aurin напиша: Колку си убава! Господи, колку си убава! Колку са убави рaцете ти. И ногата ти колку са убави. И очите ти колку са убави. И косите ти колку са убави. Не се измaчваj повеке - љуби ме! Не се штади - љуби ме! Љуби ме со вистинската сила на рацете си, ногата си, очите си - со целото изjaштество на нивните движениja. Поверуваj ми засекогаш - и никогаш ти нeма да си глупава - љуби ме! И да си зла - љуби ме! Љуби ме! По улиците, потоа ова по скалиштата, особено по скалиштата си убава. Сo облеки и без облеки, непрекaснато си убава... Наj-убава си во собата. Вo тaмното, кога си сo гребена. И гребенaт потонува вo косите ти. Косите ти са пoлни сo електричност - допирам ли ги, ште засвети тaмното. Навистина си убава - веруваj ми. И се стараj до краja да си убава. Не толкува за мене - а за тебе си, за дрветата, прозорците и лугете. Не разрушуваj брзо убавината си со љубоморливи сомнениja - простуваj ми ненадејните пропаганиja некaде - не прекалеваj, молja те, со цигарите. Не ме изгубваj никогаш - откриваj ме, исполнуваj ме со детинско изумление. Повторно да се уверувaм во рaцете ти, во ногата ти, во очите ти... Љуби ме. Как сакам да те задржувам насекогаш. Да те љубja секогаш - засекогаш. И колку ми е невaзможно... Колко си ти песочна... И, молja те, не кажуваj ми, тоа дека сакаш да ме задaржиш насекогаш, за да ме љубиш секогаш, засекогаш. Колку си убава! Господи, колку си убава! Колку са убави рацете ти. И нозете ти колку са убави. И очите ти колку са убави. И косите ти колку са убави. Колку си убава! Господи, Колку си вистинска... Христо Фотев од Бургас http://burgas.blog.com.mk/node/42126

Браво бе aurin...да не си обожавател?

Опомена

Чуј, рећи ћу ти своју тајну:
не остављај ме никад саму
кад неко свира.

Могу ми се учинити
дубоке и меке
очи неке
сасвим обичне.

Може ми се учинити
да тонем у звуке,
па ћу руке
сваком пружити.

Може ми се учинити
лепо и лако
волети кратко
за један дан.

Или могу ком рећи у томе
часу чудесно сјајну
предрагу ми тајну
колико те волим.

О, не остављај ме никад саму
кад неко свира.
Учиниће ми се негде у шуми
поново све моје сузе теку
кроз самоникле неке чесме.

Учиниће ми се црн лептир један
по тешкој води крилом шара
што некад неко рећи ми не сме.

Учиниће ми се негде кроз таму
неко пева и горким цветом
у непреболну рану срца дира.
О, не остављај ме никад саму,
Никад саму,
Кад неко свира.

Десанка Максимовић

Тркалезни форми

(Пофалба на жената)

Тркалезни ти се очите
и местата од кај што ме гледаш,
управувајќи со моите движења.

Тркалезна ти е устата
што ги оданочува зборовите
и што ја прославува насмевката.

Тркалезни ти се рамената
и тркалезен ти е вратот
што е единствено скеле од каде
сета татковина е видлива.

Тркалезни ти се дојките
што се подвижни камбанарии
и подигнати пушки од заседа.

Тркалезни ти се брадавиците
и медното саќе на нив
и млечниот рудник, првата почва,
првата средба со исхраната.

Тркалезни ти се слабините,
тркалезно што се шират,
рамномерно што се враќаат.

Тркалезна ти е половината
и ветрот што се врти околу неа,
како колцето околу оската,
како преѓата околу вретеното.

Тркалезен ти е папокот
што е лузна на раѓањето
и сеќавање на точката
откај што тргнал животот.

Тркалезни ти се колковите
од кои се одбива светлината
што е единствено вратниче
за во мракот и за в помрачина.

Тркалезни ти се колената
што ги чекам да ми проговорат
и тркалезни ти се петиците
што те одделуваат од земјата.

Тркалезна ти е прегратката
кога ме љубиш, кога те љубам
и тркалезна ти е солзата
кога од мене се разделуваш.

