИНА - МАЈКА НА МУХАММЕД А.С.

Мајката на Мухаммед а.с. имала една слугинка по име Умму Ејмен. Била многу верна (лојална) жена. Сите потреби ги извршувала. Покрај неа и малиот Мухам-мед и помагал на својата мајка во куќните работи. Никогаш не ги запоставувал сво-ите работи, а бил и многу вешт. На пример, ако мајката се занимавала со утр-инските работи, тој ќе ги земел покрив-ките и миндерите и ќе ги истресел надвор во дворот за потоа пак да ги врати и да ги намести. Неговата мајка кога ќе влезела да провери се чудела на чистотата и среденоста. Понекогаш се случувало мај-ката да му рече:

-         Ах, сине! Не знам што си ми ти? Син или ќерка. Толкава способност  во уредување и чистотија во домашните работи просто ме зачудува, сепак не сакам премногу да се заморуваш.

Малиот миленик Мухаммед, со него-вите детски зборови вака и возвраќал на својата мајка:

-         Мила моја мајко! Ти си ми и мајка и татко, а зошто да не ти бидам јас и син и ќерка!

Ваквите зборови ја трогнувале мајката, не можејќи да се воздржи од плачење, милувајќи го по главата му велела:

     - Ти не ми си само син и ќерка туку ти си ми моја мајка и татко. Се што имам тоа си ти. Се што знаеш најдобро го правиш. Како што ќе речеш ти така нека биде!

Навистина Амина не знаела кој кон кого има поголема одговорност, таа кон него, или тој кон нејзе. Иако била без маж, сепак малиот Мухаммед се трудел таа да не го почувствува тоа. Додека пак мајка му била најзаслужна за тоа.

Амина многу копнеела по својот маж Абдуллах. Ако не можела нешто друго, сакала барем да го посетува неговиот гроб. А гробот на Абдуллах се наоѓал во Медина (град оддалечен 400 км од Мека). Ја кажала оваа нејзина желба на својот син. Мухаммед на ова многу се израдувал и рекол:

- Да одиме мајко. Со овој себет ќе се видиме и со синовите од дајчовците (вујковците).

Отишле. Биле убаво пречекани. Во бавчата од куќата каде што седеле имало базен. Малиот Мухаммед тука научил да плива. Гостопримството во Медина тра-ело приближно еден месец. Но, Амина не се чувствувала добро. Сакала што побрзо да се врати во својата куќа во Мека.

Иако имала температура, сепак тргнале на пат. Патот долг, а тие патувале на камила. На вториот ден од патувањето временската температура била висока, а со тоа и болеста на Амина се зголемила. Застанале под едно дрво и ја легнале Амина на еден миндер. Барала често вода, а Мухаммед ја напојувал. Надежта за подобрување се смалувала. Ја дала душ-ата цитирајќи зборови во стил на поезија:

- Еј Мухаммеде! Еј ти син на Абдуллах кој се спаси од смртта за сто камили, нека те возвиши Аллах, името нека ти живее бескрајно. Видов во сон, ти ќе постанеш Пејгамбер кој ќе ги упатува луѓето кон добро, а ќе ги спречува од лошо. Ти ќе ја оживееш верата на твојот прадедо Ибра-хим! Аллах ќе те сочува од обожавање на празни идоли. И ти ќе ги спасиш луѓето од нив!

- Не плаши се синко! Се што е живо ќе умре. Се што е ново станува старо. И јас ќе умрам, ама никогаш нема да се заб-оравам, затоа што позади мене оставам чисто и хаирлијо дете.

 Миленикот Мухаммед, првин не знаел што да прави, продолжил да ја држи главата на својата мајка. После тоа дошол при себе и почнал да плаче безгласно. Во тој момент спарното време донело дожд. И небесата како да се придружиле во неговата тага полна со солзи. Слугинката Умму Ејмен го прегрнала и му рекла:

- Смири се Мухаммеде, и не заборавај ги зборовите на мајка ти. И душата и богатството се Аллахови аманети. Како што ги дава така и ги зема.

