Кој и кога смее да биде убиен?

hleb20 напиша: Pogore jasno e kazano vo kakov kriterium treba vistinska vojna i vojna vo navodnici. A ti od kaj znaesh za kakva "borba" Allah.dz.sh ni zboruva??? A toa sto go vikash star zavet za ubistvata, eve shto veli Isus : „”Не мислете дека дојдов да ги поништам Законот и Пророците! Не дојдов да ги поништам, туку да ги исполнам.“ (Матеј 5:17)

Za kakva borba zboruva? Pa, jasno kashuva vo ajetot.

Za Isus vekje rekov sto podrazbira so tie nekolku misli. Toj ne doagja potpolno da gi ponishti zakonite, tuku da gi ispolni, da gi napravi POTPOLNI. Noviot chovek, onoj koj treba da se produhovi, treba da go napravi sledniot chekor vo osoznavanjeto na Zakonot.

Dokolku sakash povekje diskusija okolu toa, togash treba da se otvori nova tema. Tuka ne e mesto za takva diskusija.

Изменето од Messenger - 24.Октомври.2009 во 00:39

Dzingis Kan напиша: Да видиме за момент што вели Исус во евангелието на Матеј (10:34): „Немојте да мислите дека јас сум дошол да донесам мир на земјата! Не сум дошол да донесем мир, туку сабја.“ На друго место (Евангелие на Лука 12:49 и 51) вели: „Дојдов да фрлам оган на земја, па, како би посакал да веќе се запалил! Дали мислите дека сум дошол да донесам мир на земја? Не, ви велам на вас, туку раздор.“

Dali ovie zborovi se izmisleni ili ne, ne znam, no znam deka tie tochno go reflektiraat Isusovoto propovedanje megju lugjeto i ne znachat onoa sto izgleda na prv pogled.

Ako se citira kompletnata Isusova misla kje se vidi deka toj doagja so sabja da da razdeli mlado od staro, deca od roditeli i t.n. Poentata e deka doagja da povede vojna vo preporodbata na chovekot i da gi promeni starite zakoraveni i izvitopereni mislenja i veruvanja so novi, onakvi kakvi sto mu pripagjaat i dolikuvaat na noviot chovek, onoj koj treba da vleze vo Carstvoto Bozhje.

Toa e vistinski Dzhihad! Ne se povikuva na vojna protiv nevernici ili drugi narodi, tuku na sopstvena preobrazba.

Od druga strana, Sura 9.Et-Tevba-29 veli:

Borete se onie koi ne veruvaat vo Allah i vo Denot ahiretski i koi ne go zabranuvaat ona sto go zabranija Allah i pejkamberot Negov , i koi ne ja zastapuvaat vistinskata vera na onie koi im e dadena Knigata se dodeka ne dadat gizija so racete potcineto!

Taa povikuva na borba protiv site onie sto ne veruvaat vo Islamot kako sto e opishan vo k*ranot. Od edna strana Islamot se prikazhuva kako miroljubiva religija koja pochituva drugi veruvanja, a od druga strana ovaa sura pokazhuva neshto sosem drugo...

Od edna strana se veli deka sekoj samo po slobodna volja mozhe da mu pristapi na Islamot i da bide negov vernik, a od druga strana sherijatskiot zakon ne dava isto takva opcija za onie koi sakat da go napushtat toa veruvanje. Za niv sledi stroga kazna...

Ova izgleda kako da se saka tortata istovremeno i da se chuva i da se izede... em miroljubivo, em voinstveno... em dobrovolno, em nasila... em so respekt, em so potcenuvanje... em so slobodna volja, em so moranje.. em demokratski, em diktatorski...

