МУХАММЕД А.С.

RESULULLAHOVA, A.S.,

ZRELOST  I PLEMENITA SVOJSTVA

Resulullah, a.s., odlikovao se čistim arapskim lijepim izražavanjem. Govor je odisao rječitošću.

 

U tome je bio nenadmašan.

 

Sposobnost koja se ne da poreći.

 

Koncizan.

 

Isticao se originalnom mudrošću.

 

Najljepše što je imao, bila je obdarenost od Allaha, dž.š., da primi Objavu, i umijeće da je prenese ljudima.

 

Bio je blag i tolerantan. Sklon oprostu kada treba. Strpljiv pri nedaćama.

 

Posjedovao je svojstva kojima ga je Allah, dž.š., darivao.

Nije bilo plemenitih ljudi, a da su bili bez posrtaja, i pogreške. Sve nedaće i svi problemi na koje je nailazio pojačavali su kod njega osobinu strpljivosti.

 

Prema neotesanom neznalici Resulullah, a.s., bio je obazriv.

 

Aiša, r.a., kaže:  Kad bi se Resulullah, a.s., našao u dilemi

između dvije stvari ili dva problema, izabrao bi uvijek lakši put rješavanja, ako nije grijeh, a ako je bio grijeh u pitanju, on je bio prvi čovjek koji bi osudio.

 

Nikada se nije nikome svetio zbog sebe lično. Osveta bi dolazila zbog zlouputrebe Allahovih svetinja, te je bila radi Allaha, dž.š. 7 8 6

 

Rijetko se kada ljutio, a vrlo brzo mirio.

 

Posjedovao je Resulullah, a.s., veliku darežljivost i plemenitost prema slabijim i nejakim.

 

Dijelio je svima, pa čak i onima koji se nisu bojali siromaštva.

 

Ibn - Abbas, r.a., kaže:

 Resulullah, a.s., bio je najdarežljiviji čovjek posebno uz ramazan, kada ga je najviše posjećivao Džibril. Džibril Emin dolazio bi svake noći, tokom cijelog ramazana. Podučavao ga je k*r anu. Resulullah, a.s., bio je brži da učini dobro djelo nego poslani vjetrovi.  7 87

 

Džabir kaže:  Nikada nije od njega nešto zatraženo, a da je rekao:  Ne!   7 8 8

 

Bio je hrabar, neustrašiv i smion, što se nije moglo zanemariti. Smatran je najhrabrijim čovjekom. Prisustvovao je mnogim teškim situacijama, iz kojih su bježali čak i oni najhrabriji, ne jedanput. Resulullah, a.s., bio je postojan, nepokolebljiv. Išao je u susret problemu, a nije bježao od njega. Nije se povlačio, a zna se da je bilo i među najodvažnijim ljudima koji su, ne jednom, odustajali od teških zadataka i pravili odstupnicu, osim Resulullaha, a.s.

 

Alija, r.a., kaže:  Kad bismo se našli licem u lice s neprijateljem, obuzeo bi nas strah, groznica, mi bismo se sklanjali za Poslanika, a.s. On je bivao najbliži do neprijatelja.  78 9

 

Enes, r.a., kaže:  Jedne noći u Medini, ljude je probudio strašan glas. Oni pohrliše prema tom glasu, pa ih susrete Resulullah, a.s., vraćajući se. Otišao je prije njih da vidi šta je to. Jahao je neosedlanog konja Ebu - Talhe. Oko vrata mu je visila sablja. Govorio je:  Ne brinite se, ne brinite se!   7 9 0

 

Bio je veoma stidljiv i obazriv.

 

Ebu - Said el - Hudri rekao je:  Bio je stidljiviji od zbunjene djevice.

 

Kad mu nešto nije bilo po volji, to se očitavalo na njegovom licu.  7 9 1

Nije nikada piljio nekome u lice. Uvijek je imao spušten pogled. Duži mu je bio pogled u zemlju nego pogled u nebo. Pogled mu je posjedovao moć zapažanja.

 

Nije sa sagovornikom razgovarao o bestidnim stvarima i omrznutim temama. Nije zapamćeno da je neko od njega prenio nešto ružno. Nije direktno nikoga kritikovao. Moglo se čuti da kaže:  Šta mislite o

ljudima koji čine tako i tako?

 

Bio je najpravedniji čovjek, najčedniji i najiskreniji. Visoko je cijenio emanet. To su potvrdili i njegovi prijatelji i njegovi neprijatelji. Prije poslanstva nosio je nadimak  El - Emin .

 

Tražili su njegov sud o mnogim stvarima i prije islama.

