Само еден стих

Dolga e nokjta!

Niz pendzereto sino,nazirna svetlo

mese4inata sveti i so sebe ja nosi

vrelinata na nokta na magijata

sto talka niz temniot mrak.

Gi zatvaram  umornite oci i baram son,

no pronaogam nemir

pronaogam senka,poto4no lazen lik

na 4ovek,pronaogam sver

koj talka niz mrakot

i so sebe ja nosi kako senka

tagata i okolu sebe se zaviva vo crno

Se prasuvam,zosto jas

trebase da te pronajdam tebe

zosto bas ti koj...

za mene bese se bleskava svetlina,

pateka na vecna ljubov

morase da me pretvoris vo senka

vo zaboraven i izbleden lik

od za mene realen,

no za tebe ne realen svet....

    .......................

I eve seuste sedam

i go slusam srceto

kako nemirno cuka.

Ja gledam i 4ustvuvam

mese4evata svetlina

kako saka da prodre

dlaboko vo mojata dusa

da navleze vo moeto srce

i da ja is4isti pepelta

od plamenot koj go zapali ti vo mene.

Koga zgasna toj kako da zgasna

i del od mene ,kako da is4ezna

najubavata ptica vo rajot

i se veseli demonot na tagata

koj me zarobi vo magepsan krug'

vo koj te pronaogam samo tebe,

no ne kako 4ovek tuku kako sver....

      .............................

I dodeka go krades mojot son

jas 4ustvuvam potreba

da ja dopram mese4evata svetlina,

no nemam sila

ja gubam,4ustvuvam.

A, tokmu vo taa svetlina

sakam da go pronajdam

ona sto e skrieno dlaboko vo mene

da go vratam zivotot

vo moite o4i izmoreni od bolka,

a potoa da potonamm vo son

i tamu da te pronajdamm tebe

kako 4ovek koj znae da ljubi,

a ne kako sver-rob na temnata

strana

li4nost bez dusa i telo....

      .........................

I eve poleka mrakot se roni,

svetlinata se gubi

is4eznuva zaedno so magijata na nokjta

i so sebe te nosi tebe,

te krie dlaboko vo sebe

i povtorno ke te vrati,

znam,

nokva vo mojot son....