Изменето од Messenger - 23.Октомври.2009 во 20:18

EvAngelos напиша: hleb20 напиша: Gore navedenite ajeti jasno pokazuvaat vo koe vreme Allah gi povikal na vernicite da odaat vo vojna. Vo vremeto koga bese objavuvan k*ranot lugeto veruvale vo sve i svashta i neizbezno bila vojnata , pa Allah dz.sh kazuva deka ne im e grev vo neophodnost shto ne tie jasno tuka.   Па и денес има луѓе што веруваат во све и свашта. И денес има луѓе (5 милијарди!) што не веруваат во Аллах и во денот Ахиретски и не даваат зекат итн. И денес постојат политеисти. Па нели според вас и христијаните се политеисти кои веруваат во три богови. Зошто не ги отепате и нив? Што е различно тогаш и сега? На кој начин и по кој критериум одредувате кои Аллахови заповеди во Кyранот се за "тоа" време, а кои се за денешново време? Има ли некој валиден и општ критериум или кој како стигне си толкува зависно од потребите и политичката ситуација?

Sekako deka postojat kriteriumi i pravila na vojnata i vojuvanjeto vo Islamot. Kako sto i samiot zabelezuvas , a toa e dobar kontra argument protiv tebe,deka ako Islamot bese takov, kakov sto sakas da go prikazes i denes non stop, sekade kade sto ima muslimani po svetot, tie ce bea vo vojna protiv drugite. Sekoj ajet si ima svoja pricina za negovoto objavuvanje. Postojat tolkuvanja na tie ajeti, ne treba da se zeme se, zdravo za gotovo.

Eve ti vo prilog eden interesen tekst:


ЕТИКА НА ВОЈНА ВО ИСЛАМ

По повод натписот во весникот “Нова Македонија” (6-7 Октомври 2001 год) од новинарот Александар Божиновски каде под наслов “Алах им дава храброст на верниците и внесува терор во срцата на неверниците” вели: „Фатализмот и исклучивоста на исламската религија, особено некои пораки од Коранот, отворено го поддржуваат тероризмот во името на Алах.“ Покрај тоа уште на бројни места во неговиот напис стојат директни измислици, клевети, лаги и невистини, кои се чист продукт на неговиот плиток, површински, замаглен, варварски разум кој е доен со познатата светска доза “Омраза кон Исламот и муслиманите”

Доволен доказ за оваа наша констатација се зборовите на (не)паметниот новинар кој дава своевиден пристрасен заклучок со зборовите: „Но, она што најмногу им дава право на аналитичарите да го наречат Исламот - фаталистичка религија се т.н. шестте написи (имански шартови), особено е значаен петтиот напис во кој се вели дека сите работи, добри или лоши, на овој свет, се директна последица на волјата на Господ. Што би рекло и кога муслиманите прават лоши работи и тоа е волја на Алах…“

Жалосно е што авторот погледнал само на една страна заборавајќи да се осврне кон сопствената вера, но познато е дека човекот како човек полесно му е да забележува на други а самиот да не се гледа.

Да видиме за момент што вели Исус во евангелието на Матеј (10:34): „Немојте да мислите дека јас сум дошол да донесам мир на земјата! Не сум дошол да донесем мир, туку сабја.“ На друго место (Евангелие на Лука 12:49 и 51) вели: „Дојдов да фрлам оган на земја, па, како би посакал да веќе се запалил! Дали мислите дека сум дошол да донесам мир на земја? Не, ви велам на вас, туку раздор.“

Иако лично сметам и убеден сум дека тие зборови не се на Исус (Иса а.с.), туку се измислица и лага залепена за неговото име.
Затоа одлучив да ги напишам овие зборови со цел реално да ја презентирам вистината сврзана за војната во Ислам (Џихад) и неговата толеранција во воени услови, а истовремено и да го демантирам горе наведениот напис и секој друг напис кој го обвинува или клевети Исламот за тероризам, фаталност, екстремност и сл.

Нема дилема дека војната се третира како општествена неопходност, кон кој се стремат луѓето за решавање на нивните политички, идеолошки, социјални и територијални конфликти. Оттука германскиот филозоф Хегел смета дека процесот на реформи не може да се имплицира во секоја сфера освен како резултат на две конфронтирани страни за елимнација една врз друга. Исламот ја востановил војната како одбранбено средство за решавање на некои социјални проблеми во случај кога непријателот одбива секој вид на компромис.

