Барај ме

Барај ме кога зората ќе зазори
Кога сонцето ќе излезе на исток
Кога небото ќе биде плаво
Барај ме кога светот се буди
Кога јасминот се смее
Кога розата ќе ја почуствува росата
Барај ме во тажните мигови
Во детскиот крик
Барај ме во топлината на дрвјата што горат
Во квечерината што доаѓа
Во празната постела
Барај ме во рацете на вештиот уметник
Во неговите бои
Во неговото дело
Барај ме во разговорот на двајца млади
Во нивниот бакнеж
Барај ме кога старите дрвја
ќе се збогуваат од нивните лисја
кога тие ќе паѓаат по скопските улици
барај ме кога ќе нема никој
кога ќе бидеш сам
кога ќе ја осетиш раката на осаменоста
барај ме во нејзините очи
ако таа биде во твоја близина
зошто секогаш беше кога ми беше потребен
барај ме во нашите солзи
во стариот парк каде што нашата љубов заврши
барај ме во денов што трае и тој по него
барај ме пред топлиот праг
кај затворената врата
барај ме во ладната ноќ
кога звездите ќе ги бројат твоите чекори
барај ме секаде каде што ќе ја видиш мојата љубов
само немој да бараш да те заборавам
во тоа нема да успеам,
едноставно барај ме
во пролетта   што доаѓа...........

Your love gives me strength to keep on,
Your love makes my heart so soft,
Your love is all i ever wanted,
Your love is all that i have found,
Your love is all for me....
All for love,
Forever you and me....

how do i suppose to live without u....
i`m like a wandering beast with a stone cold heart, but heart with a bleeding wound, a wound from an eternal love...
every day, every minute, every second, i become a pray just because of you,
how do i suppose to live without you....


posveteno na ubavicata...

     Neverna zena
Povedoh je ja do reke
misleci da devojka je
al udata ona bese.

To bi nocu Svetog Jaga,
i skoro po dogovoru.
Fenjeri su gasili se,
cvrcci poceli da svetle.
Iza zadnjih gradskih kuca
dotakoh joj grudi snene
i one se rascvetase
kao zumbul grane nezne.
Sustanje sam ja slusao
ustirkane suknje njene,
kao kada komad svile
deset ostrih kama sece.
Krosnje drveca bez sjaja
postajale su sve vece.
Vidik pasa lajao je
u daljini iznad reke.

I prodjosmo kraj kupina,
trnja i trske zelene.
Ispod njene pundje na tlu
tad napravih udubljenje.
Ja odvezah svoju mashnu.
Ona skide vel sa sebe.
Ja opasach s revolverom.
Ona jeleke svilene.
Niti smilje nit puzevi
nisu koze tako lepe,
ni kristali mesecevi
takvim sjajem ne trepere.
Noge njene bezahu mi
kao ribe uplasene,
do pola jos uvek hladne,
a od pola sasvim vrele.
Najlepsom sam od putanja
jezdio te noci cele,
na kobili sedefastoj
bez dizgina i opreme.
Ja ne mogu ponoviti
stvari koje ona rece.
Da obazriv budem pamet
nalaze mi i postenje.
Prljava od poljubaca
i od peska podje s reke.
A na vetar ljiljani su
potezali sablje bele.

Kao pravi ciganin sam
vladao se celo vece.
Najzad sam joj poklonio
kosaru od svile meke.
Al u nju se ne zaljubih
jer udata ona bese,
a rece da devojka je
kad povedoh je do reke.


                        Federiko Garsija Lorka

 

 

Од сега, до засекогаш

Измести ме,
скрши ми го колкот!
Сакам да се клати куќава,
стенкањата да ја одлепат ламперијата.

Ене го Вардар се шири како магла,
додека вечерите пасат трева во паркот
и додека клупите подметнуваат газови,
а трчачите со дланки потпираат ѕидови.

Да си мој повторно веќе е неопходно.
Времето отшрафува мостови и зглобови,
парадира блех-оркестар во нашата соба,
конфети и корнети и оргазми ко букети.

Законот на гравитација – е заебанција.
Летањeто е можно а паѓањето е прегратно.
А нашиот кревет? Па тој е вселената. И се
тресе кога меѓуножјата ни раѓаат соѕвездија.

Сè е кажано, напишано, нацртано, снимено...
На двајцата заедно и 180 г. не ни се доволно.
Сакам ова да потрае,
и да нè закопаат заедно, во едно легло.

ТИ во мене – јас гробна дупка и сандак.