Tirmizi prenosi od Alije, r.a., da je Ebu - Džehel rekao:  Mi ne smatramo tebe lašcem, ali mislimo da je lažno tvoje poslanstvo. 

 

Na to je Allah, dž.š, objavio:  Mi znamo da tebe zaista žalosti to što oni govore. Oni, doista, ne okrivljuju tebe da si ti lažac, nego nevjernici poriču Allahove riječi.  (6:33) 7 92

Изменето од temimi - 21.Март.2008 во 20:52

Ovo je zaista Zapecaceni Dzennetski Napitak!-Allah dz.s. nek te nagradi Svojom Miloscu za ove rijeci brate!

Ete tolku od mene. Da ne se lutat onie koi ne razbiraat!

Intercession

O Božji Poslaniče...
O Božji Poslaniče...

O Allahov Poslaniče, volimo te
O Allahov Poslaniče, nedostaješ nam
O Allahov Poslaniče tvoj narod plače

O Allahov Poslaniče, mi te volimo
O Allahov Poslaniče, nedostaješ nam
O Allahov Poslaniče tvoj narod plače

Svako pati
Ljudi plaču
Djeca umiru
Šejtan nagovara

O Allahov Poslaniče, poslušaj našu molbu

Primiču se posljednji dani
Dunjaluk sve više zavodi

O Allahov Poslaniče, poslušaj našu molbu

Naša vjera sve više slabi
Naša budućnost sve očajnijom se čini

O Allahov Poslaniče, poslušaj našu molbu

O Božji Poslaniče!
Zamoli Svemogućeg
Za Njegovu milost, blagoslov i jedinstvo


Čovječji ratovi, prirodne katastrofe
Ljudi zaboravljaju na Onaj svijet

O Allahov Poslaniče, poslušaj našu molbu


Čovječanstvo lovi od života iluzije
Gradi zgrade sve veće i veće
O glupi narode, zar ne vidiš?

Kad ga ostaviš ruku praznih
I ništa ne ostane od družbi raznih
Samcat ćeš susreti svoju sudbinu

O Božji Poslaniče!
Zamoli Svemogućeg
Za Njegovu milost, blagoslov i jedinstvo

O Allahov Poslaniče, mi te volimo
O Allahov Poslaniče, nedostaješ nam
O Allahov Poslaniče tvoj narod plače

O Božji Poslaniče!
Zamoli Svemogućeg
Za Njegovu milost, blagoslov i jedinstvo

"Najvise ljudi koji ce uci u dzennet bit ce zbog bogobojaznosti (takvaluka) i lijepog ahlaka." (Buharija i drugi muhaddisi)

"Poslan sam da bih upotpunio moral." (Buharija i drugi muhaddisi)

"Ebu Hurejre, potrudi se da imas lijep ahlak." Ebu Hurejre upita: "A sta je to Allahov Poslanice?" o¬n rece: "Da odrzavas vezu s o¬nim ko je prekinuo s tobom, oprostis o¬nom ko ti je nepravdu nanio i das o¬nome ko tebi uskracuje." (Bejheki)

"Meni najblizi od vas bit ce o¬ni koji imaju najljepsi ahlak, koji su skruseni i koji mire i zblizavaju." (Tirmizi)

"Mu'min je prijatan i o¬n pomiruje, a nema dobra u o¬nom ko ne miri i zblizuje i u cijem drustvu nije prijatno." (Ahmed)

"Covjek je vjere svog prijatelja, pa neka covjek gleda s kim ce se druziti." (Ahmed, Ebu Dawud, Tirmizi)

"Uistinu, Allah ima svoje posude na zemlji, a to us srca. Najdraze su mu o¬ne posude koje su najcisce, najcvrsce i najtanje. Ciste su od grijeha, cvrste su u vjeri i tanke (njezne) su prema braci." (Taberani)

"Strogo se cuvajte sumnjicenja, jer je sumnjicenje najlazniji govor." (Buharija i Muslim)

"Ne uhodite jedni druge, ne spijunirajte, ne prekidajte odnose i ne zavadajte se, nego, Allahovi robovi, budite braca." (Buharija i Muslim)

"Ko sakrije sramotu svoga brata na dunjaluku, Allah ce sakriti njegovu i na dunjaluku i na ahiretu." (Buharija i Muslim)

ДЕТСТВОТО НА ПЕЈГАМБЕРОТ МУХАММЕД (САЛЛАХУ АЛЕЈХИ ВЕ СЕЛЛЕМ)

 

Ја започнувам оваа книга со потсет-ување на довата за изгубениот извор Земзем, што ја направил Абдулмутталиб - дедото на Пејгамберот.

