ЗБУНЕТОВА ТЕМА

mamamd напиша: И замина главоболката, невербата ја замени радост за враќањето на изгубениот син Надалеку одекнува ЗБУНЕЕЕЕЕЕЕЕЕТ СЕ ВРАТИИИИИИИИИИИИ

Без него и тие неколку “бандити“ кои го разубавуваа форумот, се случува

Мамичка она моја 

... имаш болка, дозволи ми да ти ја излечам. Ме гледаш со своите ѕвестасти очи, не веруваш дека сум мајстор за болки, да, тие кое не се гледаат, кои не се кажуваат никому. Ни јас не ја знам, само ја чувствувам, дозволи ми да те допрам на начин на кој исчезнуваат болките. Немаш избор, се подаваш, потонувам во тебе, се наоѓам во нова вселена.
Околу мене гргори, се спрема нова планета, нешто ја натежува и не и’ дава да се развие, ја повикувам темната маса со мене да се соочи. Се претвара во Троглав змеј и го затресува тлото на кое се наоѓам, застанува пред мене. Ме гледа со вжарените очи, се подсмева. Го гледам, не трепнувам, ги пружам рацете кон него, ме отфрла, летам долго пред да паднам, во себе повторувам „ Стравот е мојот непријател“. Треснувам, не збеснувам, стравот е мојот непријател, повторно станувам, се соочувам. Ја отвара широко муцката и исфрла оган, не се поместувам, ме гори, ме пече, мојот крик ја надгласува пламената бучава.
„ Дали е тоа се’ што знаеш ?!“ ми се обраќа змејот, громогласно се смее „ Лесно ќе те сотрам ! Ќе те пуштам да си одиш, но прво ќе го ставам мојот печат врз тебе !“
Ме грабнува со канџите за врат, чувствувам како плавило го освојуво моето лице, градите ми се дујат за некој атом од воздух, го бара моето срце.
Срцето го отварам без отпор, се изненадува, го пуштам мојот страв, мојот змеј со илјада глави кои му беа никнале поради долго заробеништво. Се исправа пред него стотина пати поголем.
Се слуша само џвакање на огромна и лигава муцка и немоќен крик на оној што згаснува во утробата на мојот страв. Го повикувам, послушно се враќа во затворот на моето срце, не ни помислува повеќе дека може да ме победи иако во себе носи еден страв повеќе.
Се соочувам повторно со твоите ѕвестасти очи, сега и насмевка ги краси. Се појавуваат големи бели крила зад тебе. Се изненадуваш, но ги испробуваш, ти се допаѓа чувството, секогаш е така. Заминуваш во висините меѓу облаците, весело подвриснуваш.
Правам ангели, тоа ми е работа. Па не баш, да не се фалам многу, само го ослободувам ангелското во тие кои мислат дека се луѓе, имам моќ само да ги препознавам и да го голтам нивниот страв кој ги направил такви. Па нормално, не можам тоа на сите, сите луѓе не се ангели...

... те водам за рака низ другата димензија, се плашиш, се вртиш зад себе, но излезот исчезна, останав само јас, ми веруваш, но не до толку, ова се други простори.
Се наоѓаме во невидливиот дел од спектарот на егизстирање, за досегашниот свет сме невидливи. Те плаши како минуваме низ светот како ветерче, низ сите оние кои ги познававме чии мисли и намери се судираат со тебе додека се устремуваат кон својот пат или јалово венат уште на самиот почеток. Ме погледнуваш и ја гледам твојата мисла како облаче над твојата глава ми се прикажува, се насмевнувам :„ Да го запознаеш човечкиот свет не е лесно, треба време за да се навикнеш додека гледаш како твоето сваќање за светот се руши пред твоите очи, до последна цигла“.
Се плашиш дека нема повеќе да постоиш, грчевито ми ја стискаш раката: „ Што ми направи?“
„Ти давам избор“, мојот поглед те вознемирува, заменет е сјајот. И се’ што познаваше стана само сенка.
Се појавија сите корени од сите случувања, сите постоечки сфаќања ја твореа маглата која го сокри небото од нашите очи, а околу нас шума поплавена од океан. Секое дрво имаше сенка, а кога случајно ја допре сенката ти се стори лигаво и лепливо чувство, такво беше нашето постоење, секое збиднување се лепи за нашите чувства и не не остава избор за сомнеж или поинакво разбирање.
„Те молам врати ме, ова е твое сфаќање, ова не може да постои ! “, се вртиш наоколу избезумено, климнав со разбирање, тажниот сјај во моите очи се врати, според него се ориентираше, ти беше познат.
Те оставив во близина на твојот дом, чучната до дрвото на кое како малечка ги резбаше твоите желби со иницијали. „ Не можам повторно да бидам малечка“, шепкаш тивко со лицето сокриено во твоите дланки „ И повторно да го запознавам светот“.
Се исправаш и се упатуваш кон добро познатиот свет во кој тоа кое го нарекуваш дом те чека кој ќе те стопли со веќе познати надежи и желби, но со еден црв на сомнеж во кој ја оставив мојата последна порака до тебе:
„ За да ја сфатиш љубовта треба да го измениш досегашното сфаќањето за светот...немаат никаква сличност... љубовта не е дојдена од светот за кој знаеш“...

Збунееет
На рецепција.
Баш ми беше интересен на времето

i coekov se otkazal od ovoj forum