ЗБУНЕТОВА ТЕМА

zbunet напиша: ...  доагаш да ми се насмееш иако брзаш да го украсиш небото кое стои намуртено гледајќи кон сончевиот часовник мислејќи дека доцниш, прашувајќи се зошто сум ти толку важен да не можеш да ме одбегнеш. Ми подаваш рака која ја зграбувам како сокол плен, а со другата ме галиш заради која не можам, а да не наведнам глава со затворени очи предејќи како најаден мачор и потоа го трлам лицето од твоето додека се задржувам за тебе за да не ја изгубам по навика рамнотежата која сеедно не ни важна кога сме заедно. Пред тебе можам да бидам било каков, од плачко до јунак и сепак сеедно ќе биде, секогаш ќе имаш мила насмевка и очи широко отворени што ме голтаат од твојот прв здив кога се појавив па се до мојот последен. Во тебе сум целосно и нашиот здив станува едно, како и нашиот чекор, нашиот поглед, желба единствена и семожна која не тера да сватиме колку животот бил едноставен и великодушен. Нашите раце се преплетуваат и минуваат низ телата на начин непознат и недоживеан, околу нас слетуваат шаролики птици досега невидени со досега нечуен пој, небото добива досега невидена боја со ниедно око, ветрот твори мелодија со нови тактови, дрвјата се сосем поинакви од оние на кои досега бевме навикнати...или...нашите погледи и сваќања тотално се променија...

Prekrasno opisani cuvstva.....preubavo


Изменето од RUSHKA - 14.Октомври.2008 во 22:09

zbunet напиша: ...  доагаш да ми се насмееш иако брзаш да го украсиш небото кое стои намуртено гледајќи кон сончевиот часовник мислејќи дека доцниш, прашувајќи се зошто сум ти толку важен да не можеш да ме одбегнеш. Ми подаваш рака која ја зграбувам како сокол плен, а со другата ме галиш заради која не можам, а да не наведнам глава со затворени очи предејќи како најаден мачор и потоа го трлам лицето од твоето додека се задржувам за тебе за да не ја изгубам по навика рамнотежата која сеедно не ни важна кога сме заедно. Пред тебе можам да бидам било каков, од плачко до јунак и сепак сеедно ќе биде, секогаш ќе имаш мила насмевка и очи широко отворени што ме голтаат од твојот прв здив кога се појавив па се до мојот последен. Во тебе сум целосно и нашиот здив станува едно, како и нашиот чекор, нашиот поглед, желба единствена и семожна која не тера да сватиме колку животот бил едноставен и великодушен. Нашите раце се преплетуваат и минуваат низ телата на начин непознат и недоживеан, околу нас слетуваат шаролики птици досега невидени со досега нечуен пој, небото добива досега невидена боја со ниедно око, ветрот твори мелодија со нови тактови, дрвјата се сосем поинакви од оние на кои досега бевме навикнати...или...нашите погледи и сваќања тотално се променија...

...  доагаш да ми се насмееш иако брзаш да го украсиш небото кое стои намуртено гледајќи кон сончевиот часовник мислејќи дека доцниш, прашувајќи се зошто сум ти толку важен да не можеш да ме одбегнеш. Ми подаваш рака која ја зграбувам како сокол плен, а со другата ме галиш заради која не можам, а да не наведнам глава со затворени очи предејќи како најаден мачор и потоа го трлам лицето од твоето додека се задржувам за тебе за да не ја изгубам по навика рамнотежата која сеедно не ни важна кога сме заедно. Пред тебе можам да бидам било каков, од плачко до јунак и сепак сеедно ќе биде, секогаш ќе имаш мила насмевка и очи широко отворени што ме голтаат од твојот прв здив кога се појавив па се до мојот последен. Во тебе сум целосно и нашиот здив станува едно, како и нашиот чекор, нашиот поглед, желба единствена и семожна која не тера да сватиме колку животот бил едноставен и великодушен. Нашите раце се преплетуваат и минуваат низ телата на начин непознат и недоживеан, околу нас слетуваат шаролики птици досега невидени со досега нечуен пој, небото добива досега невидена боја со ниедно око, ветрот твори мелодија со нови тактови, дрвјата се сосем поинакви од оние на кои досега бевме навикнати...или...нашите погледи и сваќања тотално се променија...