Имено, Исламот ги основал односите на муслиманите со другите народи врз принципите на разбирање и мир. Затоа тој не дозволува напад врз невини луѓе само затоа што имаат поинаква верска и етничка припадност, туку напротив, наредува на соживот, хуманост и солидарност со другите припадници на вери.

Ова јасно е потенцирано во к*р’анот ( 60:8 ) : „Аллах не ви забранува во однос на оние кои не се борат пртив вас и верата, и кои не ве истеруваат од домовите ваши, да им правите добро и да бидете кон нив праведни.“ Доволен доказ за оваа констатација е секојдневниот исламски поздрав меѓу муслиманите кој гласи „Ес-Селаму Алејкум“ што значи “Мир и спас нека биде врз вас во секое време и место” Еве неколку етички принципи на војна кои ги поставил Исламот:

а) Должност е на муслиманите кога ќе бидат нападанати пред да му возвратат на непријателот да му постават три услови на располагање 1- Да го прифати Исламот; 2- Ако не сакаат тоа тогаш може да останат на своите земјишта но да плаќаат данок; 3- Војна како крајно решение. Потврдено е дека Мухаммед а.с. никогаш не го напаѓал непријателот се додека не го повикал на оваа резолуција. (Муслим)

б) Оние кои немаат учество во војна од цивилното население не смеат да се убиваат или да им се нанесува некое зло, единствено се војува само против непријателот на воено поле.
к*р’анот ова го потенцира со следниве зборови „Борете се на Аллаховиот пат против оние кои се борат против вас и немојте да ги преминувате границите.“ (Ел-Бекаре, 193) т.е. немојте да ги убивате оние кои не се борат против вас како: жени, деца, старци, болни и сл. Се пренесува дека Мухаммед а.с. им забранил на своите водачи да убиваат жени, деца, слаби, да не палат полиња ниту плодови, и да не рушат куќи.

в) Исламот забранува секаков вид на геноцид, масакр, како што забранува користење на отровни гасови и сл. Затоа Мухаммед а.с. му порачал на неговиот командант „Војувај во име на Аллах, бори се чесно, немој да прекршуваш договор, немој да масакрираш ниту да убиваш деца“ Исто така и вториот негов наследник Ебу Бекр порачувал „Немојте да изневерувате, ниту да убивате стока, овци, крави, камили освен за потреба за јадење“

г) Исламот наредува добар однос кон заробените на воено поле, дури тоа го смета како доказ на совршено верување. Затоа Мухаммед а.с. наредил „Постапувајте добро со заробените“ Во друга прилика ги ослободувал робовите без надомест, дури оние кои знаеле да читаат или пишуваат имале задача да научат по десет неуки муслимани и со тоа ќе бидат ослободени. Сето досега горе иснесеното го потврдуваат и голем број на објективни западни научници и историчари. Д.Густав Лепон вели: „Освојувањата на муслиманите никогаш не биле под сенка на сила и агресија како фактори во ширење на к*р’анот. Факт е дека човештвото не познава освојувачи толку толерантни, милосрдни и праведни како арапите, затоа Исламот се прошири со толку брз ритам.“
Исто така и Пр.Робинсон вели: ¬¬¬„Муслиманите се единствени во историјата кои успеа да ја соединат војната и толеранцијата.“¬¬¬

Затоа сметаме дека мирот е божји дар, бидејќи Аллах џ.ш. го поттикнува Неговиот Пејгамбер на мир, и вели: „А ако се наклонети кон мир, па, и ти биди наклонет кон мир.“ (Ел-Енфал, 61)

Зар може после сето досега истакнато да му се залепува на Исламот етикети како: фатална, терористичка, фундаменталистичка, екстремна религија, а неговите следбеници: терористи, фундаменталисти, екстремисти, радикалци и сл.?

Зар има поголеми терористи од оние кој секојдневно убиваат невини цивили во Палестина, Чеченија, Филипини, Кашмир итн.?!! Одговор: Секако „НЕ“ !!

