ЗБУНЕТОВА ТЕМА

zbunet напиша: ... не бегај од моите прегратки мило, не ме гледај како остатокот од светот покриен со сенка кој никогаш не беше видел сонце ниту искрена насмевка, јас сум дојденец од сончеви предели и високи врвови и иако ранецот ми е наместа искинат сепак има сигурна храна за обајцата додека да ти ги покажам највисоките делови од каде се гледа она што не се гледа додека сме доле кога се потпираме само на мирисите влечејќи се четриношки. Гледај како молњите ги плетам мегу моите прсти за да ти направам круна и да те симнам од лажниот престол во влазната и мрачна пештера водејќи те за рака додека зашеметено и заслепено одиш по мене оставајќи ги лилјаците да цивкаат барајќи те лути зошто главата ти се подига нагоре додека брзо трепкаш како светлината наидува. Те опсипам со бакнежи иако не ги чувствуваш на својата замрзната кожа и оклопот за кој грчевито се држиш, ударите ти се се послаби и заплакуваш во моите прегратки како беспомошно девојче, ние клечиме и се бориме да ги избркаме демоните кои оставаат трагови како на змии низ песокот додека заминуаат еден по еден. Те плаши почетокот на сваќањата дека некој останува крај тебе по секоја цена, нешто те држи до мене, нешто што нема потреба од дречлива реклама, доволно само по себе ...

Ima i za tebe          

......

... не бегај од моите прегратки мило, не ме гледај како остатокот од светот покриен со сенка кој никогаш не беше видел сонце ниту искрена насмевка, јас сум дојденец од сончеви предели и високи врвови и иако ранецот ми е наместа искинат сепак има сигурна храна за обајцата додека да ти ги покажам највисоките делови од каде се гледа она што не се гледа додека сме доле кога се потпираме само на мирисите влечејќи се четриношки. Гледај како молњите ги плетам мегу моите прсти за да ти направам круна и да те симнам од лажниот престол во влазната и мрачна пештера водејќи те за рака додека зашеметено и заслепено одиш по мене оставајќи ги лилјаците да цивкаат барајќи те лути зошто главата ти се подига нагоре додека брзо трепкаш како светлината наидува. Те опсипам со бакнежи иако не ги чувствуваш на својата замрзната кожа и оклопот за кој грчевито се држиш, ударите ти се се послаби и заплакуваш во моите прегратки како беспомошно девојче, ние клечиме и се бориме да ги избркаме демоните кои оставаат трагови како на змии низ песокот додека заминуаат еден по еден. Те плаши почетокот на сваќањата дека некој останува крај тебе по секоја цена, нешто те држи до мене, нешто што нема потреба од дречлива реклама, доволно само по себе ...

zbunet напиша: ...не ме оставај веќе ни секунда која знае да биде погубна за мојата душа уплашена од зверките што чекаат на секој мрачен ќош од моите мисли кои веќе огладнеа чекајќи да заминеш макар и на многу кратко. Кога те нема, ме превземаат лошите духови правејќи ме груб и суров мислејќи дека она што беше вчера денес нема да важи придружувајќи се на армијата злобници кои веруваат дека за нив надеж нема и едиственото задоволство што им преостанува е да им ја одземаат среќата на другите наивни души кои мислат дека животот е убав. Само кога си тука животот е убав, само кога врвовите од моите прсти минуваат низ твоето тело, само кога мирисот на твоето тело ме обзема како маглина која е својствена за сонот, само кога твојот глас ми одекнува низ светот на мислите како мелодија каде оние зборови кои ме подигаат се претвараат во рефрен посветен на мене во светот кога сум само еден од многуте, како коњ што трча на полна месечина и се издига над останатите откривајќи дека е Пегаз за кој отсекогаш се веруваше дека е само мит од оние што не учеа лесно да се откажуваме од надежта. Никогаш не ни кажаа дека митот е вистина за оние кои ќе успеат да ја пробијата бариерата на сомневањата, ниту дека има нешто над сувопарната демагогија за опстанокот составен од обврски кои го гушат духот со цел да ги задоволиме безнадежните. Знам дека си единствената вистина која ме одведе до поинакво разбирање на светот и што значи да се биде човек поинаков од секое разбирање ...

...не ме оставај веќе ни секунда која знае да биде погубна за мојата душа уплашена од зверките што чекаат на секој мрачен ќош од моите мисли кои веќе огладнеа чекајќи да заминеш макар и на многу кратко. Кога те нема, ме превземаат лошите духови правејќи ме груб и суров мислејќи дека она што беше вчера денес нема да важи придружувајќи се на армијата злобници кои веруваат дека за нив надеж нема и едиственото задоволство што им преостанува е да им ја одземаат среќата на другите наивни души кои мислат дека животот е убав.
Само кога си тука животот е убав, само кога врвовите од моите прсти минуваат низ твоето тело, само кога мирисот на твоето тело ме обзема како маглина која е својствена за сонот, само кога твојот глас ми одекнува низ светот на мислите како мелодија каде оние зборови кои ме подигаат се претвараат во рефрен посветен на мене во светот кога сум само еден од многуте, како коњ што трча на полна месечина и се издига над останатите откривајќи дека е Пегаз за кој отсекогаш се веруваше дека е само мит од оние што не учеа лесно да се откажуваме од надежта. Никогаш не ни кажаа дека митот е вистина за оние кои ќе успеат да ја пробијата бариерата на сомневањата, ниту дека има нешто над сувопарната демагогија за опстанокот составен од обврски кои го гушат духот со цел да ги задоволиме безнадежните.
Знам дека си единствената вистина која ме одведе до поинакво разбирање на светот и што значи да се биде човек поинаков од секое разбирање ...

zbunet напиша: ... и сепак понекогаш се сомневаш во мене додека те држам како снегулка уплашени од топлите моменти кога мислиме дека ни е најубаво, дека мора да се случи нешто што ќе не стопи за да испариме кон тмурните облаци за кои мислиме дека баш на нас чекаат зошто ова што ни се случува не е воопшто природно. Не ти требаат моите зборови, ти требаат моите очи со кои ќе се видиш како бел облак со кој сончевите зраци си поигруваат додека прекрасни птици со широки криља влегувајќи низ тебе и ти додаваат нови својства, а другите те пратат како кралска наметка додека твоите очи стојат како круна говорејќи ми работи кои никогаш не си ги изговорила, не знаејќи дека ги знаеш. За тебе знам повеќе од било кога што си знаела за себе, посебно сега кога заради мене заборави на себе и на својот микрокосмос во кој се пресликани сите нешта кои постојат или треба да се створат. Ти си се она што треба да постои носејќи розева маглина што ги допира душите на сите оние што заслужиле или не, што гледаат или се родени слепи зошто има толку многу во тебе заради кое не се плашиш да ти биде одземено, зошто градот може да биде преместен, но бунарот никогаш. Еве ти ги моите први милион мисли кои ќе те натераат да се вратиш сигурна и спокојна дека ќе те чекам на овој и на оној свет...

!!!


Изменето од mamamd - 08.Ноември.2008 во 10:20