Како се молел Абдулмутталиб откако го пронашол изгубениот извор Земзем?

- „Господе мој! Ако ми подариш десет машки деца, едното од нив ќе го жртву-вам за тебе“

Неговата молба била примена. Абдул-мутталиб добил десет машки деца, од кои што најмал бил Абдуллах (таткото на Мухаммед а.с.). По природа тој е и нај-саканото дете кај Абдулмутталиб.

Абдулмутталиб не го заборавил својот завет што го имал дадено кај Аллах џ.ш  кога го копал изгубениот бунар (извор) Земзем. Поради тоа една вечер ги собрал своите синови и им раскажал се што се случило. На неговата одлука никој не се спротивставил. Никој од синовите не сакал да биде причина, нивниот татко да не го изврши дадениот завет. Меѓутоа дилемата била на кој начин да избере, кого од десетте синови да жртвува. Најпосле се решил овој проблем да го реши со „фрлање стрела“(тогашен нивен обичај). Зел десет стрели, на секоја од нив им ги запишал имињата на децата и ги однесол во Ќабето. Во тоа време Ќабето било исполнето со камени идоли, а секое племе имало свој идол - кои што ги обож-авале, сметајќи ги за свети.

Започнало извлекувањето.

Абдул мутталиб наредил да се извлече една од стрелите.

Бил возбуден. Кој син би можел да го жртвува?

Заедно со дадениот збор, љубовта кон неговите синови се повеќе растела во неговото срце.

Друг избор немал, туку да си го исп-олни ветениот збор.

Извлекле една од стрелите, со името на Абдуллах, - најмалиот и најсаканиот син. Абдуллах бил убаво и привлечно дете што сите го сакале.

Абдулмутталиб се вратил дома и ги известил своите домашни. Потоа се пов-лекол во еден агол и останал сам. Оде-днаш веста се проширила низ Мека. Сите биле зачудени

– Како, дали е можно? Едно толку убаво дете да се жртвува како јагне?!

Овој настан колку не потсетува на хз. Ибрахим и Исмаил?

Абдулмутталиб им наредил на своите слуги да го припремат Абдуллах. Го изб-ањале, му ставиле мириси и го облекле. Никој не знаел што треба во моментот да се направи. Мајката, браќата паѓале во бессвестица.

Згрешил Абдулмутталиб во неговата молба. Во молбата се бара нешто  од Ал-лах, со него не се натпреварува. Аллах е Семоќен, додека луѓето се слаби и немаат моќ на се. Затоа луѓето во своите молби (дови) ова да не го забораваат, т.е да не даваат збор за нешто што не ќе можат потоа да го исполнат. Абдулмутталиб го сфатил ова, но сметал дека е веќе доцна. Му ветил на Аллах.

Го зел Абдуллаха за рака и тргнал кон Ќабето. Дошол до местото одредено за жртвување (колење к*рбан) и пред да по-чне со церемонијата на вратата од Ќабето се појавила една голема група на луѓе.

Тоа биле поглаварите на к*рејш, кои што му рекле:

- Еј Абдулмутталиб! Ти си еден од гла-вните (величенствените) на Мека, ако ти еден ваков исчезнат и заборавен обичај го извршиш, зарем после тебе не ќе се оби-дат и други истото да го прават? Секој ако го погуби своето дете, зарем не ќе исчезне нашиот род?

Сите го осудувале Абдулмутталиба за ваквиот чин.

Абдулмутталиб се свртил кон толпата луѓе и му ги рекол овие зборови:

- Јас кога бев слаб и сам, побарав десет машки деца од Аллах, и тогаш му ветив дека едно од нив ќе го жртвувам за Него. И сега кажете ми како да не стојам на својот збор?

Поглаварите на к*рејш рекле:

-"Ќе ги употребиме сите можни начини за да го спасиме детето и да те спречиме од ова."

Сите почнале да мислат и на крај се сетиле на една свештеничка во местото Шам. Рекле дека таа може да го реши овој голем проблем.

Абдулмутталиб го зел Абдуллах, сво-ите најблиски другари и отишле во Шам. Ја нашле свештеничката и и раскажале се по ред за ваквиот случај. Свештеничката им побарала време за размислување од една ноќ. Утредента кога отишле, свеш-теничката ги прашала:

- "Кај вас, во вашите места колкава е противвредноста за еден човек?"

- Десет камили - и одговорил, Абдул-мутталиб.