Изменето од Dzingis Kan - 23.Октомври.2009 во 18:40

Gore navedenite ajeti jasno pokazuvaat vo koe vreme Allah gi povikal na vernicite da odaat vo vojna.
Vo vremeto koga bese objavuvan k*ranot lugeto veruvale vo sve i svashta i neizbezno bila vojnata , pa Allah dz.sh kazuva deka ne im e grev vo neophodnost shto ne tie jasno tuka.
Da ne zboruvame za masakraie koi hristijani gi pravele niz vremeinjata.

maria_magdalena напиша: hleb20 напиша: Muslimanite od sekogash bile napagani za omraza,nasilstvo,vojni,ubistva itn. No koga ke procitash k*ran ne e bah taka , tuku samo prazni obvinenia eve da videme sto vika k*ranot: „Ако ве нападнат, тогаш убивајте ги! – Да, таква нека биде казната за неверниците! А ако се сложат - па, Аллах навистина простува и Сомилосен е''(Ел-Бекара, 191 -192). Затоа, верниците се одговорни да чекаат нешто да преземе спротивната страна, да го претпочитаат мирот и договорот, да се борат единствено само со цел за одбрана во случај на напад од другата страна. Ако обрнеме внимание на животот на Мухамед, а.с., може да забележиме дека војната е еден метод кон кој се прибегнува само во случај на потреба и со цел на одбрана. Објавата на к*ранот траела дваесет и три години. Првите тринаесет години на времетраење на Објавата муслимани во Мека живееле како малцинства, во еден идолопоклоннистички систем, каде што секојдневно биле изложувани на многу големи притисоци. Врз големиот број муслимани се вршени физички тортури, некои биле убивани, многу куќи и имоти биле ограбувани, постојано биле соочувани со навреди и закани. Меѓутоа, сепак муслиманите продолжувале да живеат без прибегнување кон сила, и идолопоклонениците постојано ги повикувале на мир. Конечно, кога идолопоклоненичките притисоци достигнале точка на нетолеранција, со преселување во Јасреб (кој подоцна бил наречен Медина), во кој владеела слободна и пријателска aтмосферa, муслиманите формираат своја управа. Дури и откако формирале свои политички устројства не се впуштале во војна против агресивните идолопоклоненици од Мека. Меѓутоа, откако беше објавен к*ранскиот ајет, Мухамед, а,с,. им даде налози на асхабите да се подготват за војна: „Ви се дозволува одбрана од оние што напаѓаат други, бидејќи ним им се прави насилство - а Аллах навистина е Моќен да им помогне на оние кои ни криви ни должни беа прогонети од својата татковина, само затоа што зборуваа: „Аллах е нашиот Господар '' .. (Ел-Хаџ, 39-40). На кратко, Aллах, џ.ш., на муслиманите им дозволил војна, бидејќи тие биле изложени на притисок и тиранијата. Со други зборови, војна која се дозволува единствено е само војната со цел за одбрана. И во други ајети муслиманите се предупредуваат за да се избегнува непотребна провокација и непотребна употреба на сила: „И борете се на Аллаховиот пат, против оние кои се борат против вас, но вие не oтпочнувајте борба! - Аллах, навистина, не ги сака оние кои започнуваат кавги“ (Ел-Бекара, 190). По објавувањето на овој ајет се случиле војни меѓу муслиманите и Арапите идолопоклоненици. Сепак, во ниту една од овие војни, муслиманите не биле страна која предизвикала војна. Покрај тоа, со прифаќањето на мировен договор (договор на Худејби) во кој се согласило на серија барања идолопоклонениците Мухамед, а.с., обезбедил мир и безбедност, изградил атмосфера и социјална структура, во која со идолопоклонениците ќе живеат во мир. Идолопоклонениците сепак биле страната која го прекршила договорот и кои била причина за почеток на една нова војна. Меѓутоа, во исходот со брзото зголемување на бројот на муслиманите, муслиманската војска постанала толку силна што Арапските идолопоклонниците не можеле да одолеат, кога Мухамед, а.