ПОП ХРИСТОВ ЃОРЃИ

valtermkd напиша: Мене па ми рекоја дека бугарофили не примат тука !?

Не само бугарофили, ами и Бугари приимат, само да не ги кршиш правилата.
Ако напишеш и една од кривите букви те чека опомена.

За да не ги кршиш правилата кажи му на внукот тоа што го напише да го снима и тогаш нема да биде избришано.

Снимки може. Ете така

Македон напиша: valtermkd напиша: Сполајти Македон, Мене па ми рекоја дека бугарофили не примат тука !? НЕ знам дали поздраво ти е к*ртозаен или искрен, ама убо ми звучи на увото. Да си здрав и жив. Саше valtermkd, јас овде не водам анкетна комисија па да ги попишувам и анализирам убедувањата на членовите, ниту ме интересира кој какви убедувања има, тоа си е приватна работа на секој човек. Секој кој се зачленува овде е должен да ги почитува само правилата, а не убедувањата на членовите,модераторите или администраторите. Ако веќе говориме за моето мислење во однос на поздравот, за мене лично претставува голема чест што внук на револуционер ги следи дискусиите на овој форум. Поздравот воопшто не ми е к*ртоазен, туку е одраз на она што јас го мислам, што секако не значи дека секој мора со мене да се сложи. Поздрав!

   Извини,рекацијта ми беше нервозна оти малце се вознемирив од то шо го избришаја првио пост во кој имав ставено цитат од госдподино Христов на бугарски јазик. Имав слушано дека така се прај кај нас, ама некако не ми се верваше, особено шо немаше внатре ништо “деликатно“ како содржина.
3-4 години пишам(а 6-7 читам) на еден бугарски форум за македонија и никој никогаш не ми избришал пост поради то шо е на македонски литературен јазик. Така да малце се шокирав.
   
   Здрави живи
    

Сега се заинтересирав за Г.П.Христов и гледам насликан со Протогеров и Ванчо Михајлов.

Мунгосе?

Сполајти Македон,

Мене па ми рекоја дека бугарофили не примат тука !? НЕ знам дали поздраво ти е к*ртозаен или искрен, ама убо ми звучи на увото.

Да си здрав и жив.

Саше

valtermkd напиша: Драги форумџии, по повод темата за Ѓ. Поп-Христов ми се обрати неговиот внук од Бугарија и ме замоли да постирам неколку збора и поздрав од него (тој би сакал сам да напише неколку збора, но не може од познатите причини). Жалам шо не ќе мојте да го читате во оргинал(постот е избришан) ама еве се помачив да го преведам на битолски дијалект. цитирам: Јас го познавав тој чоек, оти му сум внук. Роден сум во 1949 година, а тој почина во 1962 и 13 години живеевме под ист покрив. Сега мене ми се падна честа да се грижам за негојо гроб. Се радвам шо најдов форум, во кој е одбележано неговото учество во Илинденското востание и многу се гордеам поради то шо во Скопје една мала улица е крстена по него. Поздрави и се најубо до сите учесници во форумо Од внукот на Г.Поп-Христов завршен цитат Јас се надевам дека во некои идни “подобри времиња“ ќе можеме да чуеме и повеќе од него. Поздрав Саше

Изменето од valtermkd - 15.Јули.2010 во 15:46

mungos80 напиша: Роден сум 1876 година во Крстофор („Христовор"), кое се наоѓа на 1 час од Битола. Татко ми, поп Христо, тука беше свештеник. Најнапред учев основно училиште во селото, една година учев во Буково (гркоманско село) на грчки. Од прв до четврти клас, одев во прогимназија во Битола (1888-92). Кога бев во трет-четврт клас почнав да разбирам дека тајно се работи за ослободување на Македонија, но уште бев малечок и не знаев ништо подетално. Сфаќав дека идејата се состои главно во будењето на бугарштината и затоа и самиот агитирав во тој дух по околните гркомански села, на пример во Буково. Откако го завршив четвртиот клас во текот на 1892/3 година, станав учител во своето село. Бев сам; училиштето беше егзархиско. Ништо уште не работев за ослободувањето, но чувствував дека има потреба од подготовки, зашто и во нашата околија беснееше Абдул ага Шебединчето, бег, кој го имаше селото Кравари и чифлик во Крстофор. Беше спахија, земаше десетина од 5-6 села, сите околу Битола. Освен што економски ги угнетуваше луѓето, правеше и ѕверства. Господари на околијата беа тој и Шефкија (Шефки бег). Тој ја држеше Могила и околните села во Карабаџак, а Абдул-ага Добрушово со околните села. Освен овие, кои беа главни крвопијци, имаше и второстепени, ќаи и полјаци, кои го измачуваа населението. Учителствував една година, а потоа отидов на педагошкото училиште во Солун, кое го завршив во текот на 1895/96 година (имаше два к*рса). Во 1893/94 година се случи Ерменското востание и колежот по него. Точно тој настан ми ја даде идејата за востание. Во Солун веќе имаше тајна организација. Од Бугарија тајно се добиваа весниците: „Право", „Глас македонски". Темелите на Внатрешната организација беа ставени во 1893/94 година. Кога дојдов во Солун веќе имаше тајни градски комитети во Охрид, Ресен и др. И во Солун имаше комитет, но се чуваше во тајност и ние само наслутувавме дека постои. Во текот на втората година во училиштето точно разбрав кои се во солунскиот комитет. На чело беше Дамјан Груев (првата година тој беше коректор во Самарџиевата книжарница, а втората училишен инспектор). Членови беа: Хаџи Николов (книжар) и д-р Хр. Татарчев. Беа опфатени ученици од горните класови - од седмиот клас на гимназијата и од вториот к*рс на педагошкото училиште. Завршив во 1895/6 година и бев назначен за учител во с. Кавадарци, кај што имаше училиште до втор клас. Другари ми беа - Никола Хрлев, главен учител во селото Горно Броди, потоа Јанаки Илиев, Атанас Бошков, Иванче Минчев, сите родум од Кавадарци. Имаше и учителки. Тогаш влегов во делото. Во него најдобро ме упати Хрлев, кој се вклучил уште додека бил во Скопје. Дадов кдетва - и тоа само пред него. Клетвата гласеше вака: „Те (ве) заколнувам, во името на чесноста, на Бога и на верата (3 пати), дека отсега натаму до последната капка крв ќе работиш за браќата во Македонија и Одринско; те (ве) заколнувам дека ќе бидеш послушен и дека нема да издадеш ништо од тајната која сега ти се доверува ниту со мисла ниту со дело; во спротивно, ако издадеш било со мисла или со дело, ќе бидеш убиен од твоите браќа со кама или со револвер, кои ги бакнуваш". (Се бакнуваат камата и револверот). Така се станува член-работник на Организацијата