На ова свештеничката додала:

- Веднаш вратете се во вашата земја, таму напишете го името на детето и дес-етте камили и со стрелите извлекувајте. Ако стрелата падне на камилите детето ќе ви биде спасено, а ќе ги жртвувате ками-лите. Но, ако стрелата падне на детето, тогаш ќе додадете уште десет камили и пак ќе вршите извлекување, така ќе пра-вите се додека стрелата не падне на ками-лите.

Овој начин многу им се допаднал на сите присутни и кога се вратиле во својата земја ги припремиле стрелите. На едната стрела се запишало „десет камили“, а на другата „Абдуллах“. Кога извлекувале ја извлекле стрелата со името Абдуллах. Додале уште десет камили и по втор пат ја извлекле стрелата со името Абдуллах. Многу пати ја зголемувале бројката се додека не дошле до сто камили и дури тогаш била извлечена стрелата со името „сто камили“. Абдулмутталиб бил изне-наден и радосен. Не му се верувало, затоа побарал уште еднаш да се извлече и пов-торно на камилите излегло. Колку пати само извлекле, и секое извлекување паѓ-ало на камилите. Возвишениот Аллах го помилувал Абдулмутталиб со сто камили. Со ваквиот начин им се одржала една голема лекција на сите, после ова да не се обидуваат на вакво нешто. Да не ветуваат нешто на што немаат сила и моќ. Се сми-риле и сите биле радосни. Тогаш Абдул-мутталиб станал стоејќи на своите нозе и со висок глас почнал да вика:

- Аллаху Екбер! Аллаху Екбер! Голем си, Возвишен си, о Аллаху мој!

И така наредил да се заколат сто кам-или. Цела Мека се презаситила од јадење на месо. Од тој ден, противвредноста на еден човек станала 100 камили. Не било лесно да се убие еден човек. Човекот е многу вреден. Абдуллах сега бил во цен-тарот на вниманието. Поради ова тој се страмел од ваквиот интерес и блискост.

Растел, веќе имал 23-24 години, се зан-имавал со трговија. Секоја фамилија поса-кувала да ја омажи  својата ќерка за него, но Абдулмутталиб сакал од својата лоза од племето Бену Зехра, од фамилијата на Вехеб - ќерка му Амина.

Кога отишол Абдулмутталиб да ја поб-ара, Вехеб му рекол:

- Еј Абдулмутталиб, уште пред да дој-деш ти, веста нам ни беше дојдена. Мај-ката на Амина виде еден сон, а во сонот едно светло (нур) кое влегува во вашата куќа, така што ја осветлуваше земјата и небесата. И јас го сонував нашиот пра-дедо Ибрахим кој што ми нареди Абд-уллах и Амина да стапат во брак.

На ваквите зборови Абдулмутталиб си-лно извикал:

- "Аллаху Екбер! Аллаху Екбер!"

Започнале подготовките за свадба. Абдуллах да се жени со Амина. Со ова се формирало семејство во кое ќе се роди Пејгамберот, Мухаммед а.с.

 

{ { {

 

ПОЈАВЕНИТЕ ЗНАЦИ ВО НОЌТА ПРИ РАЃАЊЕТО НА ПЕЈГАМБЕРОТ

 

Научниците од претходните книги зна-еле за објавувањето на к*р'анот и за доаѓањето на Пејгамберот Мухаммед а.с. бидејќи биле известени уште во претхо-дните книги, дури и името на Пејгамберот Мухаммед а.с. се спомнувало со едно име исто по значење.

А сега според мудреците да видиме кои се тие знаци, и што означуваат - (пок-ажуваат), за раѓањето на последниот Пеј-гамбер.

Во долината на слонови т.е 20 април 571 год., во ноќта од 12-ти Ребиул-еввел, се случил земјотрес кој ги потресол и испукал тврдините на Византиската прес-толнина Константинопол - денешен Иста-нбул. Во исто време се случил и друг земјотрес во Иран (Персија) каде што се срушила тврдината од палатата на влад-арот Кисра. Исто така згаснал и светиот оган на Персијците кој дотогаш горел (во време од 1000 години). Порада ова многу бил исплашен владарот Кисра, собирајќи ги своите советници за да ја разгледаат новонастанатата состојба.

Еден од главните советници рекол:

- Владару и јас вечерва видов еден сон каде што група камили и арапски коњи од страна на Арапскиот Полуостров ја поми-нуваат реката Диџле и влегуваат во Иран проширувајќи се на сите страни на наш-ата земја.

- Што значи ова? - запрашал владарот.

- Може да значи дека нешто многу чу-дно и важно се случува кај арапите. – одговорил советникот.

Загриженоста на владарот Кисра, уште повеќе се зголемила. Дури напишал пис-мо до намесникот на Басра, во кое што побарал да му го испратат најдобриот и познат научник и мудрец кај него. Така намесникот на Басра ја испратил бараната личност.