с., со оваа војска тргнал и ја освоил Мека. За време на овој поход немало никакво пролевање на крв, на ниту еден човек не му е направено ниту едно зло и непријатност. Ако сакал, Мухамед , а.с., можел да им се одмазди на идолопоклоненичките лидери на освоениот град. Меѓутоа, не е допира ниту еден од нив, простувајќи им, оставајќи ги слободни во нивните верувања. Импресионирани од вака високиот морал и карактер, мушриците подоцна доброволно го прифаќаат исламот. Не само за време на освојувањето на Мека, и при сите војни и освојувања за време на Мухамед, а.с., многу прецизно се штитени правата на невините и беспомошните. На ова многу важно прашање Мухамед, а.с., често ги потсетувал верниците, а со своите дела практично им покажувал. Така, во еден хадис им се обраќа на верниците, кои тргнале во војна:„Одете во поход, во согласност со Ресулуллаховата вера! Постарите, жените и децата не ги допирајте! Бидете оние кои се благонаклонети и милостиви. Aллах, џ.ш., ги сака искрените.'' За тоа каков став мора да завземат муслиманите, дури и кога тие се во директна војна, Мухамед, во друг хадис се истакнува со следниве зборови: „Не убивајте деца! Не се осмелувајте да ги допрете оние кои вршат молитва во нивните цркви! Не убивајте жени и стари! Не палете и не сечете ги дрвата! Не уништувајте ги куќите!'' Оваа умерена и мирољубива политика на Мухамед, а.с., произлегува од темелот на Исламот кој Алах, џ.ш., го изјавува во к*ранот. Aллах, џ.ш., во к*ранот им наредува на верниците убаво да се постапува и кон оние кои не се муслимани: „Аллах не ви забранува да правите добро и да бидете праведни кон оние кои не се борат против вас заради верата и кои од вашата татковина не ве гонат - Аллах навистина ги сака оние кои се праведни - но ви забранува да пријателувате со оние кои се борат против вас заради верата и кои од татковината ве гонат и кои помогаат да бидете прогонувани..“(Ел-Мумтехине, 8-9). Споменатиот ајет го дефинира односот на муслиманите кон немуслиманите: Муслиманот би требало кон сите немуслимани да се однесува убаво, само не би требал да бара пријател во оние кои покажуваат непријателство кон исламот. Ако тие што покажуваат непријателство ги нападнат муслиманите и ако тоа биде причина за војна, муслиманите таа војна би требало да ја спроведат на праведен начин и во рамките на човечноста. Забранет е секаков вид, употреба на непотребна сила и неправедни злоупотреби. Во еден друг к*рански ајет Аллах, џ.ш., ги предупредува верниците на ова прашање и им соопштува дека омразата што ја чувствуваат кон непријателот никако нека не ги доведе да бидат неправедни: „О верници, извршувајте ги должностите кон Аллах, и праведно сведочите! Нека омразата што ја имате кон некои луѓе не ве наведе да бидете неправедни! Бидете праведни тоа е најблиску до честитоста и плашете се од Аллах, бидејќи Аллах добро го знае она што го правите!“ (Ел-Ma'идa, 8). PA SPORED VAS KOJA E VERATA NA LJUBOVTA,MIROT ???? SUDETE BEZ DA ZNAETE. Вера на љубовта и мирот...<font size="2" color="#000000"><font size="2" color="#000000">O, муслимани! Борете се против оние кои не веруваат во Аллах, кои не веруваат во оживувањето и во Денот на наградата и казната, и кои не го избегнуваат она што им го забранија Аллах и неговиот пејгамбер, и кои не ги прифаќаат исламските шеријатски прописи-евреите и христијаните-се додека не платат џизија, се додека не бидат потчинети и поразени<font size="2" color="#000000"> Сура Ет Теуба 29А овој стих, за каква одбрана овде зборува пророкот? Која умерена и мирољубива политика?

Se bunish izgleda neshto ti so ajetive.

