ЗБУНЕТОВА ТЕМА

ovaj....u stvari.....kako da kazam....

zbunet напиша: ...издржи уште душиче, ти не знаеш како ми е мене и колку се топам од милина што ми ја пружаш и тогаш би знаела зошто малку ми е секој момент споен со тебе што ме прави воскреснат од досегашното мртвило и бесчуствителност обвинувајќи го светот зашто те немав, а тоа било само залудно колнење за нешто што не би знаел да го ценам порано да ми дојдеше. Се е во свое време и затоа издржи душиче моето време сеуште не доаѓа зашто го одбивам за да добијам на време споено со тебе кога сме едно голтајќи се меѓусебно со гласни воздишки и по некоја капка солена пот. Ми велиш пригушено да направам епилог, со стакласт поглед во кој се назира солза спремна радосница, ме голташ и велиш дека си спремна, без никакава намера да отстапиш од копчето што ќе не однесе во поинаква судбина и извлече од сенките заради нас самите спознавајќи дека навистина вредиме за да постоиме оставјќи белег што ќе го нагризе времето кое тежнее за залуден заборав. Велиш да направиме епилог кој ќе не надживее и продолжи кон иднината со наши иницијали као творци на уметнички дела, а мојата спремност се повеќе расте предизвикувајќи ти слатка болка која ја потикнува отворената спремност за она што ќе не промени засекогаш. Сонцето блесна, а ние заслепени и восхитени од себеси ја исполнуваме нашата цел заради која постоиме...

 

...издржи уште душиче, ти не знаеш како ми е мене и колку се топам од милина што ми ја пружаш и тогаш би знаела зошто малку ми е секој момент споен со тебе што ме прави воскреснат од досегашното мртвило и бесчуствителност обвинувајќи го светот зашто те немав, а тоа било само залудно колнење за нешто што не би знаел да го ценам порано да ми дојдеше. Се е во свое време и затоа издржи душиче моето време сеуште не доаѓа зашто го одбивам за да добијам на време споено со тебе кога сме едно голтајќи се меѓусебно со гласни воздишки и по некоја капка солена пот. Ми велиш пригушено да направам епилог, со стакласт поглед во кој се назира солза спремна радосница, ме голташ и велиш дека си спремна, без никакава намера да отстапиш од копчето што ќе не однесе во поинаква судбина и извлече од сенките заради нас самите спознавајќи дека навистина вредиме за да постоиме оставјќи белег што ќе го нагризе времето кое тежнее за залуден заборав. Велиш да направиме епилог кој ќе не надживее и продолжи кон иднината со наши иницијали као творци на уметнички дела, а мојата спремност се повеќе расте предизвикувајќи ти слатка болка која ја потикнува отворената спремност за она што ќе не промени засекогаш. Сонцето блесна, а ние заслепени и восхитени од себеси ја исполнуваме нашата цел заради која постоиме...

...nalet zboruvanje...prekjinaa edna ubava idila...

 kaj najdoa sega da pominat

...не знам ништо друго мило, сем да те сакам, да се врткам околу тебе како мало кутре кое повремено го нагазуваш зашто од страсна желба по тебе чувство најсигурно може да си долови само меѓу твоите нозе кои непрестано ги душка. Твојот мирис опива и ме прави како пијано кутре кое завива од среќа кога ќе ме ставиш во твоето крило и долго галиш и тогаш пробувам со јазикот да го пробам секој дофатлив дел од тебе, а тебе ти предизвикува скокотливо смеење, со млитави бранења кои ме предизвикуваат да навалам посилно зашто победата е веќе видлива, а ти ќе ми се предадеш потполно и покорно на моите хирови и палавштини. Но како и секое кутре кое знае да претера ја превземаш улогата и ја водиш играта станувајќи многу попалава од секое мое очекување и збунето трепкам со очите како да се гледам во трето лице кој прави работи под твое водство кои воопшто не сум ни замислувал дека ги знае. Како две бесни кутриња се напаѓаме пригушено ржејќи барајќи ја слабата точка, сега сум доле и враќам колку можам но твоите напади се безмилосни од кои цвилам насмеан. Случајно загризувам во твојата најслаба точка, а твоето шумно дишење го одава твојот губиток на контрола ...
Телефонот падна звонејќи уклучувајќи интерфон...ни се најавија гости, на поминување биле...
Ај после, откако ќе ги откачиме ...