ЗБУНЕТОВА ТЕМА

5+

apce напиша: , daj nesto po veselo

 

вистина...

... ликовите кои изгледаат осамени имаат најдобри приказни додека ја бараат свеќата за да тргнат кон среќата. Такви беа и нашите додека се храневме со тага, се навикнавме, немаше подобар избор. Тогаш бевме свои не делејќи со никого, тие што беа со нас, беа на некое друго место.
Дали доживувавме оргазми ? Познато ни’ беше тоа чувство како кога устата ќе ја наполниш со снег и чекаш да се растопи за да можеш да ја пиеш водата. Се тешевме дека само невротичните се гладни за пријатели, дека пријателството е преценето, а љубовта само бајка со која се успивавме. Тоа беа големи молитви за мали чуда, а некои цимолеа за изгубени љубови, но ние бевме надмоќни затоа што знаевме дека е мртва како во некоја сообраќајка. Сакавме само да бидеме мистериозни, бар на првата средба, мразевме секс со полни стомаци, секогаш го прескокнувавме главното јадење, непотребна предигра за недозреани, ние немавме време, возрасните секогаш го немаат.
Верувавме дека сме квалитетни глумци соживеани со улогата, не сакавме да помислиме дека сме само експериметални глувци. Кога кажувавме за себе внимававме да не не’ чуе никој на тој начин што кажувавме многу, а навистина не кажувавме ништо. Душите ги претворивме во пари, само разгледувавме, не трошевме многу, само се штедевме, не можевме да се преболиме.
Во вообичаено време застанувавме во излог со цена закачена за нас, се купивме по вообичаена тарифа за сезонска распродажба.
По некое време кога рокот кој ни’ го предвидоа измина, кога останавме без гаранција, станавме чудни како колачиња без вештачки засладувачи...продолживме да се држиме за раце без цена закачена за нас.
Ако нешто не може да се купи престануваат да важат вообичаените правила...продолживме заедно надвор од секоја вообичаена логика од каде започнува слободата...

filmadzijka напиша: ( клубот на обожавател(к)и нешто затајува )

tuka sme, citame i uzivame. Ama da ne se uobrazi pa da prekine da pisuva ne mu delime komplimenti

...ми приоѓаш нежно и тивко, која жртва и да ја побараш, за неа спремен сум додека се посилно ме допира твојот поглед кој се приближува. Сетила во ерупција, црвената наежена кожа е надмината, сега сум факел.
Ми поминува смешна мисла дека на истото место секогаш паркетот ми крцка, тебе никогаш: „Е тоа е женственост ! “
Слухот не помага многу додека се приближуваш, ниту промена во воздухот не се случува додека зад тебе бесшумно вратата се затвара. Само милион скокотливи боцки од стомакот до рамената ми шетаат, за потоа рацете стишано да ми отрпнат додека наидува бура низ вените, ми минува смешна мисла дека и мртви негодуваат кога јас ја затворам вратата.
 Ја оставаш чантата, ги шириш рацете и сето тоа во еден шум претопен со твојата насмеана воздишка низ заводливи усни од кои изледува воздушест шепот:„ Најпосле си мој ! “. „ Е тоа е женственост! “, наместо моето трупкање како разулавен бик додека зад мене сеуште се слуша тркалањето на чевлите шутнати низ ходникот и шушкање на паднато палто кое ја промашила закачалката од кое истрчуваат како глувци клучеви и некои ситни пари од џеповите. Тресната врата зад мене која те праплашува немајќи време да се повратиш од шокот додека ти рипам во прегратка напаѓајќи ги веднаш познатите скокотливи места со моите излигавени и нестрпливи усни...
А ти тоа го правиш како да си дел од мене, се прилепуваш полека освојувајќи го секој дел од моите бранети подрачја кои веднаш предавнички го истакнуваат бело знаме за предавство - ни три пара темни наочари не можат да ми помогнат бар да изгрувам воздржаност макар и на кратко: „ Е тоа е женственост ! “...