- Знам, -рекол Мухаммед. Меѓутоа како може да се заборави мајчиното лице, како можам да се разделам од нејзе? Се растажувам што не ќе можам уште еднаш да го видам нејзиното прекрасно лице.

Утредента малиот Мухаммед заедно со Умму Ејмен, во местото наречено Ебва, оставајќи го гробот на Амина, со тага во срцата, тргнале кон Мека. Што побргу сакале да стигнат во Мека за да се видат со дедото Абдулмутталиб. Смртта на Амина во млади години ја разжалостила цела Мека. Прво Абдуллах, а сега и Ами-на. Малиот миленик Мухаммед како ќе ги претрпе овие болки. Болките како да го воспитуваа него. Неговата чувствителност се повеќе растела. Не ќе му беа доволни овие болки, но тој не знаел за ова. Возвишениот Аллах џ.ш. Неговата љубов ја одвоил за себе. Со секое губење на не-кој близок, го приближувал кон себе.

Имал само шест години. Слугинката Умму Ејмен на секој начин се трудела да не осети мајчинска празнина, секогаш го служела љубезно со љубов. Малиот мил-еник Мухаммед за возврат ја викал „мајка“. Таа била многу задоволна од ова. Мухаммед а.с. од како постанал Пејг-амбер, кога ќе ја сретнел Умму Ејмен и велел: „После мајка ми, ти си моја друга мајка“, и никогаш не ја запоставувал.

{ { {

ПАТУВАЊЕТО НА АБДУЛМУТТАЛИБ ВО ЈЕМЕН И НЕГОВАТА СМРТ

Во тоа време Јемен бил под окупација од страна на Хабешиите. Нивниот владар Ебреха со слонова војска сакал да го сруши Ќабето, меѓутоа не му успеало тоа.

Синот од владарот на Јемен, после направените подготовки ја спасил својата земја од окупацијата на Хабешите и со тоа дошол на власт.

Од сите четири страни на Арабија претседатели на племињата и други прет-ставници, отишле во Јемен за да му ја честитаат победата на новиот владар. И Абдулмутталиб, како претставник на Мека заедно со избрана делегација, трг-нал кон Јемен. Се разделил од својот внук. Не се плашел од долгото патување, туку повеќе го тиштела загриженоста за својот внук, со кого не ќе можел извесно време да се види. На тргнување долго  се опростувале. После подолго и заморно патување, претставниците на Мека прис-тигнале во Јемен и излегле пред новиот владар.

Абдулмутталиб побарал збор за дис-кусија, и започнал прво да ги набројува карактеристиките (способностите) на фамилијата од владарот, и проценка дека и тој ќе биде еден од добрите и успешни владари.

Ја претставил делегацијата на Мека со овие зборови:

- Ние сме од Мека, во служба на Алл-аховата куќа – Ќабето.

Овие зборови му се допаднале на вла-дарот Сејф кој ги запрашал:

-         Еј ти, со сладок и мек глас, кој си ти?

-         Јас сум Абдулмутталиб, - му одго-ворил тој и продолжил:

-         Јас сум син на Хашим Абдул-мутталиб.

Сејф го познавал името Хашим па затоа рекол:

-         Значи ти си синот на нашата сестра!

Мајката на Абдулмутталиб била од Јемен, сместена во Медина.

-         Да, - му одговорил тој.

Делегацијата од Мека на чело со Абд-улмутталиб биле цел месец на гости кај владарот Сејф. Владарот како да уживал во разговорот со него. Еден ден сакал и побарал сам да разговара со него па му рекол:

- Еј Абдулмутталиб, ќе ти кажам една тајна која на никого досега не сум ја кажал освен тебе, а сигурен сум дека оваа тајна е поврзана со тебе.

Абдулмутталиб знаел дека Јеменците се унапредени во тајни и пророчни науки, и со голема внимателност и интерес го прашал:

-         Која е таа тајна?