Изменето од lav4eto - 14.Јули.2010 во 14:15

Роден сум 1876 година во Крстофор („Христовор"), кое се наоѓа на 1 час од Битола. Татко ми, поп Христо, тука беше свештеник. Најнапред учев основно училиште во селото, една година учев во Буково (гркоманско село) на грчки. Од прв до четврти клас, одев во прогимназија во Битола (1888-92). Кога бев во трет-четврт клас почнав да разбирам дека тајно се работи за ослободување на Македонија, но уште бев малечок и не знаев ништо подетално. Сфаќав дека идејата се состои главно во будењето на бугарштината и затоа и самиот агитирав во тој дух по околните гркомански села, на пример во Буково. Откако го завршив четвртиот клас во текот на 1892/3 година, станав учител во своето село. Бев сам; училиштето беше егзархиско. Ништо уште не работев за ослободувањето, но чувствував дека има потреба од подготовки, зашто и во нашата околија беснееше Абдул ага Шебединчето, бег, кој го имаше селото Кравари и чифлик во Крстофор. Беше спахија, земаше десетина од 5-6 села, сите околу Битола. Освен што економски ги угнетуваше луѓето, правеше и ѕверства. Господари на околијата беа тој и Шефкија (Шефки бег). Тој ја држеше Могила и околните села во Карабаџак, а Абдул-ага Добрушово со околните села. Освен овие, кои беа главни крвопијци, имаше и второстепени, ќаи и полјаци, кои го измачуваа населението.
Учителствував една година, а потоа отидов на педагошкото училиште во Солун, кое го завршив во текот на 1895/96 година (имаше два к*рса). Во 1893/94 година се случи Ерменското востание и колежот по него. Точно тој настан ми ја даде идејата за востание. Во Солун веќе имаше тајна организација. Од Бугарија тајно се добиваа весниците: „Право", „Глас македонски". Темелите на Внатрешната организација беа ставени во 1893/94 година. Кога дојдов во Солун веќе имаше тајни градски комитети во Охрид, Ресен и др. И во Солун имаше комитет, но се чуваше во тајност и ние само наслутувавме дека постои. Во текот на втората година во училиштето точно разбрав кои се во солунскиот комитет. На чело беше Дамјан Груев (првата година тој беше коректор во Самарџиевата книжарница, а втората училишен инспектор). Членови беа: Хаџи Николов (книжар) и д-р Хр. Татарчев. Беа опфатени ученици од горните класови - од седмиот клас на гимназијата и од вториот к*рс на педагошкото училиште. Завршив во 1895/6 година и бев назначен за учител во с. Кавадарци, кај што имаше училиште до втор клас. Другари ми беа - Никола Хрлев, главен учител во селото Горно Броди, потоа Јанаки Илиев, Атанас Бошков, Иванче Минчев, сите родум од Кавадарци. Имаше и учителки. Тогаш влегов во делото. Во него најдобро ме упати Хрлев, кој се вклучил уште додека бил во Скопје. Дадов кдетва - и тоа само пред него. Клетвата гласеше вака: „Те (ве) заколнувам, во името на чесноста, на Бога и на верата (3 пати), дека отсега натаму до последната капка крв ќе работиш за браќата во Македонија и Одринско; те (ве) заколнувам дека ќе бидеш послушен и дека нема да издадеш ништо од тајната која сега ти се доверува ниту со мисла ниту со дело; во спротивно, ако издадеш било со мисла или со дело, ќе бидеш убиен од твоите браќа со кама или со револвер, кои ги бакнуваш". (Се бакнуваат камата и револверот). Така се станува член-работник на Организацијата