Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Кој беше тој и од каде толку многу да ми значи кога не го ни  познавав ?

Podobro tuka da pisuvam mesto na tebe da ti kazuvam deka mi ja izgore disata srceto i teloto. Me boli sekoja pomisla na tebe i se sto mi napravi me boli zivotot sudbinata me bolish ti i tvoite postapkii tvoeto ne sakanje ne vnimanie ne pocituvanje, sekoj den sr povekje me bolish. Se nadevam ke mi pomine eden ubav soncev deni kako vo spn ke se razbudam ko nisto da ne bilo i povtorno ke sum srekna kako sto bev ko dete.

Таква беше таа, наивна, кревка, убава, со големо срце, со отворена душа, со очи кои не умееа да го препознаат злото во другите…

Веруваше во искреност, нежен допир и чиста насмевка, без лаги. Живееше во розов свет, кој подоцна се претвори во црна темнина каде не можеше да види ништо освен избледнетата боја на нејзините црвени ливчиња.

Утрото се измиваше во капките на розата и ја капеше давајќи ѝ сјај и убавина какви што никој не видел досега. Таа беше убава роза, со црвени ливчиња, висока тенка дршка и се разликуваше од другите рози. Никој не можеше да забележи зошто, но едноставно беше различна.

Се насмевнуваше на секој што ќе ја погледнеше и мамеше насмевка од сечие лице. Некои од нив ќе ја погалеа, некои ќе пробаа да ја скинат, но нејзината дршка беше толку цврста што сите се чудеја како една толку убава, кревка ружа има толку силна дршка и не дозволува човечките раце и сила да ја уништат.

Розата немаше боцки. Ќе беше полесно да имаше.

Но, немаше. Можеби тоа беше тоа што ја правеше различна, а никој не забележуваше.

Секој ден таа стануваше се посилна и поубава. Учеше како да го живее животот на земјата, се додека еден проколнат ден не се појави рака што успеа да ја скине.

Да, ја скина, неговата сила беше поразлична од силата на останатите. Ја зеде во рацете и ја однесе дома.

Вазната полна со вода како да ја чекаше само неа цело време. Ја стави во водата.

Нејзината дршка почна да трепери. Почна да се тресе, но со време се навикна на температурата. Нејзината убавина остануваше иста, но таа знаеше дека еден ден ќе овене.

Тоа ќе биде за брзо, затоа мора да смисли план. План како да избега од вазната и повторно да се врати во градината каде сите и се восхитуваа.

Кутрата таа, не знаеше дека кога еднаш ќе ја сечеш дршката на розата, таа никогаш повеќе нема да биде истата, од проста причина што сечената дршка не се лепи повторно за коренот.

Размислуваше и размислуваше секој ден. На крајот сфати и се помири со вистината. Таа нема да преживее.

Ќе умре. Но, знаеше дека мора да ја прифати својата смрт. Знаеше дека еден ден повторно ќе се роди.

Нејзините ливчиња почнаа да овенуваат. На крајот паднаа и таа умре давејќи се во водата од вазната.

Раката на човекот посегна по неа и ја фрли во дворот, не сеќавајќи се на нејзината убавина пред да ја скине без потреба.

Розата повторно се роди. Полека, полека изникна од од тврдата земја. Но, овој пат знаете ли како? Не беше различна, имаше боцки. И планираше да раскрвари сечија рака што ќе се обиде да ја скине.

Беше како спарна есен со статичен израз на лицето, како да ѝ беше нурнат носот во облаци. Чекореше како летен пороен дожд кога така ќе ѝ текнеше, само затоа што така сакаше. Сакаше да ги мачи луѓето кога ѝ се восхитуваа на убавината. Правеше терор кога ќе ѝ здосадеше и кога сакаше да зграпчи сосила внимание за неколку секунди. Сакаше да им плесне за инает, на рандом луѓе, нешто во фаца, како да им фрлила врело кафе врз боси нозе, колку само да си се испразни од бесот, да си поигра. Знаеше да тапка тивко со предниот дел од штиклата и да превртува очи со прекрстени раце, чекајќи во маркет на ред. Со погледот без зборови ги пцуеше тие околу неа и ги тераше понизно да веднат глава. Колку беше по злобна, толку повеќе знаеше да наметне завист на оние околу неа. Со неколку слатки зборови знаеше да ги натера да ѝ јадат од рака. Да ѝ лазат понизно под нозете. И сето тоа го научи по потешкиот пат, веројатно кога си го затвори срцето еднаш одамна.
На моменти беше ангел, а на моменти погледот ѝ гниеше од надмена омраза. Имаше две лица кои ѝ натежнуваа како демони на двете рамења. Ѝ ги заплеткуваа мислите, ја давеа во претпоставки и натегања. Две лица ја распаруваа во борба со самата себе одвнатре. Едно кое моли за љубов и друго кое ветува дека никогаш повеќе нема да се заљуби....

По некое време ја учиш суптилната разлика помеѓу држењето нечија рака и оковувањето нечија душа. И учиш дека љубовта не значи привлечност, и друштвото не значи сигурност.
И почнуваш да учиш дека бакнежите не се договори, и подароците не се ветувања. И почнуваш да ги прифаќаш твоите порази со главата горе, и очите отворени со достоинство на жена, не со очај на дете.
И учиш да ги градиш твоите патишта денес, затоа што утрешнината е премногу несигурна за планови, а иднината има начини да те изневери на половина пат.
По некое време научуваш... дека дури и сонцето гори ако го има премногу. Па си ја копаш градината и си ја украсуваш душата, наместо да чекаш некој друг да ти донесе цвеќиња.
И учиш дека навистина можеш да истраеш... дека си навистина силен. И дека навистина вредиш. И учиш, и учиш... Со секое „збогум“ нешто научуваш...