Сејф започнал да му раскажува:

- Оваа тајна е поврзана со едно дете кое треба да е веќе родено. И тоа од кај вас, во вашите краишта. Татко му и мајка му треба да се умрени. На неговиот грб меѓу лопатиците треба да има една бенка. Ваквото дете кога ќе порасне ќе биде лидер, водач на луѓето и ќе ги освои најславните места. Ќе го уништи атеизмот (верувањето во идоли), а ќе го прошири верувањето во еден и единствен Бог Ал-лах џ.ш. Секогаш добри работи ќе прави - ќе наредува во добро, а ќе одвраќа од зло.

Абдулмутталиб слушајќи ги зборовите на Сејф, се повеќе се задоволувал и сакал уште повеќе и поопширно да го слуша раскажувањето кое се однесуваше на неговиот внук. Сејф се што знаел рас-кажал, а потоа му рекол:

-         Ако се гледа во сите овие знаци, тогаш ова дете треба да е твојот внук.

Абдулмутталиб толку се возбудил, то-лку многу се израдувал што и на сеџде паднал.

Дали знаете што е паѓање на сеџде?

Тоа е да клекнеш на колена, а со лиц-ето и рацете да се затвориш на земја. Оние што обавуваат намаз и оние кои имаат видено како се клања намаз, знаат што е тоа сеџде. Меѓутоа сеџде не се пра-ви само во намаз, туку и во добри и радосни моменти, во знак на благо-дарност се прави сеџде.

И Владарот Сејф се возбудил и му рек-ол:

- Да не имаш ти  ваков внук?

Абдулмутталиб почнал да му раск-ажува:

- Еј владару! Јас имав едно дете по име Абдуллах. Него го оженив со ќерката на едно славно племе по име Амина. Од нив имам еден внук. И син ми и снаа ми веќе се преселија (умреа). Внукот меѓу двете лопатки на грбот има една бенка. И другите знаци што ги наброја тој ги пос-едува. Сега тој е под моја заштита.

На ваквите искажани зборови Сејф рекол:

- Многу добро треба да го чуваш. Ќе има многу непријатели, но, Аллах ќе го заштити и сочува од таквите. Спрема моите сознанија тој ќе биде вознемирен во Мека и ќе се пресели во Медина. Жителите на Медина многу убаво ќе го прифатат.

После сите овие владари Сејф прип-ремил убави поклони од слугинки, обл-ека, златници, убави мириси и и ги дал на делегацијата од Мека, а потоа посебно го замолил Абдулмутталиба велејќи му:

- За сите промени што ќе се случат кај твојот внук, сакам навремено да ме изве-стите!

После ова, владарот живеел само една година.

Покрај оваа тема што ја прераскажавме се случила уште една случка и тоа:

Малиот миленик Мухаммед еднаш до-дека играл со децата од својата улица на  ѕидот од една куќа, бил следен од будното око на својот дедо Абдулмутталиб. Пом-инала една група на луѓе - од племето Бену Мудлиџ. Внимателно се загледале во малиот Мухаммед и го повикале кај нив. Го следеле во неговите чекорења  и она што останува од тоа чекорење (трагите од нозете).

Во тоа време било мошне важна ногата и трагите од нога. Гледајќи во нив ја про-учувале личноста на човекот. Абдул-мутталиб станал од своето место,  тргнал кон нив поздравувајќи ги, а тие возв-ратувајќи му го прашале:

-         Дали е твое ова дете?

-         Да, - им одговорил Абдулмутталиб, - мое е.

Еден од присутните на племето Бену Мудлиџ почнал да му објаснува:

-         Абдулмутталиб, ние досега немаме  видено нозе слични на неговите. Неговите стапки (траги) се исти како стапките (тра-гите) од Маками Ибрахим (место до Ќабето, каде што се наоѓа стапката (тра-гата) од ногата на Ибрахим а.с.). Ти преп-орачуваме да го чуваш внимателно!

