Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Kolku li e zagadocna ljubovta......?????
Dali moze da se definira ili barem malku da se stavi vo nekakva ramka.....Da bide barem malku svatliva i razbirliva.......Kako samo intenzivno se razgoruva.....Od kade seto toa?????
Dali e:Potreba,sozaluvanje,pronaodjanje na izgubeni vrednosti ili identifikacija na sopstvenata persona vo nekogo.
I toa vo neznaen moment,vo nikoe vreme.Docna vo nokta,rano izutrina,tocno na pladne....????? Koga.....Nema odgovor.....Ljubovta e ista.....No poinaku se dozivuva a i vrednuva vo podocnezniot period....Dobro rekoa starite:"Bidi ziv i zdrav i docekaj si" Ova e univerzalna recenica.....

Се разбуди послем силниот тресок од надворешноста,мамурен и исцрпен ги натна своите стари панталони.Иташе кон стрмните скали како мува без глава,не беше битно каде, само да го фати изгревањето на сонцето.Tаа прекраснa глетка, природна убавина,спектар на најразлични бои. По долгото шетање, по скопските улици во раните часови сретна една старица со студен поглед.На нејзиниот лик можеше да се прочита страв,изгладнетост,разочараност, таа го запраша дали има да и даде нешто. Тој ги изваде последниоте пари од својот џеб и и ги даде . Таа најискрено му се заблагодари за тоа,но тој како да не ја слушаше, како да не му беше битно што говорат другите.Како што чекореше по асфалтот на соседниот sид здогледа мозаик кој го вчудоневиди со својата специфична монументалност.Најпрвин изгледаше како цвеке кое никогаш не ја изгубило својата свежина,никогаш не ja истрошило неговатта нежност.Таа прекрасна    творба на   мозаик како да криеше нешто необично во себе како да му даваше искра, за она вистинското, за кое цел свој мизерен живот се молел, само тоа го посакувал, после сите лизгања и сите препреки кoн целта. Беше осипан со радост,радост која не можеше да се измери со ниту еден мерен иструмент.Мислеше дека тоа чувство    со самиот допир на мозаикот ке го има до самиот крај, за вечност.Повторно како и секое утро го разбуди досадниот петел Мирко со своето карактеристично кук*рикање, кое на некој свој начин си носеше своја специфика во себе.Се разбуди   во својот суров свет со претходно научените лекции кои си ги повтори уште еднаш во својата глава. Сфати дека ова беше само уше еден од оние лоши   соништа и ништо повеке.Слатко се насмеа и   си помисли во својата глава -Зар е можно барем мал дел од ова да е јаве??????? Дали воопшто постои таков мозаик кој тој толку го посакува и предизвикува восхит кај него ?????????

Веќе одамна сонцето зајде. Се скри зад планините и отиде на друго место да изгрее. Можеби некого ќе му донесе радост со тоа изгревање а можеби тага. Можеби и ја радува што зајде а можеби и пак греши. Можеби ја теши чуството што има некого, а можеби и тоа ја прави да се чуствува виновна. На моменти се губи и се прашува што од тие две е. Дали утре кога повторно ќе изгрее сонцето ќе се радува или пак ќе и донесе тага, а воопшто не се запраша дали ќе го дочека и воопшто сеуште не се помоли за да го дочека. Осети нежно скокоткање по вратот, исто како облак да ја бакна, толку слатко и моќно истовремено и страстно.Се сврте а немаше ништо. Беше чиста фантазија. Лесниот ветрец и охрабреноста направија цветови од нејзините образи. Очите и блескаа по скаликите додека се симнуваше на ненадејната месечева светлина спуштена меѓу улиците.  Поминуваше покрај дрвјата, нога пред нога, а секој чекор и беше исполнет со  чекање и копнеж да ја довикне да застане. Ја премина улицата и пак се прошета по неа, овој пат запирајќи се пред зелената врата на старата книжарница каде што ја остави претходниот пат. Постара госпоѓа, дотерана, во години ја отргна од мислите со една реченица-убаво време вечерва, нели? Рече “да„ и си замина.....! 