Borete se onie koi ne veruvaat vo Allah i vo Denot ahiretski i koi ne go zabranuvaat ona sto go zabranija Allah i pejkamberot Negov , i koi ne ja zastapuvaat vistinskata vera na onie koi im e dadena Knigata se dodeka ne dadat gizija so racete potcineto! Sura 9.Et-Tevba-29

imame razlicni vidovi na "borbi" i se odnesuvaat na togashno vreme dodeka muslimanite bile vo vojna so nevernicite.

I pisi gi ajetite ko shto se.

hleb20 напиша: Muslimanite od sekogash bile napagani za omraza,nasilstvo,vojni,ubistva itn. No koga ke procitash k*ran ne e bah taka , tuku samo prazni obvinenia eve da videme sto vika k*ranot: „Ако ве нападнат, тогаш убивајте ги! – Да, таква нека биде казната за неверниците! А ако се сложат - па, Аллах навистина простува и Сомилосен е''(Ел-Бекара, 191 -192). Затоа, верниците се одговорни да чекаат нешто да преземе спротивната страна, да го претпочитаат мирот и договорот, да се борат единствено само со цел за одбрана во случај на напад од другата страна. Ако обрнеме внимание на животот на Мухамед, а.с., може да забележиме дека војната е еден метод кон кој се прибегнува само во случај на потреба и со цел на одбрана. Објавата на к*ранот траела дваесет и три години. Првите тринаесет години на времетраење на Објавата муслимани во Мека живееле како малцинства, во еден идолопоклоннистички систем, каде што секојдневно биле изложувани на многу големи притисоци. Врз големиот број муслимани се вршени физички тортури, некои биле убивани, многу куќи и имоти биле ограбувани, постојано биле соочувани со навреди и закани. Меѓутоа, сепак муслиманите продолжувале да живеат без прибегнување кон сила, и идолопоклонениците постојано ги повикувале на мир. Конечно, кога идолопоклоненичките притисоци достигнале точка на нетолеранција, со преселување во Јасреб (кој подоцна бил наречен Медина), во кој владеела слободна и пријателска aтмосферa, муслиманите формираат своја управа. Дури и откако формирале свои политички устројства не се впуштале во војна против агресивните идолопоклоненици од Мека. Меѓутоа, откако беше објавен к*ранскиот ајет, Мухамед, а,с,. им даде налози на асхабите да се подготват за војна: „Ви се дозволува одбрана од оние што напаѓаат други, бидејќи ним им се прави насилство - а Аллах навистина е Моќен да им помогне на оние кои ни криви ни должни беа прогонети од својата татковина, само затоа што зборуваа: „Аллах е нашиот Господар '' .. (Ел-Хаџ, 39-40). На кратко, Aллах, џ.ш., на муслиманите им дозволил војна, бидејќи тие биле изложени на притисок и тиранијата. Со други зборови, војна која се дозволува единствено е само војната со цел за одбрана. И во други ајети муслиманите се предупредуваат за да се избегнува непотребна провокација и непотребна употреба на сила: „И борете се на Аллаховиот пат, против оние кои се борат против вас, но вие не oтпочнувајте борба! - Аллах, навистина, не ги сака оние кои започнуваат кавги“ (Ел-Бекара, 190). По објавувањето на овој ајет се случиле војни меѓу муслиманите и Арапите идолопоклоненици. Сепак, во ниту една од овие војни, муслиманите не биле страна која предизвикала војна. Покрај тоа, со прифаќањето на мировен договор (договор на Худејби) во кој се согласило на серија барања идолопоклонениците Мухамед, а.с., обезбедил мир и безбедност, изградил атмосфера и социјална структура, во која со идолопоклонениците ќе живеат во мир. Идолопоклонениците сепак биле страната која го прекршила договорот и кои била причина за почеток на една нова војна. Меѓутоа, во исходот со брзото зголемување на бројот на муслиманите, муслиманската војска постанала толку силна што Арапските идолопоклонниците не можеле да одолеат, кога Мухамед, а.