На ваквите зборови од луѓето на Бену Мудлиџ, Абдулмутталиб му се обратил на својот син Ебу Талиб, што се наоѓал до него и му рекол:

- Слушај ги, и памети ги овие, што рекоа за синот од брат ти.

Друг пат (друг ден), свештеникот и судијата (кадијата) од областа наречена Неџран, дошле во посета кај Абдул-мутталиб. Биле  (седеа) покрај Ќабето. Во текот на разговорот свештеникот рекол:

- Ние ги пронајдовме сите знаци во нашата книга од последниот Пејгамбер. Тој би требало тука да е роден.

Во тој момент, милиот Мухаммед дош-ол кај дедо си. Свештеникот внимателно се загледал во него и рекол:

- Еве, ова дете би можело да биде тој!

- Дали е од твојата лоза? – бил запра-шан Абдулмутталиб.

Син ми е, - одговорил тој. Свешт-еникот малку се зачудил и повторно рекол:

- Неговиот татко не би требало да е жив.

Абдулмутталиб повторно дообјаснил:

- Тој ми е син од син ми. Неговиот татко умре уште пред да се роди тој.

Свештеникот како да се задоволил на ваквите зборови велејќи му:

- Ете, сега ја кажа вистината!

Абдулмутталиб се свртел кон своите синови и им рекол:

- Синови мои, слушнавте ли какви зборови се кажуваат за синот на брат ви. Слушајте и знајте за неговата вредност! Јас длабоко сум уверен дека тој ќе стане многу вреден човек. И оние што ќе ја знаат неговата вредност ќе бидат исто така вредни.

Абдулмутталиб бил од оние кои веруваат во Аллах џ.ш. и во Судниот ден. Бил многу паметен, разбирлив и кара-ктерен. Многу јасно ги сфаќал работите и брзо ги донесувал одлуките. Бил храбар и дарежлив. Растот му бил висок, обличен и раскошен. Меканците го сакале и го почи-тувале. Не бил од алкохол, неморал и лажење. Не дозволувал никаква неправда ниту пак било какво насилство. Ги зашт-итувал слабите, давајќи им ги нивните права. Бил многу скромен човек. Не бил охолен (лош), се поставувал според личностите. Со дете бил како дете, со стар човек бил стар. Поради ваквите негови својства к*рејшиите без приговор ги прифаќале неговите одлуки.

Во месецот од Рамазан, Абдул-мутталиб вообичаено, секогаш, се повле-кувал во пештерата Хира и поминувал во ибадет (молитва). Ова ќе го прави и хз. Мухаммед, откако ќе порасне.

Поради ваквите добри особини Абдул-мутталиб бил наречен „вториот Ибра-хим“, а Ибрахим а.с. бил оној кој што го изградил Ќабето заедно со својот син Исмаил, а пак Исмаил бил оној кого огнот на кралот Немрут, не можел да го изгори. И оттогаш Исмаил бил наречен „Халил-уллах“ - Аллахов пријател.

На крајот завршил животот и на дедото Абдулмутталиб. Веќе бил в постела. И во оваа состојба најмногу од се мислел на кого да му го довери малиот миленик Мухаммеда. На крај го избрал синот Ебу Талиб.

Ебу Талиб и Абдуллах - таткото на Мухаммед а.с., биле родени браќа од иста мајка. Ебу Талиб бил најхрабар и најдо-верлив, посиромав во однос на Ебу Лехеб кој што пак, бил немилозлив и голем пијаница. Заради овие причини не можел да го довери својот внук на еден таков човек.

Го повикал Ебу Талиба крај себе и му рекол:

- Него, тебе ти го доверувам. Тој е Господов аманет. После татко му и мајка му, тој ќе го изгуби и дедо му. Вети ми дека што и да ти се случи него ќе го чуваш. Дај ми збор, за да можам да умрам со затворени очи!

