За смирението

Ев, бидејќи не го живееш животот внатре во Црквата, можеш така произволно да си ги толкуваш работите. Дури и да си внатре во Црквата, ако го немаш поминато првиот степен, овие другиве два ти стојат налудничави.

Но, еве и старец Тадеј вели, дека кога човекот ќе се исполни со постојана молитва и благодат Божја (значи го достигнал совршеното смирение), му протекуваат солзи дури и за животните и за растенијата.

Еве што вели старец Паисиј:
Кога дојдов во манастир, често се прашував: „Дали како искушеник треба да се смирам и да имам послушание само кон старецот или и кон сите останати монаси?“

Еден ден, додека разговарав со старец Пајсиј за таа тема, тој ми рече:

„Мислам дека дури и животните се подобри од нас, така што и пред нив се смирувам и им сум послушен. Утрово, кога се разденуваше, бев уморен зашто се молев цела вечер. Освен тоа бев исцрпен и од болеста, така што одлучив да се одморам. Набрзо, потоа, слушнав мачка која мјаукаше како да и треба нешто. Навистина сакав да се одморам, но се смирив и постапив спротивно на својата волја. И бев послушен на мачката и одговорив на нејзиниот повик. Отидов да ѝ ја отворам вратата. Почна да врне и ја пуштив внатре да не ја наврне. Што мислиш сега? Дали требаше да му бидам послушен на тоа животно? Јас мислам дека требаше.“

maria_magdalena напиша: Mislam deka takvoto omalovazuvanje na sebesi moze da dovede do teska depresija...

Тоа согледување е пак од подолна инстанца на духовниот развој.

maria_magdalena напиша: koga vece Gospod ne go sozdal kako stoka, tuku kako covek obdaren so um i razum?

Свети Макариј вели дека умот кој престанал да го созерцува Бога е или животински, или ѕверски. Победно од ова е - умот да стане демонски. Тоа е дното.

Бог не` создаде да станеме богови по благодат. Ни даде слободна волја и разум. Но, ние таа бесплатна благодат ја отфрливме. На животните тоа не им е дадено. Тие си ги исполнуваат своите обврски според она што им е дадено. Ние бевме повикани за повисоки цели, и сето тоа го погазивме. Тогаш, нашиот разум наликува на бесловесноста кај животните.

Човекот кој достигнал до степенот на обожение, многу јасно ги согледува овие работи, и гледа колку е западнат во грев, и колку ја погазил таа благодат (а замислете ни се дава за џабе!!!). Нам тој човек ни изгледа свет, и Божји угодник, а тој не може да престане да плаче за своите гревови. Гледа дека љубовта што ја има спрема Бога е безначајна, и дека Он однапред целосно ни се даде. Затоа таквиот човек се смета за крјајно недостоен, па дури и смета дека и едно обично бесловесно животно е подобро од него.

makarios напиша: Светите Отци утврдиле три степени на духовен раст: очистување на срцето од страстите, просветлување на умот, и обожување на човековата личност. На секој од овие степени му соодветствува одреден процес на очистување, на молитва и на искушенија. Свети Амвросиј Оптински вели дека, како што гордоста има три степени, така и смирението може да се манифестира во три степени. Во првиот степен, смирението е, човек да се покорува на поголемите од него, и да не се превознесува над еднаквите со него. Гордоста не се покорува никому, и како таква се јавува како разрушител на општествениот поредок. Наспроти ова, смирението овде се појавува како здрава основа за градење на човечко општежителство. Секој, кој се противи на каква било форма на законска власт (световна, црковна, образовна и сл.) е далеку од секакво смирение. Вториот степен на смирение е, човек да се покорува на еднаквите, и да не се превознесува над помалите. Ако првиот степен на смирение, колку и да е наложителен, ни се гледа како непријатен, вториот ни се чини многу тежок. Како е можно да се покоруваме на еднаквите? Сме навикнале на заповедување, почести, пофалби.. едноставно гордоста не ни дозволува да се покориме на еднаквите. Себељубието ни забранува пак, да се изедначиме со помалите од нас. Чувството на сопствено достоинство не подбуцнува да не се потчинуваме, ами да бидеме надмени. Та не сум ли поумен од нив? Не сум ли понадарен, поречит? Овие помисли и овие дејствија може да ги сметаме како патоказ дали сме го достигнале вториот степен на смирение, или сеуште сме заплетени во мрежата на гордоста. Третиот степен на смирение е, човек да се покорува на пониските од себеси и да си мисли дека е ништо, дека е добиток, недостоен за човечкото општество. Е тоа, ни се гледа како невозможно! Но, така правеле светителите. Сите се сметале за најпоследни грешници. Заради таквото големо смирение, светителите биле удостоени со голема Божја благодат. Благодатта се дава според мерката на смирението. Колку е подлабоко смирението - толку повеќе благодат пребива во тој што го има. До врвот на смирението се стигнува ако се спуштиме во длабочините на унизеноста. Како што рекол и самиот Господ: Кој сака меѓу вас да биде прв, нека ви биде слуга.

