Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Небото под кое тргнавме тоа утро беше бледо и неинтересно. Воздухот беше студеникав и со својата свежина го претскажуваше доаѓањето на следниот месец, треперливиот тон  на септември. Излеговме од полињата, прескокнавме три реда бодликава жица и по благото возвишување се одалечивме од местото каде што некогаш седевме сами. Автомобилите поминуваа  покрај нас, а тој не обрнуваше внимание и гледаше право напред, повремено забавувајќи
го чекорот за да го стигнам. Облаците се навлекоа, исчезна и таа мала светлина, а  посторалното зеленило на полињата врамени со камени ѕидови и бодликава ограда и се предаде на сивата и пуста празнина. Дождот паѓаше со километри. По рабовите на небото се виде судирот на облаците и изливот на водата како многубројни потези со четка од самур. Моите солзи паѓаа, со километри исто. А по рабовоте на моите очи се гледаше само јако црвенило и уморни зеници кои сепак продожуваа да талкаат. Силата и полетот на денот беа испрани. Ногавиците ми се намокрија и отежнуваа, но по извесно време се привикнав на тоа зашто имаше некаква смиреност и мир во чекорењето нога пред нога во некој вид на нем транс, додека метар по метар исчезнуваше зад мене, а дождот сеуште ми го квасеше лицето за солзите да се измешаат и да се на некој начин невидливи. Не кажа ни збор. Тогаш те сакав на начин на кј никогаш те немав сакано пред тоа и го носев сиот товар и болка преточена  во измешани дождливи солзи. Сега пак чекорам...по истиот дожд...по истите патеки. Не помина доволно време  од тогаш за да не бидат ова чекори во минатото. Сеќавањата преовладуваат, иако чуствата се стивнати и изгледат како со сила згаснат оган. Желбата за мир и спокојство се ширеше по улиците, по секој блок, на секоја педа. А утре дождот можеби нема да биде овде. Но минатото е тоа што во секој случај треба да замине, без да се врати со наредниот дожд!!! !!! !!!

...crveno...sosednoto vozilo na zadnoto sediste imase malo dete sto go lizese stakloto...se podnasmeav...
Zenata vozac slucajno me pogledna...mi blesnaa zeskite noki so nea...mi se nasmevna...cel mesec bev ko spoulaven po nea...za me otarasi so obrazlozenie deka bila mazena i deka soprugot se vraka...se nasmevna povtorno niz stakloto pokazuvajki so palecot nakaj deteto...i cetri prsta...zeleno...zaminaa...deteto mi mafna...nesto mi bese poznato...
Povtorno se prisetiv na nea...cetri godini pominaa...mislam...

BRAVO BLUEPRAYER...ODLICNO...
GOLEM POZDRAV DO NAJROMANTICNATA DUSA NA FORUMOV...

Првата вистинска пресвртница во животот. Во самотијата на собата се повторуваа делови од долги дијалози. Ѕидовите пиштеа. Гледав низ прозорецот во полутемнината. Дрвјата се исти како во моите сеќавања. Зимски дрвја. Нивните соголени гранки кренати се во некаква нема молба, небаре пролетта никогаш нема да дојде, ниту пак кој било лист или птица некогаш ќе се придвижат во априлскиот сон. Имаше многу работи кои што сакав да не ги кажам, туку со сета тежина и болка да ги проголтам иако знаев се тешки и тажни. Небото го губи сивилото и полека се преобразува во темносина боја. Само една ѕвезда здогледував. Ја гледав барајќи ги одговорите на сите прашалници во мојата глава. Мислев ќе ми одговори. Залудно очите ми лутаа од ѕвезда на ѕвезда, од дрво до дрво, од мрак во мрак. Темнина надвор, темнина внатре и темнина уште повнатре. Небото е темно, собава е темна, душава е темна. Не постои болка, постои само страдание. Веќе мракот целосно се спушти, од темносина во црно се обои, а часовникот отчука 12. Време е да преминам во светот каде што болката е ретко присутна, а страданието го нема. Ги затворам очите и тонам во сон...надевајќи се за светлина утре. Светлина надвор, светлина внатре и светлина уште повнатре!!! !!! !!!

Изменето од blueprayer - 12.Декември.2007 во 16:09

                    KALI VITA

 

Koga vodata tece i ne kazuva nisto

A ti sakas da ja sopres,

Lulajki se na nejzinite branovi

I sakas da se pretvoris vo kamen. 

 

Vodata da te miluva niz celoto telo

I ja cuvstvuvas nasekade

Treperejki nezno pod nejzinata raka,

A ti togas ne zapiraj ja neka tece.

Изменето од Josefina_m - 05.Декември.2007 во 20:09

                       zivotot na edna devojka

 

tesko e da se zivee

da se zivee za da ne se oseti

tesko e da bides ziv

a,uste potesko da zivees

 

ziveam iako ne moram

ziveam iako sum sama,

ziveam sama iako go

nemam toa pravo.

 

zivotot e delo

delo besprekorno bedno

delo na zivot osamen,beden

zivot osamen moj.

 

sega sum sama i ziveam

ziveam sama i nema

ziveam zivot beden

zivot osamen,strasen.

 

O,DALI E ZIVOT TOJ?

zivot sto go ziveam jas

OSAMEN BEDEN I GLUV!

ZIVOT LI E DA SE ZIVEE SAM?

Талкајќи бесцелно со погледот низ облаците, не обрнувајќи внимание на нивните форми, боја, временска прогноза....сакав да најдам некаков одговор во нивната безлимитност. Се запрашував која е цената на љубовта. Колку треба да се плати за да не сака некој..толку искрено и чисто...? дали е доволно она што го носиме во себе за тоа??? Вербата во Бог не ме напушта! Знам дека е љубов. Знам дека Тој ми ја дари. Знаев и ке знам. Заљубена почнав да скитам толку длабоко во себе анализирајќи го секое ново чуство во мене. Секоја минимална промена. Искрена сум, заљубена сум, почитувам, не губам во љубовта. Мала искра светнува во погледот на нечии очи и ми подава рака. Вели дека не е вистина. Дека не го сакам. Ми објаснува, а ништо не слушам. Ми вели дека тој не е за мене. Дека мојата душа од свила заслужува искрена љубов а не лажни зборови. Се замислив. Почнав да се преиспитувам длабоко во своите сеќавања. Како скриено досие на некој криминалец, го пронајдов. Па да...во право е!!! Тој не ме сака, тој само ја сака мојата насмевка и мојата близина. Но не и мене. Не целосно каква што сум јас. не ме заслужува. Си одам!!! Крај е меѓу нас!!! Беа последните љубовни зборови кои таа ги прошепоте!!! Оттогаш е нема за љубовта!!!!!

Изменето од blueprayer - 12.Декември.2007 во 16:10