Замоци

Зигмаринген е замок којшто се наоѓа во истоимениот град, во јужниот дел на швајцарските Алпи, во покраината Баден-Виртемберг, и гордо се издигнува над Дунав. Во текот на поголемиот дел од своето постоење тој претставувал дом на династијата Hohenzollern-Sigmaringen, младите гранки од династијата којашто владеела во Пруското кралство, а потоа и во Германското царство, а којашто на Романија и ги даде нејзините кралеви.

Првобитната градба се појавила во раниот среден век, некаде во 11-от век, со оглед на тоа дека за прв пат во пишаните документи се споменува во 1077-та година, кога била во сопственост на грофовите Sigmaringen-Spitzenberg.


Замокот потоа преоѓа во рацете на династијата Helfenstein и бил реновиран околу 1200-та година. А потоа тие им го продале на Хабсбурзите во 13-от век, кои пак потоа повторно го продаваат на Württemberg, коипак потоа во 1399-та година ќе им ја предадат на Werdenberg, во чијашто сопственост ќе остане до 1534-та година. 

Тогаш светиот римски цар Фердинанд Први, откако последниот машки член од Werdenberg ќе почине без потомство, ќе ја предаде во сопственост на Sigmaringen, каде Карло Втори ќе ја втемели династијата Hohenzollern-Sigmaringen.


Во следниоте бурни векови, во коишто грофовите Hohenzollern-Sigmaringen се издигнуваат на ранг на кнежевство, минуваат низ шведската опсада во 1632-та година во текот на 30-годишната војна и бројни други случувања, при што замокот доживеал бројни реновирања после повеќето пожари, како и безброј поправки и надградби.

Во 1736-та година замокот бил модернизиран и била изграден витешки замок којшто во 1876-та година бил обновен.


Во текот на 19-от век династијата Hohenzollern-Sigmaringen им дала големи права на своите поданици, градела болници и училишта. Нивниот замок прераснал во место за средби на богатите и моќни луѓе коишто се сливале од цела Европа, додека градбата постојано била унапредувана.

Меѓутоа, во големиот пожар од 1893-та година, источното крило речиси во потполност изгорело, па две години подоцна започнала и неговата повторна изградба, а кон почетокот на 20-от век во еклектичен стил биле обновени и сите останати делови од замокот.

На крајот на Втората светска војна, нацистите законските станари на овој замок едноставно ги исфрлиле од нивниот дом за тука да ја доведат француската влада на чело со маршалот Петен, којшто бил всушност принудно доведен бидејќи тој не сакал да ја напушти Франција, па тука практично бил во заробеништво.


Случувањата во Зигмаринген од крајот на 1944-та и почетокот на 1945-та година ги опишал големиот француски писател Луј-Фердинанд Селин, којшто бил контроверзен поради својот антисемитизам, во романот "Од замок до замок", со оглед на фактот дека и тој престојувал во него во тој период. Според него во 2006-та година е снимен и германскиот филм Темнината (Die Finsternis).

Членовите на династијата Hohenzollern-Sigmaringen повеќе не живеат во овој замок, некои се повлекле во селските имоти, а некои на други места. Денес во него е сместен музеј и менаџментот на претпријатието коешто е во сопствеништво на семејството.

Токму тој баварски замок бил инспирација за оној кој се наоѓа на почетокот на најавната шпица за сите филмови на Дизни, како и сите тематски паркови.

Него го осмислил баварскиот монарх кралот Лудвиг II, кој имал бујна фантазија, па така сите кои ќе го посетат Нојшвајнштајн се наоѓаат во светот на бајките. Дел од магијата која ја поседува Нојшвајнштајн е и локацијата, бидејќи се наоѓа на рид кој гледа кон селото Хохеншвангау и Алпите, а тој поглед го одзема здивот. Меѓутоа, не е само тоа магијата на познатиот замок кој е изграден во 19 век, туку приказната е многу поинтересна.


За кралот Лудвиг II може да се каже дека бил креативен, можеби дури и ексцентричен, а многумина би рекле дури и луд. Според легендата, на својата гувернанта во една прилика и рекол: „Сакам да останам вечна мистерија за самиот себе, но и за другите“. Како дете имал бујна фантазија, а кога малку пораснал, станал голем љубител на германскиот композитор Рихард Вагнер, па измислил свој фестивал на опера.


Тој сакал да живее навечер, па облечен во разни костими одел на јавање по ридовите и се претставувал како Парсифал, витезот кој го пронашол Светиот грал. Измислил свој свет на фантазија, а дворецот Нојшвајнштајн го претставувал токму тоа. Замокот претставува мешавина на римски, готски и византиски стил, кои се соединети во едно, што Нојшванштајн го прави уникатен.


Меѓутоа, вкусот кој го имал кралот не бил воопшто евтин, па до 1885 година само 15 од 200 соби биле комплетирани, а долгот на Лудвиг тогаш изнесувал 14 милиони германски марки, што е околу осум милиони долари сега. Една година подоцна, Владата го прогласила за непресметлив и го симнала од тронот, бидејќи не бил способен да владее.

Еден ден откако бил прогласен за непресметлив, Лудвиг II починал под мистериозни околности, откако се удавил во плиткото во езерото Штарнберг, иако се знаело дека е одличен и искусен пливач. Психијатарот кој ја дал дијагнозата поради која бил симнат од власта, исто така недолго после тоа бил убиен.


Првобитната замислана кралот Лудвиг била Нојшвајнштајн да биде место каде ќе побегне кога ќе му треба мир. Меѓутоа, речиси еден и пол век подоцна, годишно го посетуваат 1.3 милиони луѓе.


Интересно е тоа што за да добиете најдобар поглед на замокот, мора да го напуштите, и не само него, туку целиот рид на кој се наоѓа. Најдобра позиција за поглед кон Нојшвајнштајн можете да најдете на Маријебрик – мостот кој ги поврзува двата рида спроти дворецот, кој се наоѓа над поток. До мостот може да се дојде само пешки, а прошетката трае околу 30 минути.


Во самиот замок можете да влезете само во рамките на група со водич, а обиколката трае 30 минути. Картата чини 12 евра, а важно е да знаете дека фотографирање во внатрешноста на замокот не е дозволено, ни со професионални апарати, ни со телефони.

За крај, доколку одлучите да го посетите овој замок, ќе добиете совршена прилика да се чувствувате како во бајка, а тоа ќе признаете дека не се случува секој ден.