   Дојде ДЕНОТ кога Месечината и Сонцето повеќе не можат да се погледнат ЕДЕН во ДРУГ,не поради денот и ноќта кои ги оделува вековно,не поради далечината која ги оделува со години на светлината,туку од немоќта Сонцето   
да зрачи Светлина онаква како во минатото, како во сегашноста.
   Дојде денот кога ни Месечината веќе не е ВИЗИР и ОРИЕНТИР во Универ-
зумот,полн со сјајни ѕвезди во своите соѕвездија,изгубена во КОСМОСОТ,светла но без сјај.
   Дојде денот кога веќе и водата застана,реките престанаа да течат во своите корита,само по некоја капка, ладна како мраз, можеше да се истисне од каменот со предвулканско потекло,но не доволно да се продолжи ЖИВОТОТ.   
   Дојде за ТЕБЕ долго очекуваниот ДЕН ,ДЕН во твоите мисли ,ДЕН без НОЌ, но НОЌ со само еден единствен СОН.
Сон како на јаве,јаве од СОНОТ како голема ВИСТИНА. Но јавето секогаш не може да се задржи без СОН.А СОН повеќе нема,само нокна смена на темнината се движи низ ДЕНОТ и НОЌТА.Завладеа мрак и темнина во Твоето срце и Твојата мисла.
   Безнадежно се обидуваш да заспиеш,за да го сониш повторно СОНОТ, но залудно
се обидуваш,бидејќи СОНОТ не се повторува,не бар дотогаш додека не и погледнеш на ВИСТИНАТА во очи, а ВИСТИНА има само ЕДНА , далеку од тебе и Твоето срце кое е изгубено во силните Космички ветрови,ВИСТИНА која знае за своето ПОСТОЕЊЕ,за своето општење,која ќе се провлекува низ времето се додека не биде ПОВИКАНА да го осветли денот и да ја најави ноќта.    
   Дојде денот кога ОГНОТ ја замени ЉУБОВТА.А ТАА, изгоре ,без обид да биде спасена од пламените јазици кој ја проголтуваа секој ден се повеќе и повеќе.
Прегоре како огнот во најголемиот свој замав.Не се потруди да го сопреш ОГНОТ што ја ПРЕГОРЕ нашата ЉУБОВ. Tаа ПОСТОЕШЕ,ВЕРУВАЈ во тоа,иако Ти не сакаше ниту да ја видиш , ниту да ја почувствуваш ,не сакаше да ја откриеш од превезот на ТАЈНАТА.Затоа не веруваше во нејзината моќ и постоење,затоа се дружеше со темната НОЌ и мрачниот ДЕН ,проткаени со Демонски сили и Самовилски танци.А ТАА беше тука на дофат до Тебе, но ТИ ја препушти на ОГНОТ да прегори,на времето да се заборави како да НИКОГАШ не постоела.Но се лажеш!ТАА си најде засолниште во ВИСТИНАТА, која ја чувам ЈАС од забот на времето и злите јазици на ветровите!
ЗОШТО СЕ СЛУЧИ ОВА? Зарем не беше доволно она досега!Зошто дозволи
да се заборават убавите работи и убавите нешта.Ги имаше, но и нив не ги виде како другите убави работи.Гледаше само низ ТВОЈОТ ПРОЗОРЕЦ каде што не се гледаше ништо убаво,туку само лоши настани и мисли!Сакаше да владееш со ОНА што не беше само ТВОЕ,со ОНА што МИ припаѓаше и на МЕНЕ!Успеа ,но за кратко да го тргнеш она што ТИ сметаше дека ќе ти создава пречка во остварување на твоите ЛУДИ идеи,но нема да успееш да го избришеш од времето на постоење.Газењето преку НЕВИНИ и ЧИСТИ ДУШИ не се најдобриот избор сто го направи.ЛАГАТА спроти ВИСТИНАТА.НЕЧИСТИ души се повеќе на овој свет,за жал!Не дозволувај да владее демонот со ТЕБЕ.Не ја проширувај ја ТВОЈАТА омраза према МЕНЕ     ,врз невините околу себе, затоа што не се’ што е покрај тебе е и ТВОЕ!.Праведните ќе ја слушнат и видат ВИСТИНАТА.Што тогаш?Си се запрашала ли НЕКОГАШ што тогаш да се направи?
Не веруваш во она што ЈАС го кажувам! Ги почитуваш повеќе другите отколку МЕНЕ!Ме ставаш на маргините на случувањата и одлучувањата,
Сакаш да ги решаваш работите по споредниот пат. Пат кој ЈАС одамна сум ти рекол да не поаѓаш по тој пат.ПАТ кој не доведе до овде ,на самиот почеток и на самиот крај,-на ПОЧЕТОКОТ без КРАЈ!!!Не сакаше ЗАЕДНО да го изодиме тој пат.ТИ, се изгуби во маглата,добивајќи помош од НОЌТА,ПРОПАДНА во бездна ,
којзнае по којпат досега,но сега многу тешко ќе излезеш од НЕА.Оваа е ЈАМА без дно и ТИ сама знаеш,иако се обидуваш да се увериш дека тоа не е така, но се ЛАЖЕШ,се ЛАЖЕШ САМА СЕБЕСИ за да ТИ БИДЕ ПОЛЕСНО!НЕ САКАШ да и ПОГЛЕДНЕШ на ВИСТИНАТА од ВИСТИНСКИ АГОЛ! Сеуште сакаш да си гледаш ВО,а не НИЗ прозорецот!