EvAngelos напиша: Прво преведете ги овие зборови на современ македонски јазик, па потоа да ги дискутираме, ако воопшто се разгори некаква дискусија за нив. Македонскиот јазик не познава збор "послушание", туку "послушност".

Прво преведете ги овие зборови на современ македонски јазик, па потоа да ги дискутираме, ако воопшто се разгори некаква дискусија за нив.

Свети Теодосиј Печерски, игумен на Киево-Печерската Лавра, кој уште додека жив, од луѓето бил сметан за голем Божји угодник, често одел во Киев, кај кнезот Изјаслав. Една вечер, отецот останал до вечерта, па кнезот наредил да се приготви мала кочија со едно седало, и заповедал на едно момче да го врати отецот во манастирот. Немало место за кочијашот, па тој го терал коњот по патот, а кога се изморувал, го јавнувал, па потоа пак пешки. Момчето било незадоволно што, наместо да седи, ќе мора цела ноќ да вози некој си монах, и со роптање го потерал коњот. Излегле од градот, и момчето погледнало накај Теодосиј, та соблазнувајќи се од простата облека, помислил дека се работи за некој прост монах. Му рекол:
- Отец, ајде ти слези да ја потераш кочијата, а јас да се одморам.
Свети Теодосиј смирено и без ропот рекол:
- Бива чедо! Добро! - и се симнал од кочијата.
Момчето се расположило, се осетило како господар, и за кратко време заспало. Цела ноќ, св. Теодосиј ја терал кочијата, и многу се изнемоштил.
Утредента кога наближувале до манастирот, сите кои го сретнале св. Теодосиј, - и велможи и селани, - му се поклонувале како на Божји слуга. Момчето се чудело кога го видело тоа. „Зошто се поклонуваат на овој прост монах?“, си мислело. Се наближиле до лаврата. Стигнала вест дека игуменот се враќа од Киев. Целото братство излегло да го пречека. Сите братија длабоко му се поклониле до земјата на својот духовен отец. Момчето се ужаснало. „Кој е бре овој, та сите монаси му му се поклонуваат?“, пак се прашувало.
И, кога разбрало, дека тоа е игуменот Теодосиј, се растреперило од страв, затоа што очекувал заслужена казна. А св. Теодосиј, кротко пристапил кон момчето, го фатил дружељубно за рака, го однел в кујната, и заповедал добро да го нахранат момчето.

Ете, какво било смирението на св. Теодосиј Печерски.

Maran Ata напиша: Majkl напиша: Maran Ata напиша: Мајкл, како што претходно прочита, тоа беше кажано од светител. Бај д веј, светителите зборуваат од искуство и опит... па сега ако си смирен, ќе разбереш, ако не... И Христос зборувал работи кои биле тешки за примање од страна на оние што биле рационалисти... И ја сега веднаш можам да одам контра: ако си ти доволно смирена ќе разбереш дека тоа не така, ако не... бла бла бла. Не оди тоа така. Христос говорел и говори едноставно но генијално, интелектуалците меѓутоа честопати имаат потреба тоа да го усложнуваат бидејќи самите не ја разбираат вистината која е едноставна. Јас не се фалам со моето (не)смирение. Смирение е да се држиш до Светото Предание, да не контрираш на некој кој има поголем опит од тебе. Светите Отци постојат од самиот почеток на христијанството и тие не само што сфаќале што рекол Христос, туку и го доживувале! А чудно е тоа како на мене, неинтелектуалец, која сум со ограничени мозочни способности, тоа што го пастираше макариос од светителот, ми е совршено јасно...

Па не би рекол дека не си интелектуалец, можеби не си официјален но како тип - барем мојот впечаток е таков. Можеби грешам - се извинувам во тој случај.

За светите отци: некои од нив меѓутоа беа прогласувани и за еретици подоцна како што самата наведе во една друга тема.

Изменето од Majkl - 29.Октомври.2008 во 00:06

Старец Тадеј за смирението. Не бил баш некој интелектуалец.