КОЈА РЕЛИГИЈА Е ВИСТИНСКА?

Бернард Луис

Роден е во 1916 година. Дипломирал на универзитетите во Лондон и во Париз. Бил асистент по предметот Исламска историја на универзитетот во Лондон. Работел исто така и во Министерството за надворешни работи од 1941 до ’45. Предавал историја на Блискиот и Средниот Исток на универзитетот во Лондон во 1949 година и на универзитетот во Калифорнија од 1955 до ’56. Автор е на повеќе книги. Тој вели:

„Пред доаѓањето на Мухамед (Божјиот мир да е над него) и неговите другари, немало решение за проблемот помеѓу Господ и Цезар. Во исламот нема Цезар, туку е Алах – Еден, додека Мухамед (Божјиот мир да е над него) е тој кој проповедаше и судеше во Негово име. Неговата власт извираше од истиот извор кој му помагаше на Пратеникот (Божјиот мир да е над него) и во двете мисии (во верската и државната мисија). Самата Објава и даваше предност на првата мисија и едновремено беше и основа за втората мисија. Кога Мухамед (Божјиот мир да е над него) умре, неговата духовна и пратеничка мисија (ширењето на верата на Алах) беше исполнета и зад него остана верската работа и политичкото дејствување. Показател за ова беше ширењето на шеријатот (законот) на Алах кај луѓето и ова можеше да се направи со ширењето на членовите и власта на заедниците кои го прифаќаа и го поддржуваа овој закон. Затоа, неопходно беше да се има еден одговорен или заменик за Пратеникот (Божјиот мир да е над него), заради водење на ова заедница. Арапскиот збор „халиф“ ги содржи и двете области. Во времето на праведните халифи, верската власт беше единствената власт. На почетокот од исламот, нема делење помеѓу системот на власта и системот на верата…И покрај снемувањето на хилафетот и делењето на исламскиот свет во многу независни политички единици и многу често и на меѓусебни војни, чувството на идентитет и убедувањето (дека муслиманите се еден народ) останало силно и активно.“[1]

Густав Лебон

Француски историчар и филозоф, во неговата книга „Арапската цивилизација“, стр. 605, во врска со исламските освојувања вели:

„Неспорен е фактот дека светското општество не познава поширокоград освојувач од Арапите (муслиманите), ниту пак потолерантна вера од нивната“.[1]

Во истата книга, стр. 516, пишува:

„Еднаквоста кај муслиманите го има достигнато совршенството, онаа еднаквост којашто, од друга страна, на големо се прокламира во Европа, но нема никаков ефект во реалноста. Муслиманите практично го оживеале принципот на еднаквоста. Класните разлики кои денес можат да се забележат кај наследниците на Француската револуција не можат да се најдат кај муслиманите. Исламот ги отстранил сите класни разлики, како и семејните и индивидуалните, а сите муслимани се браќа. Во арапскиот свет една голема личност соединила различни племиња во прегратките на еден збор. Овој збор ги поврзал во еден систем на закони, според кој сите раси на сите континенти се еднакви и не се непознати еден за друг. На пример, Кинезот муслиман има сосема еднакви права во исламската држава како и Арапот муслиман, и покрај сите постоечки разлики помеѓу нив.“[2]

За муслиманите во Шпанија пишува:

„За неколку века муслиманите го променија целосно културниот и економскиот изглед на Шпанија. Шпанија беше европската гордост. Промените беа видливи и на морален план. Муслиманите се стремеле да развијат една голема цивилизирана особина кај христијаните, за нив целосно непозната дотогаш – соживотот со приврзаниците на другите вери. Ставот на муслиманите кон потчинетите народи бил премногу толерантен, им било дозволено основање на христијански и научни одбори во Севилја и Кордоба, во 852 година. Многу цркви изградени за време на исламското владеење јасно укажуваат на тоа дека муслиманите ги почитувале и другите вери. Многу христијани го прифатиле исламот, иако не биле принудени на тоа. И Евреите, и христијаните имале исти права како муслиманите. Тие можеле да имаат високи положби во владата.“[3]

Проф. Далмас

Декан на Медицинскиот факултет на универзитетот во Монтпелје, вели:

„Жителите на Монтпелје, град во јужна Франција, кога одлучиле да го основаат нивниот универзитет во почетокот на XII век, им се обратиле за помош на другите универзитети, затоа што немале научници и професори со потребните способности... На почетокот се обратиле во Париз, но тој не бил во подобра состојба од нив. Потоа во Рим, но виделе дека самите тие биле во подобра состојба од Рим. Во тоа време, пак, Англија и Германија сè уште ги немале започнато нивните први научни чекори. На крај, забележале дека единствена држава која можела да им ја понуди саканата помош со професори и научници била муслиманската арапска држава во Андалузија (Шпанија).