Со повлечени чекори тргна во пресрет со мракот. Ја прегрнуваше тамата, а го следеше немиот глас на ноќта. Како да се пронаоѓаше себеси во тие неосветлени улици мокри од попладневниот дожд, осветлени само од месечината и сенките од дрвјата-распоредени од двете страни во правилен ред. Веќе не ни размислуваше, болката беше поголема од среќата иако не постоеше битен удар за тоа. Иако ударот беше само тап, во празно. Веќе беше само школка во која внатре се криеја милион зборови, а ретко некое дарувачко чуство. Сите тие зборови толку знаеја да усреќат повеќе луѓе, но чуствата беа толку ретки што премногу влијаеа кога ќе надојдеа. Талкаше по улицата, веќе на поголема надморска височина и кога стигна пред наглата кривина, застана.  Постоја гледајќи низ просторот барајќи го времето ..........а кое време го бараше, ни самата не можеше да си објасни. Воздухот беше со зголемена влажност што не и дозволуваше грлото да и се исуши. Косата и беше ладна и помалку мокра од капките кои ветрот ги слеа од дрвјата. И повторно тама! Ни разиграни дрвја, ни неопределените ноти на ноќните птици. Залудно е...!!!!

Се натмурило небото како дете што си ја скршило играчката, натежнале облаци над и на така осамените и тажни души, маглата им ги скрила насмевките. Поминуваат крај мене со поглед упатен некаде кон просторот. Дали мечтаат? Дали копнеат? Или само лутаат? Јас лутам. Барем за себе сигурно знам. Се губам некаде помеѓу спомените од минатото и стравот од иднината. Стравот иднина без тебе. Некој ме турна. Не е важно, допирот не е допир ако не е од тебе. Каде сум? Одамна го изгубив вистинскиот правец, а луѓето со лажливи, тие се погрешен патоказ. Никој не е како тебе. Никој не знае каде сакам да стигнам, никој не знае за што срцево моли и преколнува. Ниту јас не знам. Но ти... ти си чистач на мојава душа, ја познаваш секоја гребнатинка и маана, и ја негуваш. Се плашам? Да. Но во темнината, таму си ти. Таму е твојата рака, топла и силна, ме чека да ја побарам при секој нов пад. Ете, повторно се спушта мрак. Повторно ќе ги барам фенерчињата во твоите очи, и знам дека ти пак ќе бидеш до мене, не давајќи да се изгубам.

Имаше едни очи. Очи кои ја потсетуваа на жолтите лисја наесен паднати низ густата мала шумичка. Измешани жолти лисја во сите ноти на жолто обоени. Посветли, потемни, бледнуцкави. Тој поглед и влеваше голем мир во душата. Кога ќе погледнеше во неговите очи се присеќаше на една рана есен во шумата преплавена со жолти лисја. На дрвјата сеуште имаше по  некој лист доволно за да прави шаренило од своите сенки на тревата кога ќе изгрее сонцето. И на старото паднато дрво, седната во зелен фустан размислуваше, пишуваше, пееше....само на момент ќе ја прекинеше шушокот од трчање на некоја верверичка. Сега таа рана есен ја гледаше во неговите очи, сиот тој мир кој и го даваше шумата со жолти лисја и го дадоа тие очи. Во неговите прегратки го чуствуваше мирисот на есенското диво цвеќе, кои го опишуваа секој негов допир. Кога ќе се изгубеше себеси и ќе го изгубеше тлото под нозе, ќе ги отвореше очите за да се осигура дека е реалност. Но таму не ја дочекуваше раната есен со жолтите лисја...ги немаше ни дивите цвеќиња низ шумата...ќе се натажеше и со погледот во синото небо насочен, ќе се запрашаше ЗАШТО!?


Изменето од blueprayer - 21.Февруари.2008 во 20:24