Кога познатиот мудрец и научник  дошол пред владарот Кисра, бил запр-ашан:

- Рушењето на 14 тврдини, гаснењето на светиот оган и сонот на главниот сов-етник, дали имаат некоја врска една со друга? И ако имаат што е тоа?

Научникот му одговорил:

- Одговорот на овие прашања може да ги знае само вујко ми што е во Шам!

- Тогаш веднаш оди кај него, научи ги одговорите и врати се назад кај мене. – му рекол владарот.

Научникот набргу отишол во градот Шам и таму што ќе види својот вујко го нашол на смртна постела. Немал многу сила ниту да зборува.

Научникот знаел дека може да го поттикне да зборува ако му се каже нешто интересно и убаво. Ги употребил сите свои умешности и започнал да му ги поставува зададените прашања во стил на поезија. Во тоа време голема важност се давало на зборувањето со поетски стил. Навистина ова позитивно влијаело на болниот старец кој што тесно ги отворил очите и на ист начин со поетски стил му кажал три важни работи:

-   Знајте дека ќе се зголеми читањето на објавата;

-   Ќе дојде еден нов Пејгамбер и со него ќе заврши Пејгамберството;

-   Навистина ќе згасне светиот оган на Иран и ќе завладеат владари по бројка на тврдините што се порушија, потоа ќе се случи она што ќе се случи.

Ова биле последните зборови на бол-ниот старец-стариот научник, предавајќи ја својата душа.

И навистина, случките се случиле пос-ле неговото кажување. По кажувањето на стариот научник.     Се зголемило читањето на објавата, Мухаммед а.с. дојде како последен Пејгамбер. Во Иран во кратки периоди владееле 14 владари. Потоа Иран се приклучил кон исламските земји.

Дента наутро кога се родил Пејга-мберот а.с., додека главните од к*рејш седеле и разговарале им се приближил еден Евреин. Евреите тогаш биле прип-адници на една вера што им била објавена книгата и се гордееле со знаењето што го поседувале.

Евреинот ги прашал:

Дали на некој од вас денес му се роди дете?

Секој гледал еден на друг. Се уште не биле известени за внукот на Абдул-мутталиб.

- Не знаеме, - одговориле.

Евреинот продолжил:

- Страм да ви е. Се страмам во ваше име. Еј поглавари на к*рејш, слушајте ме добро! Денес се роди последниот Пејг-амбер на Земјата, Ахмед се вика и тоа од редовите ваши (од родот ваш). Има еден знак, на грбот, позади еден печат. Погла-варите на к*рејш биле вчудоневидени. Отишле во своите куќи и прашале:

- На кого му се роди денеска дете? 

Одговориле,

- На умрениот Абдуллах, синот на Абдулмутталиб, му се роди машко дете и го викаат Мухаммед.

Утредента поглаварите на к*рејш пов-торно се сретнале со евреинот и го изв-естиле дека бил во право. А Евреинот повторно ги запрашал:

-         Дали тој се роди после моето изве-стување или пред тоа?

-  Се роди пред да не известиш, а името му е слично на она што ти ни го кажа - Мухаммед. – одговориле поглаварите.

Тогаш Евреинот ги замолил да го одн-есат кај него за да го видел детето од блиску. Го однеле. Побарал дозвола да го види детето, на што му било дозволено. Ги замолил да го одвијат од платното во кое било завиено. Кога го одвиткале, што ќе види Евреинот, навистина печат на грбот. Паднал во бессознание. Кога до-шол при свест го прашале што му се случило, да не се разболел случајно.

- Не, не! – му одговорил. – Мене ниш-то не ми се случи. – Се случи, што се случи на израелчаните, Пејгамберството избега од нив. Ја изгубија и книгата. Ова значи смрт за нив. Еј к*рејшии радувајте се. Сонцето на Пејгамберлукот се роди од кај вас.

Но, за жал набрзо се заборавиле овие зборови. Не било познато името Муха-ммед меѓу к*рејшиите. Затоа уште тогаш му рекле на Абдулмутталиб:

- Зошто не стави некое име од нашите предци? Абдулмутталиб им одговорил:

- Посакав ова име да му се допадне на Аллах и на луѓето, а исто така ова име претходно ни е известено, преку сонот на мајка му Амина.

И навистина и Аллах и луѓето многу го фалеле нашиот Пејгамбер а.с. а и пона-таму го фалат. Сирачето од Амина пос-тана милост на световите. 12 Ребиул-еввел меѓу сите муслимани се одбележува како роденден на Пејгамберот а.с.

 

{ { {