ЗБУНЕТОВА ТЕМА

... онаму каде никој не бил, онаму каде никој не се осмелува заради стравот од непознатото кое го носи лудилото кога не можеме да сватиме нови правила на сосем нови простори, каде не важи ништо од наученото и сваќањето дека тоа било само ѓубре, изградени на база од ѓубре и како такви се обидуваме безуспешно горди да бидеме. Стравот на ѓубрето од дезинтеграција налепено на нас до толку да не ја осеќаме неговата смрдеа се пренесува на нас зошто го чувствуваме како дел од нашето срце кое секојдневно го гуши сметајќи го како природно и прифатливо за нашата заматена свест.
Таму се обидувам да те одведам, онаму каде од каде ќе ти се измени бојата на очите и самиот поглед, каде гласот стекнува ехо како кога во сон некогаш ќе го ослушнеме говорот на ангелите, наутро заборавајќи на сликата, но ехото останува. Кога ќе запееш, се забележува и знам која си додека ме издава едвај видливата насмевка додека ги пратиш тактовите на некоја друга универзалност.
Се обидувам да те одведам меѓу твоите кои веќе со еони те чекаат, оние кои немаат облик за кој знаеме, имаат само свест во облик кој ќе посакаат, оние кои знаат за постоењето на корените од кои потекнуваме, секој корен има свој чувар, твојот корен те чека тебе, мене ме прати по тебе иако знеше дека ќе се сврземе нераздвојливо...