Тие оствариле контакти и молби до муслиманската власт, која им ги исполнила сите, испраќајќи во Монтпелје тројца од најпознатите професори по медицина, по егзактни науки и по филозофија. Тие со богобојазност и се посветиле на нивната мисија, започнувајќи со организирање на универзитетот, а посебно со организирање на медицинскиот факултет. Тие одржувале научни предавања во текот на тригодишниот период. Потоа, кога виделе дека француските професори се оспособиле за водење и одржување на предавањата, дека станале независни, побарале дозвола од француските власти да се вратат во арапска Шпанија, на нивните универзитети.“[1]

Вашингтон Ирвинг

Во едицијата „Мухамед и неговите наследници“, за Пратеникот на Бога акцентира:

„Мухамед ги поседуваше највисоките интелектуални особини, имаше жива имагинација и неверојатно помнење. Тој никогаш не ги разликуваше луѓето, затоа и простите луѓе го сакаа. Во миговите на најголемата победа, по неговата победа над непријателите, него не го опфати мегаломанијата. Никогаш не дозволуваше да му се направи посебна почит, на пример при влегување во соба. Луѓето ги ценеше и ги почитуваше само според длабочината на верувањето, неговото покажување во практиката и извршувањето на добрите дела.“[1]

„Иако беше сериозен и достоинствен, тој понекогаш се шегуваше, беше насмеан и полн со хумор. Се вели дека имал насмевка што маѓепсува. Неговото лице беше малку поцрвенкасто, какви што вообичаено се лицата кај останатите Арапи. Меѓутоа, во моментите на воодушевеност, неговото лице имаше некаков чудесен блесок, кој неговите ученици го објаснувале како натприроден блесок на Пратеникот на Бога...

Бил скромен во начинот на живеење, умерен во јадењето и строг приврзаник на постот.“[2]

Меѓутоа, во делото „Биографија на Мухамед“, стр. 72, пишува:

„Мухамед беше печатот на веровесниците и најголемиот од пратениците кои Алах ги испрати да го повикуваат човештвото да го обожаваат само Него.“

„Однесувањата на Мухамед во Мека потврдуваат дека тој бил веровесник, пратеник, а не водач победник. Тој се покажа сомилосен и толерантен кон сограѓаните, иако тогаш поседуваше сила. Меѓутоа, тој својот триумф и победата ги круниса со милост и прошка.”[3]

„За време на ширењето на исламот, Пратеникот доживуваше многу тортури и жртвуваше многу. Дури многумина се сомневаа во вистиноста на неговиот повик. Поминаа неколку години без да доживее некој голем успех.“[4]

„Во текот на проповедањето на Објавата, беше изложен на понижување, напади и тортури до толку што беше принуден да го напушти родното место и да мигрира во друго место. Таму се оддалечи од уживањата на животот и од обидите да се збогати, само заради ширење на верувањето.“[5]

„Војничките победи не предизвикаа мегаломанија и тврдоглавост кај Пратеникот. Тој се бореше заради ислам, а не за лична корист. Дури и на врвот од славата, Пратеникот ја чуваше скромноста и едноставноста. Негова цел беше да формира една голема држава, а тоа беше исламската држава. Владееше со праведност и никогаш не се потруди неговото владеење да го направи владеење за неговото семејство.“[6]

Проф. Бернард Луис

„Исламската вера успеа таму каде што христијанството не успеваше. Таа постигна да проповеда длабоко верување обвиено со верска толеранција, која се изразува кон припадниците на другите религии, како и кон еретиците и неверниците. Постоењето на голем број идејни школи на полето на објаснувањето и извршувањето на шеријатот е друг аргумент за толеранција и логично исламско оправдување. Од општествена призма, исламската вера секогаш била демократска или, подобро речено, поправедна.

И покрај тенденциите на неколку исламски држави да формираат аристократска класа, идејата за еднаквост во ниту еден временски период не е искоренета од исламското општество. Исламското сфаќање ја фаворизира доминацијата на законот и неминовноста на потчинетост на водачот (владетелот) спрема законот.

Решителноста и силата на научниците во османлискиот период направи да се почитува ова исламско начело.“[1]

Полковник Енџерсал

Американец познат по неговата безбожност, вели:

„Илјада години по раѓањето на Христос, муслиманите основаа голема држава, подигнаа училишта по монголските и татарските градови, во Иран, Сирија, Египет, Северна Африка, Шпанија, и др. Муслиманите не подигнаа само училишта (медреси), туку подигнаа и астрономски набљудувачки центри, каде што се развија природните науки. Тие ги измислија броевите, студираа алгебра, геометрија и постигнаа да ги решат проблемите на алгебрата од трет степен. Муслиманите се покажаа како мајстори во науката за мерење на земјата, ги цртаа картите на ѕвездите, ги покажаа нивните движења и ги именуваа со разни имиња, имиња кои ги имаат и ден-денес. Тие зборуваа за делењето на Земјината топка, го опишуваа правецот на патот до Сонцето и Месечината, и промената на ноќта и денот... Изумија алатки за хемија и физика, подготвија разни часовници, открија балансери за часовници, направија и напредок во хемијата, оперираа со азот, етер, алкохол и за првпат подигнаа болници низ светот.

Муслиманите ги разбраа основите на науката, однесувањето на телата во природата и секако, ја изучија и хидромеханичката наука. Во оптиката измислија и констатираа дека светлото не се перципира од окото во предметите, туку од предметите во окото. Освен ова, муслиманите од памукот, кожата, хартијата и челикот, изработија многу вредна и корисна суровина...

Тие, успешните, не беа христијаните, туку беа токму муслиманите, кои подигнаа универзитети, кои ги собраа сите ракописи од старите дела, кои ги открија законите на природата и привлекоа внимание од целиот свет за природните знаења... Не треба да заборавиме дека славата за поставување на основите на современите знаења им припаѓа на следбениците на Мухамед (Божјиот мир нека е над него). За ништо од тоа што го добиваме денес не сме им должни ниту на црквата, ниту на христијанството.“[1]