Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

 blueprayer напиша:

И додека студот ни пробиваше низ коските, а ни ги замрзнуваше ушите, крвта ми вриеше и предчуствував дека нешто ќе се случи. Не бев сама, таа беше со мене.  Кога веќе го поминавме пола пат зјапајќи безпрекидно и безцелно низ околината, барајќи предчуството да стане стварност, истовремено плашејќи се од истото тоа, си реков добро е. До сега не. Но наредната половина од патот се исполни со конфузност и мала болка,  најмногу тага. Немав сили да го погледнам во очи, а знам дека тие темни очи ме погледнаа додека јас продолжував со наведната глава без поздрав. Сигурно ме предало лицето, прочитал како ми е и ја видел тагата. Кога решив да соберам храброст и да кренам глава веќе надалеку го гледав неговиот профил кој полека се губеше. Се растажив уште толку...тие прекрасни очи кои последен пат кога ме погледнаа мислам дека потонав длабоко во нив и во нивната тага. Тажен е. Знам. Боже, колку ли само ми недостига. Но душава е навредена. Како да му кажам што чуствувам кога знам дека нема да го добијам целосно и искрено!? Ако не друго, барем беше искрен. Тој сака само дел од мене. А јас не се делам. Времето е повторно одредувач уште колку ли ќе трае ова. За тоа време....ќе чекам...само тоа ми преостанува.

И кренав бело знаменце, но ти не одговори. Не знаев дали да се откажам, ама изгледа ти се откажа. Но денес не изгледаше така. Денес додека одевме случајно еден спрема друг, немајки каде да побегнеме и двајцата, нашите погледи се удрија еден со друг, како во битка која како за победа ке каже гласно што се ни се вртело во главата тој момент. Жално гледајки ме а со некоја мила насмевка на лицето, ме сруши што  направи само да ја наведнам главата. Вториот дел беше кога свртевме на улицата и кога тргнавме во истиот правец. Не погледнувајки во тебе го почуствував твојот поглед и го слушнав твојот глас. Најтивко што можев ти одговорив, не знам ни дали ме слушна. Се сронив на столот размислувајки што поточно се случи. Ме болеше. Сакав се да е како порано, но немав сила да ти објаснам, а ти не ни се потруди тоа да го направиш. И што понатаму? Често се прашувам и откако ке заклучам дека веке ништо не е во мои раце оставам времето да реши. Знам само дека ме боли фактот што сме толку далеку, а толку блиску.

Внеси реплика	страница <1 43 444546 47 58 >
Tweet