ЗБУНЕТОВА ТЕМА

.... sakashe da ja butni svekrvata u dupkata u mrazot i od silata shto ja vlozi prokrvari i posle dojde randu i ja odnese u bolnica i sega drugarka i e trudna so bliznaci...

..pa zar ti ne cu...imashe spontani... 

..pa ti samo kazi... da ja odnesam pak kaj mrazot...

zbunet напиша:

... penkalo da ne ti fali listovi imash... aj pocni...

... ...jas imam vrski so Vselenskiot patrijarh... tocno li napishav

moira напиша: mamamd напиша: ... ...na tenok mraz si...paagaaaaaaaash...a nema da te spasuvam...neeeee... ...zbunet sorry, ama mora da se rabereme...so svekrvava...

I  zgazna ona namerno so tenkata shtiklata na tenkiot mraz, pukna mrazot i ona ja butkashe i butkashe svekrvata kon dupkata ama ova edna zilava , .... I za sekunda dvete se najdoa na ivicata, kje padnat ne kje padnat, kje gi povlece ledenata voda ili ne... Da go ostavam ova za drugata sezona Aj ne...neka zavrshi...za narednata sezona novi veshterki...
 I poleka, poleka edna po edna se vratija na bregot lazejki. Ama  od naporot si  predizvika spontani, pa povekje ni traga od bremenosta i poshto nemashe potreba od alimentacija i brak  ja zaboravija svekrvata.
Otide ona kaj Hoze i pak se nasocija na nova bremenost, ama ovoj pat za bliznaci.
 Sega zbunet pishuj na raat...i pazi so bremenostite...so alimentacijata... odma se pravi spletki...Teraj milo so romantika, pomalku zijan ima... U romantika nema drugarki, svekrvi... dvajca se dosta.

... откриено богатство, само нежност и внимание, не ми се разговара ни на случајно разминување, сликата како ме чекаш ме обзема, нозете сами го одредуваат тактот, не можам ни со око да ги пратам, како да лебдам, само единствена мисла која ме прави поинаков, светлини ми излегуваат меѓу порите од кожата, онаа иста светлина која секојдневно извира од тебе, која те направи поинаква уште од самиот почеток кога ми ги замагли очите не знаејќи дека тоа е правот од врвот од Аморовата стрела, знаејќи дека веќе нема да бидам некогашниот по кого не се ни завртив без трошка жал дека ќе бидам заборавен од себе си.
Широко отворени зеници со желба да те впивам во секој нареден момент кога те држам во прегратки, лицето твое меѓу моите дланки, тоа е светот оној за кој вреди да се постои, единствена причина. Тело што се припива со сета мекост и привлечност што ја нагласува лабавата шушкавост на облеката која се спрема за спор пад додека ги открива непрегледните долини, врвови и извори, како да се слуша тропот на еднорог кој наидува со сета негова белина заради досегашната закриеност од сонцето чекајќи на повикот, доага до тебе, го милуваш додека гордо ја крева главата и го открива вратот додека се спрема за долг пат со тебе ...