ЗБУНЕТОВА ТЕМА

..nema nishto...

zbunet напиша: ...само ќе минувам со прстите низ твоето голо тело, ништо повеќе не сакам иако знам дека набрзо ќе посакам, но таа мисла е сега и убаво ми се гледа. Сонцето низ полуспуштена ролетна со зракот ме учи каде треба да одам за да кликнам еднаш или два пати за да ми се отвори прозорче и како шах кој потег да го влечам,а звуците што излегуваат низ бисерчињата што зиркаат меѓу твоите усни како пропратна мелодија на некој филм ми укажуваат кога постои заплет и тенденција за праведна борба меѓу мене и твојата поспаност која полека ја губи битката. Веќе не ме губиш од видик и почнуваш да ми враќаш,а тоа не е фер и твоите прсти против моите секој на своја страна и со повремени проверки кога патиштата им се вкрстуваат. Ние мораме да победиме и не смееме први да затрубиме иако заставата се повеќе се крева, навлегувам и во строго бранети подрачја оставајќи знаменца каде веќе е освоено, но со чести проверки дали боцките од наеженост сеуште стојат кои се знак за мојата доминација. Твоите десет војници се се повеќе безобзирни кои не почитуваат никакви правила и употребуваат неконвенционални техники што значи не ми даваш избор и морам да ги употребам оние најстрого чувани во меморија и никаде неискажани. Моето лице се озари од насмевка кога засвири со химната, знамето се искачи до крај...

...само ќе минувам со прстите низ твоето голо тело, ништо повеќе не сакам иако знам дека набрзо ќе посакам, но таа мисла е сега и убаво ми се гледа. Сонцето низ полуспуштена ролетна со зракот ме учи каде треба да одам за да кликнам еднаш или два пати за да ми се отвори прозорче и како шах кој потег да го влечам,а звуците што излегуваат низ бисерчињата што зиркаат меѓу твоите усни како пропратна мелодија на некој филм ми укажуваат кога постои заплет и тенденција за праведна борба меѓу мене и твојата поспаност која полека ја губи битката. Веќе не ме губиш од видик и почнуваш да ми враќаш,а тоа не е фер и твоите прсти против моите секој на своја страна и со повремени проверки кога патиштата им се вкрстуваат. Ние мораме да победиме и не смееме први да затрубиме иако заставата се повеќе се крева, навлегувам и во строго бранети подрачја оставајќи знаменца каде веќе е освоено, но со чести проверки дали боцките од наеженост сеуште стојат кои се знак за мојата доминација. Твоите десет војници се се повеќе безобзирни кои не почитуваат никакви правила и употребуваат неконвенционални техники што значи не ми даваш избор и морам да ги употребам оние најстрого чувани во меморија и никаде неискажани. Моето лице се озари од насмевка кога засвири со химната, знамето се искачи до крај...

Изменето од zbunet - 20.Октомври.2008 во 12:08

...денес сум голем маг и она што е горе го претварам да биде доле, етеричното се материјализира, а вишите светови не се повеќе далечни иако се високо. Погледни душиче како сега избиваат светулки од моите прсти и петици додека чекорам, денес сум моќен и не се плаши додека те сместувам меѓу облаците, веќе нема ни горе ни доле, не ме барај залудно зошто сум насекаде до каде ти допира погледот, невидлив и растегнат низ маглината каде на момент можеш да ја видиш сенката од мојата силуета, потоа помислиш дека само ти се причинило. Ти минувам низ грбот додека лебдиш во нејаснотија, наежена си гризејки ги усните за да не излезе продорен крик од задоволство за кој мислиш дека сеуште е рано. Капки во облик на бакнежи те влажнат и прочистуваат и нема дел од твоето тело недопрено кои предизвикуваат дразби од сите страни истовремено и ти почнуваш да излегуваш од својата кожа не верувајќи дека може толку многу да се отвориш, а нити дека постои мотив за такво нешто на овој свет. Многу молњи собрани те подигаат високо зошто се претвараш во грмотевица што затресува наоколу омекнувајќи се што е тврдо со мудроста на минатите почетоци на постоењата ...ова не престанува, само ќе се повторува како нови почетоци што се стремат кон кулминирачки завршетоци ...

...го стискаше каменот се додека не протече вода од него за да се напие. Камената вода еони претходно собираше мудрост за да ги ги спреми своите воини за битка за враќање на работите какви си беа пред да се појави било кој од било каде.
 Планината ги облекуваше своите камења во зелено како невестинска облека чекајќи го младоженецот за кој не знаеше дека е затрупан под бројните одрони сметајќи го за силен и безобзирен иако бестелесен и кој може лесно да исчезне доколку се изгуби верба во него.
Под урнатините ги виде тие што дојдоа и се поклонуваа пред се она го губи својот облик зошто неговата заводлива моќ беше неспоредлива бидејќи наговестуваше нешто ново кое треба да биде уништено подржувајќи го кругот на нестабилноста.
Планината го обвинуваше младоженецот затоа што створил срце во јадрото на каменот и се одвоил од своите имајќи милост за оние што не беа планирани да бидат дел од светот. Одроните стануваа се почести и се повеќе го затрупуваа, а тој само мило ќе ги погледнеше камењата што наидуваа како што од секогаш правеше, не сакајќи да ги растргне и измени обликот иако знаеше дека тоа може да преставува за него незнаен споменик без епитаф во прилог на последната реченица што би можела нешто да значи. Само ги гушна камењата шепкајќи им колку ја сака неговата љубена и дека тоа ќе трае се додека постои и последниот камен...

  

...како те створив ? Инструмент непознат на оваа планета оставен на патеката низ која секојдневно минувам и непознато ми е дали е изгубен или намерно оставен од некого кој ги видел испарувањата на самотијата и безвредието чиј бев извор. Во домот составен од сенки и друштво од пајаци љубопитни го притиснав првото копче и излезе маглина со звук многуслоен и хармоничен што потресува до самата срж. Копнежот мој почна да се здобива со облик чиј заводлив мирис го почувствував и многу време потоа се борев неразбирливата тајна се додека не се препуштив до сржта на моето битиствување кога го допрев совршенството на мал дел од секундарната вечност. Маглината го створи твојот облик, твојот стас, твојот глас, а многу нови светлини како виножита те опкружија додека моите очи поврзани со длабоките извори некаде во мене те моделираа како универзален архетип стабилен и без никакви колебања. Беше створена додека нејасно трепкаше со очите и низ кожата ти се преливаа сите можни бои и со сета нивна флуоресцентност, а мојот восхит ме турна на колена треперејќи со секој мускул и нерв.
Те чував како алчен гусар со сите мои сили се додека не помислив дека можеби има пластика во твоите зборови зошто за ништо друго и не знаеше сем мене. Го отворив кафезот и ти дадов нов живот, бришејќи го претходниот како никогаш да не постоев, а потоа се изгубив...
А потоа ти се врати и ме пронајде иако измина многу време...