ЗБУНЕТОВА ТЕМА

...ti gi lizam usnite, a ti se zabrisuvas i me butkas zaradi nesto sto si tazna...zaradi nesto sto ne sakam da ti go dadam, zaradi nesto sto nikakvo znacenie nema i zaradi koe me odbutnuvas, a jas sepak se vrtkam okolu tebe kako kucence iako senkata na ona  sto ne sakam da ti go dadam  visi nad nas i nikako sonceto da dopre zaradi koe sme beli i prozirni...toa sum jas...onoj multipliciraniot...ne mi veruvas...nisto nema da se izmeni iako vinata paga na ona sto ne sakam da go dadam...krijam tajna zosto taa ke povlece lavina od bezbroj prasanja, na poveketo sum go zaboravil odgovorot, na ostanatite ne sakam da se setam...ti si najdobroto sto mi se slucilo, a sepak ne e dovolno...sepak ne sakam da se otkazam od tebe...ljubov i taga...zasekogas trajat samo sto povremeno gi zamenuvaat mestata, jas ne sum moken da napravam izbor nitu da presecam...kako i da e uste malku ni preostanuva zaradi ona sto ne sakam da go dadam...dopirot sega ja gubi mekosta...koga strasta ke ja zagubi vrelinata ke morame da se suocime zaradi ona sto ne sakam da go dadam...konfliktot ke bide brz i fatalen...zasemeteni i raskrvareni sekoj ke si trgne na svoja strana kon svojta pestera da si gi lize ranite obvinuvajki go drugiot...solzite ke se spustat kako zavesa da go oznacat krajot...

...veterce zatreperuva dodeka ti go ezi teloto...civkas tivko dodeka ti go obikoluvam teloto so prstite...sekade mi e dozvolen pristap...ne bil veterot... treperis...stojam nad tebe za da vidis kolkava mi e senkata...go brkam stravot dodeka mokta vo mene raste...lezis dodeka te obikoluvam od site strani za da go najdam vistinskoto mesto kade zmijata se krie...velis da bidam milozliv dodeka crvenilo mi gi ispolnuva belkite od ocite...ja frlam daleku bez da ja povredam dodeka nezadovolno sisti...
Gi cesam moite usni so tvoite trepavici...moite nokti ostavaat crveni pateki niz tvoeto telo, raskrsnici i bezbrojni izbori, mesta za odmor i vosh*t...kako da mi e posleden pat iako sekoj pat mi e prv, iako sekoj stisok od tvojata raka mi predizvikuva dolga bezgrizna nasmevka...nie sega sme tuka...kolku e ova vistinska igra kade nikoj ne saka da bide pobednik, kolku li se sega rascuteni nasite dusi sto sirat opoen miris od koj zaboravame da diseme, kako li ke se vratime da bideme normalni...ne sakam da bidam normalen, ne me vrakaj tamu, naseto mesto e vo ludiloto...vo ludiloto e se mozno, zar ne ti dokazav do sega ?...nema kontrolirano ludilo koga samo edna misla sostavena od edna licnost ednas i zasekogas postoi...treperis i mnogu bocki niknaa niz tvoeto telo od naezenost...taka ke ostane, nema da se povlecat zosto sum gospodar na struite koi setaat niz kozata...se dvois na dve...tri...vo site mozni boi...taka ke ostane...nema veke da bides edna edinstvena...tvoite angelski krilja se razbudija...vreme e...neboto ne vika...

Една за збунет!

...megu suma od nasmevki se dvizis, a sonce te osvetluva na poseben nacin...tamu nekade kade ne mozam da dosegnam...raznobojni ptici so razlicen poj se borat za mesto na tvoeto rame, so nasmevka gi smiruvas iako dovolen e pogled...zamisluvam...kako zastanuvas i gledas vo dalecina...ikam...tolku posakuvam, no gi grizam usnite, simbolot na realnosta...vkusot na raskrvarenite usni ne moze da me utesi...prokape voda od kamenot sto go drzev vo dlankata...
Yunikorn...bel, so rog i krila go prati tvoeto dvizenje, moken i gord te nadletuva...se sekavam...go kasna zmija sto poteknuva od rajskata gradina...go ismuka otrovot...krvta na rogonosecot te pretvori vo denonokno sustestvo koe moze da zivee vecno ako ne e povredeno...se povlekov...ja sum sustestvo na temninata...premnogu sum cesto so glodari i vlecugi za da bide bezopasno...moite oci se nenaviknati na tolkava svetlina koja e nezaobikolen del od tebe...bezbrojnite pregratki na ladnite i vlazni pesteri sepak ne mozat da go dostignat tvoeto edno i edinstveno cuvstvo na postoenje koe go pruzas...so kakva lesnotija pruzas zivot, a nas ne ucea samo na kolku poveke nacini da odzememe...
Moram da odam...se naoruzuvam so cinicka nasmevka, prezir za se sto me opkruzuva, toa e svetot kade se nurnuvam...




Изменето од zbunet - 25.Мај.2008 во 12:50

Denes, vcera...ne e ova od denes, ti si daleku od site zemski gmizenja i valkanje po kalta, jas seuste sum tamu kako eden od lesinarite sto se grizat megusebno za koska i na moment...ke se setam na tebe...zenici ke mi se stesnat od svetlinata koja doaga zaedno so tebe i mehanicki ja stavam dlankata na vegata kako da naiduvas, a nasmevka mi zari po liceto poigruvajki si so sekoe moe muskulce niz obrazi...no nabrgu svakam deka bil nekoj drug oblak i se ustremuvam da kolvam po troskite nesebicno delejki lakti vo rebra po znajni i neznajni...zivot e toa...
Koga ke legnam ti me guskas kako me guskase nekogas koga ne mozese da se uspies bez da go slusas moeto srce kako cuka...koga ke se razbudam, te nema, ne sakajki da priznaam deka si del od eden ubav son sto nasilno go povtoruvam znaejki deka mestoto ti e odamna rezervirano visoko gore kade nie obicnite sinuvame vrat za da pogledame...nisto nema da ja izmeni mojata ljubov...jas te sakav valkana i smotana kako mene svatliva i predvidliva, lesno nasmevliva...
So vrvovite od prstite dopiram se sto me potsetuva na tebe, go zemam vo race i pomirisuvam, zatvorajki gi ocite i na sekund ne sum sam...kakvo cuvstvo...