Дали е потребен штрајк во образованието

Gorazd777 напиша:

Кажете АМИН!!! да фатит работава што че рече Цаци.

АМИН!
А како да се надополни пропуштеното?

Не знаев што е среќа, додека не се оженив. Но сега веќе е доцна.

mamamd напиша:

... Претходно од кабинетот на градоначалникот Арсов излезе и друга група директорки – вознемирени и расплакани и тие замолија да не ги прашуваме ништо...

А што мислела таа директорка кога стапувала на таа функција? Дека ќе има само удобна фотеља и бенефити од директорувањето? И впрочем, зошто плачела? Од жал за децата што губат настава? Или се нажалила за колегите да не добијат казна? Или пак за себе, од страв дека ете, синдикатот ја става во „незгодна“ ситуација, да мора да бираат меѓу претпоставените (политичарите) кои ја ставиле на таа функција и кои, ако не се придржува по нивните директиви, веднаш би ја смениле и, меѓу поранешните (но и идни) колеги со кои во секој случај ќе се замери ако ги прифати директивите „од горе“.
Штрајкот како институција е корисна работа (се разбира за работникот). Неоправдани се тврдењата дека од сето тоа ќе страдаат децата. Напротив, децата многу ќе научат за тоа како во иднина треба да се бараат своите права. А не да бидат како нашите генерации кои се’ помируваа со се што ќе се донесеше „од горе“! Ќути си и трај си! Свиткана глава сабја не ја сече!
Овие „недоумици“ меѓу одредени професори кои беа „надве“ за тоа дали треба да се поддржи штрајкот или не, требало да ги расчистат пред тој да почне. Но, штом веќе почне, треба да се истрае до крај, за да противникот (во случајов Министерството за образование) види дека меѓу штрајкувачите има единство. Сега и тие кои се откажаа од штрајкот, кој го бојкотираа и кои го забрануваа и претеа, исто така ќе ги користат придобивките од истиот. Или ќе се откажат, а? Доколку имаат и најмалку човечко достоинство тоа и треба да го направат.
Ова не го зборувам како гаталец туку како паталец. Само накратко да ве запознам.
Јас бев организатор на штрајк кој траеше 1 (една) година. Од почетокот имаше 187 вработени (половина од вкупниот број вработени). Кога се одлучуваше дали да се дига штрајк (во фабричката менза) надвор имаше кордон од 150 специјалци под полна опрема, плус и 50-тина од обичната полиција. Да, и преостанатите150-тина вработени кои не го поддржуваа штрајкот. Тензиите беа страшни. Тогаш пред целиот аудиториум им предочив дека може да се случи и присилно да влезат и да не’ исфрлат, дека ќе има закани со откази, дека ќе има „убедувања“ со подобри работни места, ветувања за разни бенефиции ... се со цел да не’ „скршат“. Сите 187 со акламација се согласија. Но, македонче како македонче, не би бил тоа што е, ако не се повлече од претходно договореното. И тоа само после 3 дена, кога почнаа да се делат отказни решенија (јас бев меѓу првите). Потоа следеа уште шеесетина откази и, колегиве, кои „до вчера“ даваа поддршка „си ги свиткаа опашките“ Поголемиот број од нив беа шефови и раководители со ВСС. Кога останатите работници видоа кој си оди, и тие се премислија и кој тргна на работа, кој отиде на „боледување“, само да не се на штрајкот. На крајот останавме само 70-80 души. Но, сепак по една година со судска одлука сепак се докажа дека ниее сме биле во право. Да не зборувам и под какви услови штрајкувавме. Ни’ ја прекинаа струјата (без греење во текот на зимата), без вода (никакви хигиенски услови), но сепак издржавме.
Затоа секој треба добро да размисли пред да стапи во штрајк, а откога тој веќе е активиран, тогаш нема повлекување. Така многу подобро и побрзо би се решиле проблемите.

Р.Ѕ. Некој ќе рече дека професорите со се се’ задоволени, дека работат малку часа на ден, дека имаат многу одмор (летен и зимски), дека поради кризава сега не било време, ... Да, секогаш ќе има некакви објаснувања дека сега не е правиот момент, дека ете има криза, дека дале нешто, дека ... ! А што треба? Да чекаме владата да му рече на синдикатот (не само на СОНК) „Е ајде, сега е се средено, и сега можете да дигате штрајк“?
Овој, и други овакви штрајкови се потребни за да работодавците сфатат дека неможе се да биде по нивно. Дека има некој кој ќе им се спротивстави. Јас, како поранешен висок синдикален претставник, научив една работа. Не би било лошо сите да го запаметите ова што ќе ви го речам (возрасни, ученици и студенти):
Силен синдикат не е тој кој често дига штрајкови, туку тој синдикат од кој работодавецот се плаши дека може да дигне штрајк.

Неоттуѓиво е правото на секој поединец да живее во својата заблуда!