Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

                                                                                                                               Jas sum...

Koga eden den posle mnogu godini ke pomisli[ deka site zaboravile na tebe, ke sfati[ mnogu raboti poradi koi vredi da se zapra[a[ samiot sebesi “koj li sum vsu[nost jas?” Pomisli samo u[te kolku li o~i samo bile rasplakani kako tvoite. Kolku li du[i ne znaele da ja opi[at bolkata od kade [to izviraat solzite. A jas povtorno pla~am I niz moite obrazi vrelite solzi ostavaat tragovi. Po~uvstvuvav te[ko, bolno... Si velam- “ kolku li e te[ko da bide[ ~ovek koga sudbinata te ma~i, premnogu pati[, ~uvstvuva[ lutina, a nema komu da mu vrati[!” Kade li be[e sive ovie godini, koga vo mra~noto doba jas od kanxite na zloto begav, tivko lipav I tvoeto ima go izgovoruvav.

-“Prostete mi site, dlaboko se izvinuvam, [to jas ve sakam, [to jas moram da sum  megu vas.” A za nikoj i ni[to- ne sum. Nekoj- sum, zo[to ste me sozdale za da bidam, ne[to- sum , zo[to postojam i ne sum ni[to. No, se soo~uvam so sli~nite frazii sepak prodol`uvam ponatamu. Za mene ne se bezna~ajni dnite koi vo beskraj odat, za mene ne e bezna~ajno sonceto [to gree, mesecot [to sveti... maloto cvet~e za mene e buket. A ti, za mene svet... Ostanaa samo spomenite na crno-belite sliki. I na niv jas du[ata ja ostavam, se prepu[tam na mislata koja ostanala vo mene. “- Dojdi, potreben si mi, za[titi me. Kade si?” Za tebe kopneev I po zabranetoto, zatoa [to bev obzemena od fantaziite. Da posegnam po tebe, da zastanam do tebe. I vo tvoite o~i edna[, dlaboko se poglednav, I toga[ ti... is~ezna. A letav, letav vo viso~inite na fantaziite, so moite misli, dlaboko vo soni[tata. I  vo momentite, pred se mi treba[e tvojata du[a kako ogledalo, tvoite o~i kako ezera, tvoeto srce kako kislorod za mene... Sfativ od koga se razbudiv, od koga sonot se pretvori vo jave, te zagubiv...  Da `ive[ sam- nemo`e[, da sum sama- ne umeam, da sum do tebe e nevozmo`no i sega prosti mi [to povtorno za tebe pi[uvam, prosti mi [to navreme ne go pomisliv ova, i prosti mi za se samo za “studenata” qubov ne... Te izgubiv vo vremeto, onamu kade [to qubovta ne ukrade i zema  del od nas.

Ја отворив вратата на таа проклета кабина. Ги оставив ташната и најлонската кеса на подот, ја соблеков јакната и седнав. И што сега? Уште една досадна смена. Досадата мојата најверна друшка и најлутиот непријател. Посегав по цигарите во џебот. Родео супер лајт, демек она супер лајт, па супер нештетни...ха! Ја ставив во уста којзнае која по ред денеска, запалив и повлеков длабок чад кој

го гледав како бледо излегува и ја загадува околината. Дома пред излегување си ветив самата дека нема да го отворам телефонот. И сега размислував...зошто да не? Ајде само сега и готово. Па не е ништо страшно ако нешто си ветиш себе си и не стоиш на зборот, нели, никој не е повреден? А и нема да го прекршам ветувањето, само ќе си поиграм малку, па ќе испратам некоја смс и толку! Погледнав на полицата пред мене, а тој стоеше таму и како да молеше да го земам. Среќна целата со таквата констатација, ја пуштив раката и го дофатив.Отворив....а таму еден пар прекрасни зелени очи како гледаат некаде во друг правец. Насмевка како онаа на Мона Лиза, блага, таинствена и инспиративна. Зјапав во екранот на мојот телефон како опиена и во бунило, како прв пат да го гледам тој лик. Го познавав толку добро, врежан во мојата меморија до најситиот детаљ на него, а пак го гледав како да не го познавам. Ама, ајде...што ти е тебе? Оди понатака ! Кликнав и отворив менито. Иконата на глобусот кој се врти ме предизвикуваше. Воздивнав длабоко и се приклучив на интернет, воопшто занемарувајќи ја сметката која ќе треба да ја платам. Друг месец е сега, ова оди на следната сметка...како тоа да беше важно, секако и нејзе јас ќе ја платам. Ништо нема, знам, знам добро дека повеќе нема што да очекувам....ама ,пак...ќе проверам уште еднаш оваа вечер и готово! Додека упорно чекав да отвори маилот, ми се заврте една мисла пак. Иако знам дека ништо нема, иако знам дека веќе е крај....зошто повторно го правам ова? Зошто по неколку пати во минута се измачувам себе си? Зошто го мразам ова студенило на сивиот метал во моите раце, кога за ништо не е виновно?Звукот на примен маил ме врати во реалноста. Примен маил? Не ,не е од него, сигурно! Побрзав да отворам и видов дека сум потполно во право. Гледав во маилот, читав а не знам што прочитав, зашто и не ми беше важно. Најважното го видов....не беше од него.

Се исклучив веднаш пак со таа празнина во мене. Сеуште го држев во рака сивиот метал. Барем да зазвонеше? Колку копнеев по музиката на Присионера...таа беше онаа најубавата музика за мене. Музика која ми ја исполнуваше душата со бескрајна среќа. Го гледав упорно повторувајќи го рефренот во мислите,го гледав со молк а вриштев во себе од потребата да го слушнам тој звук. Знаев што ќе направам, имам идеја. Го отворив фолдерот со мп3-јки и ја пуштив. Песната на мојот живот. Заробеничка на љубовта . Звуците на баладата ме растреперија до максимум, а очите ми се наполнија со солзи. Голтав солени солзи додека упорно се обидував да ја проголтам и грутката во грлото....и на крај се скршив. Потекоа солзите по лицето наоѓајќи ја својата смрт на моите гради. Плачев така со наведната глава, го гледав тој ангелски лик низ насолзените очи, ја впивав песната со душа жедна за неговите прегратки, изгубена во просторот и времето.

Автомобилот кој се паркира пред кабината ме раздрма силно и ме врати назад. Аххххх....јас сум луда. Тотално луда. Погледнав на сатот и ме фати ужас!!! Цел саат седам и зјапам во телефонот ? 

Ги избришав солзите со нервозно движење на раката Го затворив телефонот и го оставив на полицата, така мртов. Само едно парче метал кое сега не ми значеше ништо. Мртов и безживотен.

Посегнав повторно по цигарите.Повлеков длабоко и сакав да ја снема таа грутка во моите гради.Ја уништував и таа цигара гледајќи го низ чадот телефонот. Го мразев тој телефон.