Ебу Талиб со солзи во очите му одговорил:

- Не грижи се бабо воопшто. Ќе се грижам за него повеќе и од своите деца, повеќе дури и од самиот себе си. Додека бидам жив не ќе дозволам да му наштетат со било што. Ти ветувам бабо!

Ваквите зборови на синот го смириле неговиот татко Абдулмутталиб. Тогаш Ебу Талиб се наведнал и му ги бакнал рацете на својот татко, а пак овој го прегрнал бакнувајќи го во челото.

После ова Абдулмутталиб смирено и радосно рекол:

- Ајде сега, кажи и на ќерките, да влезат вантре!

Ќерките кои дотогаш чекале пред вра-тата, влегле внатре и се наредиле околу татка си. Абдулмутталиб тогаш им рекол:

-         Јас сум пред умирање. Од сега са-кам да слушам што ќе кажувате плачејќи.

Според тогашниот обичај, после секоја смрт на било кого, во стил на рецитирање стихотворба, се набројувале добрините на умрениот и така заеднички се плачело (жалело).

Во тој момент, ќерките збунето не знаеле што да направат и што да кажат. Меѓутоа, таткото инсистирал со погледот свртен кон нив. Не можеле да му се противат, па затоа почнале да рецитираат поезија која ја опишувала неговата даре-жливот, храброст, праведност и добриот карактер на нивниот татко.

Слушајќи ги ваквите прекрасни стих-ови, заспал. Никогаш повеќе не се раз-будил - се преселил на ахирет-умрел.

 МУХАММЕД А.С. НА ПАТ КОН ШАМ

Милиот Мухаммед со неговиот аџо (стрико) Ебу Талиб, после неколкуте ден-ови патување, со трговскиот караван, при-стигнал во градот Бусра во непосредна близина на Шам - главниот град на дене-шна Сирија.

Бусра во тоа време била еден од важ-ните центри на светскиот пазар. Безбројни каравани, со луѓе од секоја боја и раса, влегувале и излегувале од него. Ваквите трговски можности со себе носеле големи богатства но и големи ризици и многу лоши навики како што се забавата, разо-нодата, алкохолот и др.штетни работи. Со ваквите појави во народот се забеле-жувале промени во нивниот карактер и начин на живеење.

За своите лични интереси и прив-ремени уживања не биле избегнати дури ни крадењето, убивањето и малтрети-рањето на другите луѓе. Оние што го познавале доброто и лошото биле изо-лирани од општеството и живееле одв-оено сами од нејзе. Во ова место наречено Бусра постоел еден свештеник по име Бахира што живеел сам во еден манастир.

Свештеникот Бахира не го интере-сирало она што го носат и однесуваат караваните, туку своите денови ги поми-нувал во читање на свети книги. Овој пат го заинтересирал еден од караваните на к*рејш во кој се наоѓал и миленикот Мухаммед а.с. Уште во самите далечини кои го прателе караванот почувствувал некоја необичност во нив. Сакал по секоја цена да си го објасни ваквото чувство. Набрзина започнал да подготвува јадење, така што ги поканил сите од караванот, без разлика на големината или функ-цијата. Сите присутни од караванот биле изненадени на ваквиот гест, а пак еден од нив дури и запрашал:

- Еј Бахира, дали ќе ни кажеш на што се должи ваквата промена кај тебе? Ние и порано поминувавме од тука, а кај тебе немаше ваков интерес за нас. Дури, што се вели не ни дозволуваше да ти се приб-лижиме.

Бахира им одговорил со овие зборови:

- Да, точно е тоа што го кажувате, меѓутоа сега сте мои гости. Првин јадете, а потоа ќе ми поставувате прашања.

Луѓето од караванот повеќе не инси-стирале туку седнале на софра да јадат. А пак малиот мил Мухаммед бидејќи бил најмлад не дошол да јаде. Останал да го чува караванот.