Тркалезна ти е трпезата
на која ручаш и вечераш,
а и лебот и садовите,
ко трпезата се тркалезни.

Тркалезно ти е јаболкото
што го честиш со устата
и тркалезно е виножитото
во лубеницата што ја отвораш.

Тркалезна е водата
што ја зафаќаш со грстите
и водата кога ти прави место,
помагајќи ти да се искапиш.

Тркалезно е и семето
што го засејуваш во нивата
и тркалезен е надолу патот
по кој слегува неговиот корен.

Тркалезно е сонцето и сончогледот
што изгрева заради тебе,
заради твоите тркалезни форми
без кои и јас не знам кај би гледал.

Петре М. Андреевски

Сон на студена плоча

Како лекар на око болно
капки кога цеди капка по капка
сон капе во полноќ.

Земјо волчозаба
гладнице
ревни, изревни се
израсни в пена.
Трево, отреви се
надвјасај ме до рамења.
Живеам-
крв сум и месо
коса и пламење
и око неспокојно.
Живеам- јас жена, жена, жена
жива над мртов песок.

Жена сум Мартинова.

Мартине, омартини ме
осемени ме (ќе никнам јаболкница)
и скини ме.
На две дланки одамнешни
(едната камен за удар
другата леб до рамо за љубов)
на две дланки две јаболки нишни.

Ох...и каменот и лебот
две коски се бели
а беа
и земја и небо.

Мартине, стани и стани месо
омартини
нокти во двете јаболки зарини
зрееле, ќе презреат.

Или ќе станам Шара: коски и трева
или ќе се оросам
до грло сладок товар ќе заносам.
Зошто вака месото на рог јарци ми го бодат
волци го кинат
ветар во него со бич змии гони
и самиот змиест,
па крвта му е горка
не се оплодува
и не се пие.

Мартине, твоето племе
уште како глутница скита
и на свадби крв од ками лее;
доброто на зло го гони
и злото пак на зло го враќа-
на покопи пие и пее.
Мартине, стани и биди со нив
жив меѓу живи браќа.

На врба грозје родило
коза за волчи пород готви пелени
рибје чедо проодило
набрекнал камен од млеко
да ги подои тревите зелени.

А мене коските Мартинови ме распнале
ме заориле нивоорци.
Слатко пиштам, деницо уште неродена,
слатко се давам
и не знам што имам и што немам
сон или јава...

ТАА   И   ТОЈ 

Таа беше капка роса која ја гасеше неговата жед

Тој беше трагач по малите тајни

Таа го зароби неговото срце,го стори мед

Тој се заљуби во нејзините очи сјајни

 

 Таа замина,бараше живот среќен

Тој го проколнуваше животот без неа,умираше тажно

Таа го остави во неговата душа погледот вечен

Тој го гледаше светот со гнев и лага,за него се беше лажно

 

Таа сега е скриена во некоја туѓа душа

Тој се бори против бранот на љубовта темен

Таа нечии усни до крајот на животот ќе слуша

Тој ќе остане окован во синџирите на суровиот живот земен

 

Младоста пред нив брзгу протекува

 

Тој се крие зад спомените мили

Таа секоја вечер иднината ја сонува

Тој е при крај,не може,го напуштаат неговите сили

Таа се буди,гласот на новата љубов однекаде одѕвонува

 

Љубовта нивна умира,во бездната на заборавот полека истекува

 

Тој гледа нови цвеќиња пред него како венат

Таа ја  разубавува градината шарена и бујна

Тој сака нов живот,силите на радоста не можат да го кренат

Таа лебди над успехот,пред неа поминува љубовта стара и повеќе нечујна

 

И кога повторно ќе се спојат нивните тела

Темните гласови ќе запрат,ќе стивнат

Од светлината при допирот нивен ќе протече љубовта цела

Нивните души во небесата ќе се вивнат

 

И се ќе биде како некогаш

Таа или тој,еден ќе го грее среќа

Неизгаснетиот архаичен љубовен жар ќе гори засекогаш

Во темнината,покрај замокот на љубовта ќе гори уште една свеќа

 

Но зад сенката на тагата се крие светлината

Еден ден некој ќе говори немо за нив

За таа и тој,   оние кои ја убија болката во темнината

Во љубовта слепо се сака,  никој не е крив..............