с., со оваа војска тргнал и ја освоил Мека. За време на овој поход немало никакво пролевање на крв, на ниту еден човек не му е направено ниту едно зло и непријатност. Ако сакал, Мухамед , а.с., можел да им се одмазди на идолопоклоненичките лидери на освоениот град. Меѓутоа, не е допира ниту еден од нив, простувајќи им, оставајќи ги слободни во нивните верувања. Импресионирани од вака високиот морал и карактер, мушриците подоцна доброволно го прифаќаат исламот. Не само за време на освојувањето на Мека, и при сите војни и освојувања за време на Мухамед, а.с., многу прецизно се штитени правата на невините и беспомошните. На ова многу важно прашање Мухамед, а.с., често ги потсетувал верниците, а со своите дела практично им покажувал. Така, во еден хадис им се обраќа на верниците, кои тргнале во војна:„Одете во поход, во согласност со Ресулуллаховата вера! Постарите, жените и децата не ги допирајте! Бидете оние кои се благонаклонети и милостиви. Aллах, џ.ш., ги сака искрените.'' За тоа каков став мора да завземат муслиманите, дури и кога тие се во директна војна, Мухамед, во друг хадис се истакнува со следниве зборови: „Не убивајте деца! Не се осмелувајте да ги допрете оние кои вршат молитва во нивните цркви! Не убивајте жени и стари! Не палете и не сечете ги дрвата! Не уништувајте ги куќите!'' Оваа умерена и мирољубива политика на Мухамед, а.с., произлегува од темелот на Исламот кој Алах, џ.ш., го изјавува во к*ранот. Aллах, џ.ш., во к*ранот им наредува на верниците убаво да се постапува и кон оние кои не се муслимани: „Аллах не ви забранува да правите добро и да бидете праведни кон оние кои не се борат против вас заради верата и кои од вашата татковина не ве гонат - Аллах навистина ги сака оние кои се праведни - но ви забранува да пријателувате со оние кои се борат против вас заради верата и кои од татковината ве гонат и кои помогаат да бидете прогонувани..“(Ел-Мумтехине, 8-9). Споменатиот ајет го дефинира односот на муслиманите кон немуслиманите: Муслиманот би требало кон сите немуслимани да се однесува убаво, само не би требал да бара пријател во оние кои покажуваат непријателство кон исламот. Ако тие што покажуваат непријателство ги нападнат муслиманите и ако тоа биде причина за војна, муслиманите таа војна би требало да ја спроведат на праведен начин и во рамките на човечноста. Забранет е секаков вид, употреба на непотребна сила и неправедни злоупотреби. Во еден друг к*рански ајет Аллах, џ.ш., ги предупредува верниците на ова прашање и им соопштува дека омразата што ја чувствуваат кон непријателот никако нека не ги доведе да бидат неправедни: „О верници, извршувајте ги должностите кон Аллах, и праведно сведочите! Нека омразата што ја имате кон некои луѓе не ве наведе да бидете неправедни! Бидете праведни тоа е најблиску до честитоста и плашете се од Аллах, бидејќи Аллах добро го знае она што го правите!“ (Ел-Ma'идa, 8). PA SPORED VAS KOJA E VERATA NA LJUBOVTA,MIROT ???? SUDETE BEZ DA ZNAETE.

Вера на љубовта и мирот...

O, муслимани! Борете се против оние кои не веруваат во Аллах, кои не веруваат во оживувањето и во Денот на наградата и казната, и кои не го избегнуваат она што им го забранија Аллах и неговиот пејгамбер, и кои не ги прифаќаат исламските шеријатски прописи-евреите и христијаните-се додека не платат џизија, се додека не бидат потчинети и поразени

Сура Ет Теуба 29

А овој стих, за каква одбрана овде зборува пророкот? Која умерена и мирољубива политика?

Побратиме, ти благодарам за трудот но сега одам на нешто многу важно, а утре - Иншалах - ќе го читам твојот труд и ќе видам дали може нешто да ме разочара од твоето пишување.

Лека ноќ и уште еднаш ти благодарам.