Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Утро е веќе. Сонцето повторно се обидува да го разбуди денот и да ги растргне сите темни облаци наоколу. Едно такво сонце лежеше и во неговиот кревет.

Таа дишеше тивко, спиеше мирно, лесно покриена со белиот чаршав кој ги исцртуваше контурите на нејзиното топло и меко тело. Додека таа уште спиеше, тој не можеше да ги исклучи гласовите во главата и да ужива како неа. Токму поради тоа, понекогаш тој и беше љубоморен. И се чудеше на нејзината психичка подготвеност, и се чудеше на нејзината храброст или можеби неразумност. А нели таа беше девојка како и секоја друга водена од чувства и емоции. И не му беше јасно, кога во секој нејзин збор, во секој нејзин потег ја бараше таа емоција, го бараше тоа чувство што никогаш не го доживеал, а сепак барајќи луташе низ ходниците, се губеше низ лавиринтите на својот ум. Како месечината која самува на темното небо меѓу толку ѕвезди и го чека сонцето за да и го осветли небото, не знаејќи дека таа сепак ќе треба да замине, така тој не беше свесен како не може да го најде тоа што му треба, а сепак самиот чувствува нешто ново, некоја чудна зависност од нејзината едниствена енергија. Тој бараше чувство, а ја најде неа. Тој го бараше чувството во неа, а го најде во себе.

Хаосот во главата го ограничуваше и не му дозволуваше да ги усогласи мислите и чувствата, како што облаците ја гушат месечината и нејзината светлина на небото ја губи својата моќ. Колку тој ја губеше својата моќ, толку повеќе и го дозволуваше нејзиното влијание врз него, беше свесен за тоа и покрај тоа што си негираше. Ги негираше и нејзините гестови, ги негираше и нејзините емоции, а толку уживаше во нејзината насмевка кога тој беше нејзина причина. Толку се исполнуваше кога таа спиеше мирно покрај него, поради него. Ја обожаваше секоја нејзина реакција за која тој беше виновен. Сакаше кога таа го прегрнува и обидувајќи се да го обвитка целосно, го притискаше кон себе до степен кога на моменти остануваше без воздух. Сакаше кога е само негова. САКАШЕ !

Сите размислувања го наведуваа на едно, додека, свртен со грбот кон неа, седеше на креветот. Пред да одлучи, за миг се сврте и ја погледна. Ја погледна со поглед кој велеше – „ Која си? Што си ти? Мене што си ми? “. А одговор немаше. Со страв во очите се доближи кон неа, уште еднаш да ја помириса нејзината коса, уште еднаш да ја почувствува топлината на нејзиниот нежен врат… Уште еднаш, знаете, ко за последен пат. Но тој повторно сам се излажа, повторно не можеше, повторно се врати на почеток. Повторно сакаше да го најде тоа чувство во неа, несвесен дека чувството во него е таа. Несвесен дека ТАА е чувство.

Декември. Сив и студен. Ми се чини студот, како да пробива длабоко низ моите коски и предизвикува кратки треперења на мојата душа. Додека декември ги одсликува своите пејзажи пред моите очи, ветерот како да ми ги носи твоите невкусни зборови упатени на моја сметка. Демек малце ми беше еднаш да ги слушнам, па сум принудена да ги почувствувам со секое шумолење на ветрот. Да не се сфатиме погрешно, тоа што твоите навреди и твојот длабок поглед кон мене се насекаде околу мене, не значи дека и ти си тука. Напротив. Те нема.Знаеш…

Не си ти декемвриски тип. Ти не си го почувствувал студот во душата, кој е полош и од декемврискиот. Ти не мирисаш на снег, не мирисаш на студ. Ти не изгледаш сиво, ниту пак тажно. Ти никогаш не си слушнал за тоа. Ти си јули. Топол, разнобоен, прекрасно миризлив и среќен. Каква (не)комбинација…

Како што никогаш не би ги споила декември и јули, не би не споила ни нас. Ми изгледа како залудно спојувањето на мразот и огнот.Страшно е да се спојат разумот, гордоста, љубомората и љубовта.Тоа никаде не води…

Затоа не останувај, не губи време безнадежно. Оди што подалеку те молам. Оди бакнувај, уживај, живеј. Само оди.Оди и не враќај се.Не враќај се на местото на спомените, не враќај се на нас, на ништо повеќе.Оди без причина и не враќај се со изговор. Бидејки како и да е, декември и јуни ќе се спојат во мај и септември, а јас и ти никогаш повеќе.