Во тоа време и христијаните и евреите го очекувале доаѓањето на последниот Пејгамбер, според нивните свети книги и според многу пренесени преданија, пред-видувале дека овој Пејгамбер ќе излезе од арапските племиња од градот Мека. Пор-ади ова  интересот бил голем за нив.

Бахира ги гледал сите што биле на трпезата за јадење, во нив не го нашол она што го барал, па затоа им реколе:

- Еј к*рејшии дали сте сите тука, или има уште некој со вас што не дојде на јадење?

к*рејшиите одговориле:

- Сите сме тука, освен едно дете што го оставивме да ни го чува караванот.

Бахира изненадено рекол:

- Викнете го и него!

Халис, претходно воопшто не забеле-жал дека малиот Мухаммед не е со нив. Одеднаш на ноѕе станал  и рекол:

- Каква страмота, внукот на Абдул-мутталиб да не е меѓу нас. Веднаш изл-егол и го донесол малиот миленик Муха-ммед.

И додека малиот Мухаммед јадел, све-штеникот Бахира внимателно го набљ-удувал. Откако завршиле со јадењето, ста-нале да си одат, свештеникот се доближил до малиот Мухаммед и му рекол:

- Еј детенце мило, ќе ти поставам нек-олку прашања, само прво вети ми, зако-лни се во име на Лат и Узза дека ќе ми одговориш правилно.

Во тоа време Лаз и Узза биле најго-лемите идоли што ги обожавале арапите, а свештеникот Бахира го знаел тоа. На ваквите зборови малиот Мухаммед му дал неочекуван одговор велејќи му:

- Заколнувајќи ме во име на Лат и Узза немој ништо да ме прашуваш (бидејќи јас не верувам во нив). Валлахи се одрекувам од нив.

Свештеникот Бахира, продолжил:

- Тогаш одговори ми правилно за она што ќе те прашам во името на Аллах.

Малиот миленик му рекол: - Повели прашај се што сакаш.

-   Како ги спиеш ноќите? - прашал све-штеникот.

-   Очите ми спијат, а срцето ми е будно. - одговорил малиот Мухаммед.

Свештеникот забележал во неговите очи малку црвенило и на присутните ги запрашал:

-         Дали сте го забележале ова црве-нило? Дали е секогаш вака или е прив-ремено?

Одговорија: - Ние секогаш вака го гледаме.

Бахира поставил и други прашања и на сите добивал одговор. Тогаш го извадил својот џемпер и му го облекол на милиот Мухаммед, а за тоа време една ваква постапка значела голем комплимент. Во таа прилика свештеникот Бахира ја видел и бенката на неговиот грб. Дури тогаш премногу се возбудил, затоа што тоа бил знакот на Пејгамберлукот (пратени-штвото).

Го прашал на Ебу Талиб:

-         Дали ова дете е од твојата лоза, Ебу Талиб?

-         Да, син ми е. – одговорил Ебу Талиб.

-         Не, - викнал свештеникот. Не смее да биде твое. Неговиот татко не би тре-бало да е жив.

-         Син е на брат ми, а мене внук. – дообјаснил Ебу Талиб.

-         А што е со татко му? - прашал свештеникот.

-         Детево уште кога беше во мајчина утроба тој умре, - жално одговарајќи му Ебу Талиб.

-         Сега ми ја кажа вистината, а што е со мајка му? - повторно запрашал свеш-теникот.

-         И таа умре по кратко време, - му одговори Ебу Талиб.

-         Да, и ова е вистина. – потврдил свештеникот серизно предупредувајќи го Ебу Талиба со зборовите:

-         Еј Ебу Талиб, веднаш врати си го внучето во својата земја. Внимавајте на него зашто можат да му наштетат. Многу-мина има од оние кои знаат и го очек-уваат доаѓањето на последниот Пејга-мбер. Меѓутоа, сакаат да биде од нивните редови. Валлахи ако го видат кај ова дете она што го видов јас ќе се обидуваат да му наштетат. Изгледот на ова дете ја покажува неговата величенственост. Ние ова го научивме преку светите книги и од нашите научници. Ова е една голема тајна и ние се заколнавме дека ќе ја чуваме истата, а ти сега побрзај и врати го детево во вашата земја.

