ЗБУНЕТОВА ТЕМА

apce напиша: kratko receno 'placipi*ka" aj,tamu pisuj koj kako se sakal kako se onaduel ne tuku me nerviraj so vakvi tekstovi ako sme razvedeni uste imam pravo da te opnam so tavata po glava

...vrati tavata vo sudoper...... milion gushki....zasluzi covekot... i pod takva prisila i presija..solidna inspiracija

zbunet напиша: ... минуваш крај мене, во обврски заљубена, загрижена, како некогаш што беше за мене, ти стојам на патот, велиш се брзаш, не попуштам, мораш да ме бакнеш, но малку е, не попуштам, ти возвраќам со долг бакнеж додека цврсто те држам, надевајќи се дека ќе ти импонираат мускулите кои вибраат за да те задржат како паун кога ја шири опашката преливајќи ги боите во окото на навидум незаинтересираната женка која наивно чепка по земјата, но далеку сум од впечатливоста на паунот, ми велиш дека брзаш, ќе задоцниш. Мисла ми минува дека задоцнив, не е ништо како пилето кое секогаш кога ќе го пуштам од кафез спремно е за игра, без трошка од негативна мисла иако некогаш заборавав да го пуштам и по неколку дена, секогаш ме обожава, ги игнорира дури и тие што му ставаат храна, секогаш со усните минувам низ неговите плави пердуви, никогаш не ме гризна, на другите не им дозволува. Мојата раскрварена усна ме натера да те пуштам, задоцнив, помина времето кога можев да те задржам неказнето, ти побрза да не закасниш, само со врвовите од прстите поминав низ твоето забрзано тело напрегајќи се да го запаметам допирот, дишејќи длабоко за да го запаметам мирисот, те испратив со очите да ми бидеш свежа во мислите, премногу си ми убава...

zbunet напиша: ... минуваш крај мене, во обврски заљубена, загрижена, како некогаш што беше за мене, ти стојам на патот, велиш се брзаш, не попуштам, мораш да ме бакнеш, но малку е, не попуштам, ти возвраќам со долг бакнеж додека цврсто те држам, надевајќи се дека ќе ти импонираат мускулите кои вибраат за да те задржат како паун кога ја шири опашката преливајќи ги боите во окото на навидум незаинтересираната женка која наивно чепка по земјата, но далеку сум од впечатливоста на паунот, ми велиш дека брзаш, ќе задоцниш. Мисла ми минува дека задоцнив, не е ништо како пилето кое секогаш кога ќе го пуштам од кафез спремно е за игра, без трошка од негативна мисла иако некогаш заборавав да го пуштам и по неколку дена, секогаш ме обожава, ги игнорира дури и тие што му ставаат храна, секогаш со усните минувам низ неговите плави пердуви, никогаш не ме гризна, на другите не им дозволува. Мојата раскрварена усна ме натера да те пуштам, задоцнив, помина времето кога можев да те задржам неказнето, ти побрза да не закасниш, само со врвовите од прстите поминав низ твоето забрзано тело напрегајќи се да го запаметам допирот, дишејќи длабоко за да го запаметам мирисот, те испратив со очите да ми бидеш свежа во мислите, премногу си ми убава...

BRAVO......nema sto drugo da se kaze

kratko receno 'placipi*ka"

... минатото да се збрише не може, желбата да се биде она што требаше како кога самовозвишениот човек е свесен за своите грешки што божем поминале, но останале и сега само го гледа својот искривен лик во огледало оној дел каде сенката паднала како белег кој не исчезнува. Трага за нов почеток поучен од старите грешки кој само ќе ги повтори во нова форма зошто не може да избега од себе си. Не бара никој да го свати зошто не е можно, наново обидувајќи се да избегнува се заради кое може да зажали иако знае дека судбината со својот широк замав сите ги собира носејќи ги кон некоја нова слепа иднина поклонувајќи се на неговото височество кругот што се врти и го враќа она што било пак да биде префрлајќи го рувото од други моменти творејќи безброј комбинации, исти ситуации во нови примероци. Се костреши спремајќи се за долга зима мислејќи дека за него сонце веќе нема, собран и згрбавен, молкум заминува во минатото на секое сеќавање слегајќи со рамениците беспомошно заради печатот на раѓањето во кое секој се раѓа сам и сам заминува, само жолтите лисја шушкајќи му говорат не обидувајќи се да му наметнуваат мудрост кон која треба да се стреми, сеедно им е каков е шепкајќи дека љубовта е само спрега во облик на дрога која отпрвин мислиш дека лебдиш додека не станеш како инвалиден зависник што моли и проси за милост и трошка внимание.
Слега со раменици знаејќи дека е само кукла со конци, но сега има некој конец помалку...

... уморот ме опфаќа терајќи ме да клекнам испуштајќи ги тапите мисли кои како џамлии испаѓаат од млитавите дланки, како што не ми донесе среќа во срцето што успеав да ги соберам сите сликички на сите другарчиња кои повеќе не сакаа да играат со мене, ги испуштив во правецот на ветерот развеани како хартиен снег, се вратив лажејќи дека ги загубив како сиромашното дете што го рабрав дека сака да освои второ место во трката, не му требаше пехар, му требаа патики. ..

...се повеќе се издигаш кон висините, се потешко можам да те досегнам, моите криља се кратки за разлика од твоите кои го покриваат пола небо, моите очи се само жарчиња за разлика од твоите сонца кои се жарат како пред експлозија, темнината и заборавот ме повикуваат да им се вратам како и пред да се родам во твоите прегратки. Велиш дека ништо не се менува, дури се продлабочува, да, твојата душа ги допира краевите на вселената која заедно со тебе се шири отварајќи простор за сосем нови и несфатливи нешта кои не сум кадар повеќе да ги сватам заедно со вишите сфери над секоја смртна желба каде е вгнездено јадрото на намерата и она што го нарекуваме патишта чудни со кои непозната сила управува. Јас сум само отскочна даска на јадрото на твојата намера заради која постоиш, а љубовта е само првата порта низ која треба да се мине за да се стигне до сватливоста за сите нешта кои постојат. Премногу разбирање зрачи од тебе за да не се чувствувам како мало дете со палец во уста и вреска заради неразбирањата на сите нешта кои ме опкружуваат и очајно ме плашат, ме допираш онака како никој не знае да допре и како никој не знае да смири опуштајќи ми ги и најскриените мисли, а ти не си повеќе вистинска зошто си битие што свети заслепувачки...