ЗБУНЕТОВА ТЕМА

      

човеков е неисцрпен

...бинарен систем душиче, дали знаеш дека две сонца се тоа, едното го видов прв пат кога се родив, другото сега кога се родив пак... дали знаеш дека двете страни на лицето ми се греат и дека понекогаш не ве разликувам, и двете сте горе и на двете трепкам кога ќе ве загледам и на двете сакам гол да се изложам кога никој нема. Разликата е само во причините за постоење зошто ти си сонце што засвети за да ме оживее и да излезам од смешното романче во кое бев само дводимензионален цртеж. Велиш виде душа во тој цртеж, велиш дека ова може да биде она што отсекогаш си го барала иако е само цртеж на пожолтена хартија заборавена на сонце. Ти засвети за да ми ги ги вратиш боите иако никој не оживеал цртеж, три месеци без прекин светеше од страна гледајќи во иста страница која полека стекнуваше нова димензија. Излегов додека спиеше допирајќи го твоето тело,учејќи се како да допирам додека искри се појавуваа како светулки, минував низ нозете прашувајќи се се до нивниот крај каде се соединуваат, низ стомакот прашувајќи се за твоите гради, низ лицето восхитувајќи се, но да те чекам не можев и те побарав во сонот за да научам за тебе. Таму сите суштества што припаѓаат на сонот ти се радуваа зошто те гледаа како сонце, таму и ти ме виде, ги рашири рацете за прегратка за да научам што повеќе...не знам дали сме сеуште во сонот и не мислам дека тоа е важно зошто за тебе имам уште многу да учам...


Изменето од zbunet - 14.Ноември.2008 во 21:45

zbunet напиша: ... не бегај од моите прегратки мило, не ме гледај како остатокот од светот покриен со сенка кој никогаш не беше видел сонце ниту искрена насмевка, јас сум дојденец од сончеви предели и високи врвови и иако ранецот ми е наместа искинат сепак има сигурна храна за обајцата додека да ти ги покажам највисоките делови од каде се гледа она што не се гледа додека сме доле кога се потпираме само на мирисите влечејќи се четриношки. Гледај како молњите ги плетам мегу моите прсти за да ти направам круна и да те симнам од лажниот престол во влазната и мрачна пештера водејќи те за рака додека зашеметено и заслепено одиш по мене оставајќи ги лилјаците да цивкаат барајќи те лути зошто главата ти се подига нагоре додека брзо трепкаш како светлината наидува. Те опсипам со бакнежи иако не ги чувствуваш на својата замрзната кожа и оклопот за кој грчевито се држиш, ударите ти се се послаби и заплакуваш во моите прегратки како беспомошно девојче, ние клечиме и се бориме да ги избркаме демоните кои оставаат трагови како на змии низ песокот додека заминуаат еден по еден. Те плаши почетокот на сваќањата дека некој останува крај тебе по секоја цена, нешто те држи до мене, нешто што нема потреба од дречлива реклама, доволно само по себе ...

samo edna nabrzina...dodeka ne dojde devojceto so tavite