Ебу Талиб веќе бил навикнат на вак-вите предупредувања, давајќи му потп-олно право на свештеникот. Се предо-мислил  да не оди во Шам. Тоа што имал од работа го продал тука во градот Бусра. И така се вратил назад во Мека.

После враќањето во Мека, драгиот Мухаммед го продолжил својот живот исто како што беше чесен и работлив.

Во тоа време во Мека немало школи, затоа и тој не поседувал никакво образо-вание. Неговото срце било отворено и се гледало, слушал и живеел препознавајќи ги добрите од лошите работи подобро отколку воспитанието и образованието некој друг да му го давал.

Неговиот убав карактер, немањето на лоши навики, му помогнало она што го гледал да го искористува во своја корист. Луѓето околу него веќе почнале силно да стекнуваат доверба во него. Веќе знаеле дека тој никогаш не се служи со лага, не мрда од својот збор и не сакал ништо лошо за никого. Заради сите овие каракте-ристики тој го добил прекарот (нади-макот) „Ел – Емин“ – Доверлив. Тој бил верен (веродостоен) и доверлив. Миле-никот Мухаммед, како што правеле дру-гите арапи, никогаш не пробал да обожава нити да верува во идолите на своите татковци и дедовци. На церемониите што се одржувале секоја година, тој никогаш не учествувал на тие церемонии секогаш наоѓал некое оправдување со цел да не биде присутен. Ваквото негово однесу-вање почнало да не им се допаѓа на неколкумина од неговите блиски родн-ини. На пример, еднаш на еден нивни верски празник, сестрите од татко му (алите), инсистирале и тој да учествува дури и го укорувале велејќи:

- Ова што го правиш не е добро. Ти не веруваш и не ги почитуваш нашите бог-ови во што веруваме ние и нашиот народ. Се плашиме за твојата безбедност да не ти се случи некое зло. Ајде дојди и ти со нас! Со нив имале и една овца за да ја жрт-вуваат на нивните идоли.

На овие упорни инсистирања, малиот Мухаммед немал друг излез освен форм-ално да учествува на церемонијата. На местото на церемонијата заедно со к*рб-аните се сечела и косата. Точно кога дошле до местото пред идолот, малиот Мухаммед како да исчезнал од нив. Стриковците и тетките се пуштиле во потрага, долго време го барале и на крај го пронашле во еден агол (ќош) пожолтен и уплашен целиот тресејќи се.

-   Шти ти се случило, од што се упл-аши? - го прашале.

-   Не знам, - одговорил. Се плашам да не ме удри (тресне) џин или шејтан.

Давајќи му утеха му рекле:

- Не, не се плаши, не може тебе да ти се доближи ниту џин, а ниту пак шејтан. Ти имаш високи вредности и важни карактеристики. Ајде, кажи ни како беше тоа што го виде.

Тогаш миленикот Мухаммед почна да им раскажува:

- Кога се доближив до идолот се појави еден висок човек облечен во бели алишта, доближувајќи се до мене ми рече – еј Мухаммеде, немој да го допреш тој идол. Јас се исплашив и се оддалечив од тука.

После ваквиот настан никогаш повеќе не се обидувале да го убедуваат да учес-твува на вакви церемонии во врска со нивните идоли. Никогаш не јадеше месо од оние к*рбани што беа жртвувани за идоли.

Малиот драг Мухаммед од ден на ден станувал се помудар и поширок во сваќ-ањата за се што се случува околу него. Работите што не ги разбирал во детството подоцна му станале кристално јасни. Едно со сигурност знаел дека само еден Бог има, а Тој е Аллах џ.ш. Само Него треба да го обожаваме. И кога се бара нешто, само од Него се бара.

{ { {