Критики позитивни/негативни на личните тв

$BlackDevil$



.........Сонувам дека станувам од мојот кревет,излегувам од собата,слегувам по скалите,ја отворам влезната врата,излегувам на улица.Надвор е ноќ осветлена од месечината.ПОд проѕирните сенки на дрвјата минуваат чудно убави жени,ме повикуваат да појдам некаде со нив.Патувам со нив во празните градски автобуси,се качуваме потоа во некој воз,поминуваме неверојатно зелени реки,слушаме музика во еден парк.Жените ме бакнуваат , ме водат во една необична куќа полна со статуи,трчам со нив по некакви големи скали...........Премногу доживувања за една ноќ.Се враќам назад дома ја отворам вратата,се искачувам по скалите,влегувам во мојата соба.Но таму креветот,веќе лежи некој.Гледам-тоа сум јас,односно некој мошне сличен на мене. Како можело тоа да се случи?Дали во мојот сон се замешал некој друг,дали сонот се удавил,да сум влегол во некоја споредна димензија на сонот,дали некаде при враќањето сум погрешил?Но каде се случила таа грешка?...........Се обидувам пак-вратата , скалите,собата.....Непознатиот е пак тука.Тој лежи како во свој кревет,сонувајќи веројатно некој друг сон и не мисли да исчезне.Се обидувам уште еднаш ,па уште еднаш.Залудно.Стојам долу пред влезот и очајувам и се надевам..............А наскоро ќе осамне и оној горе ќе се разбуди во мојот кревет и во мојот лик и тогаш се е готово.

Мотивот физичко соочување со себе, односно присутност на ликот на две места и негова средба со самиот себе го многу успешно го третира Славко Јаневски во својот расказ „Поштарот“, кој е едне од реткитке раскази со фантастична тематика во неговиот огромен опус... Додуша, фантастиката ќе заземе значајно место во неговиот циклус романи за Кукулино, но се работи за еден посебен вид фантастика, за фантастични слики доживеани во примитивната свест на ликовите кои авторот во натамошниот тек на романот ги демистицира ( постапка екфразис)..
Но овој мотив е сосема независен од мотивот во споменатиот расказ од Јаневски, бидејќи овде авторот не води низ пределите на својата потсветс, односно од еден сон, за кој станува свесен во сонот дека е сон, не воведува во друг сон, во кој се сочува со својот двојник, или со оној дел од себе од кого што стравува, со што се елиминира условот за фантастична приказна.
На технички план, убаво раскажана приказна, вешто развивање на дејствието, со кроки потези, при што авторот води сметка да оствари проток на време, иако истиот е поблизок до реалистичкиот метод на раскажување. Единствена замерка, што можам да му ја најдам, е преобременоста со реторички прашања во завршниот дел, кои негативно се одразуваат на севкупниот впечаток кај реципиентот....

...kritikata na literanova, spored mene, e krajno tendenciozna ...taka da shoznam...sho saka nek si pishue, negovo pravo si e toa, posho za delata koi se tuka opishani i postirani postojat i materijalni dokazi deka se prodadeni za dobra cena i posakuvani i chitani od ogromna publika po drugi javni forumi, taka da moz samo da se izblamira so takvite odmaznichki komentari-povtorno, a crveniot bus, moz da si go parkira, ama od pozadi kaj nego...

anakin напиша:

Убава слика, ама некако како да му припаѓа на минатото, јас сум во современоста...

literanova напиша: Не, нова е употребена со значење на современа. Иако понекогаш современото се изедначува со модерното, не мора секогаш така да биде... Значи, се ограничувам на современата проблематика на локално ниво...

ne se treskaj mnogu
nego daj neka se pojavi poznatiot ni KALAMAR

majstore, sega si spoj na literatura i moda LI(TERANOVA).

moira напиша: darkangel Испратена: 2008.Мај.23 во 23:48 Остани Како да ти кажам... Неможам... Зарем молкот не ме издава! Толку сум скршена..оставам парчиња зад себе..и кога доаѓам ги ставам во торбата. Пред твојата порта ги составувам и со насмевка се појавувам. Ти го гледам ликот..тие прекрасни мали зелени очи...тие заводливи линии кои насмевката ги остава на твоето лице...таа тага, тој очај..таа изнемоштеност да се живее. Неможам... И те лажам! И невистини кажувам...дека среќна ќе сум ако заминеш...и го вртам погледот или ги затворам очите...се стискам во себеси за да не писнам. Неможам... И несакам...затоа што те боли...затоа што...затоа што сакам да си среќен..но најмногу... Неможам...неможам да молчам...ОСТАНИ..тоа најмногу го сакам ...остани со менe ________________________________________________________________________ ...darki, prekrasna i liricna kako i sekogas...

Катастрофален текст. И од аспект на самата материја, и од аспект на нејзиниот развој... Лингвистичкиот аспект нема да го коментирам, бидејќи нема што да се коментира во него... Тривијални, банални изрази, отсуство на сочност и инвентивност на изразот, кои треба да му дадат колорит, како на емоционалното, така и на мисловното поле во самиот тексто. На овој план текстот е безбоен, студен, и воопшто не генерира емоционалното доживување кај перципиентот. Авторот се служи со сиромашен лексички фонд и излитени фрази со кои го дефектира и извештачува емоционалното поле, како носечки елемент во овој текст кој преферира да биде лирски...
Единствено нешто со коешто овој текст го привлекува вниманието, тоа се нелогичностите во природната следственост на нештата, односно неговите извештачени и нелогични конструкции, од типот: „ Толку сум скршена..оставам парчиња зад себе..и кога доаѓам ги ставам во торбата.“ Синтаксичката исправност на оваа реченица, составена од последична и составна во која е инверзирана временска реченица, нема да ја чепкам, самата по себе доволно зборува, такашто не се потребни зборови од страна... Генијалноста на авторот лежи во нејзината смисла, односно бесмисла, Очигледно е дека авторот сакал да каже нешто но не знаел како да го каже, туку ги приграбил првите материјали што му се нашле при рака и направил нон-сенсна конструкција. Замислете ситуација, скршен човек остава парчиња зад себе, а потоа се враќа и ги собира в торба! Но, да не должам, оти ќе напишам десетпати поголг текст од текстот што ми го привлече вниманието. Овој текст е чиста тирада која авторот сакал да ја обои со емоции од кои е ицеден сокот, значи бескрвни и без сила да дејствуваат кај читателот и да го поренесат истиот во емоционалното поле на експедитентот. Текстот ја губи својата сила за проктирање на сликата од изворот до утоката уште при излегувањето од мисловното поле на неговиот автор.