Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Тонејќи во некоја прекрасна игра на разно разни чуства, не можејќи да ги опише со зборови се обидуваше да пронајде барем налик слични такви зборови во дефинициите зачувани во нејзината глава. Немаше....беше измешано....болка, убавина, мекост, префинетост и доза тага. Споро одеше....нејзиниот бос чекор како да ја бакнуваше земјата зашто таа земја ја сакаше со сето срце....Долгиот бел фустан од лен се лелееше со секој чекор а само ветрот и беше придружник во ноќната темнина. Тука немаше никој! Тука беше сама. Уште поубаво и попријатно направи да и биде тој факт....дека е сама со своите чуства....на моменти се запрашуваше зашто се обидуваат да ја испеат во песна, да ја раскажат во приказна, да ја опишат во поезија....? Не наоѓаше соодветен одговор. А веќе не ни и беше битно. Сакаше сета физичка болка да згасне.....но тоа во моментите кога беше доволно јака за да ја освести и свесно да ја осети...зашто онака иако беше присутна таа болка, таа не ја чуствуваше....покрај него се губеше сето лошо што можеше да наштети. Но не го дозволуваше тоа. Можеби еден ден сама на себе ќе си признае дека се што се случуваше беше предизвикано од нејзините очи кои не ги сакаше баш поради тоа....и се се случуваше поради нејзината проклета дарба за добро пишување со милион чуства кои можеби не ги ни чуствувала додека го правела тоа....се е измешано...исто како и секогаш кога ќе седне да пишува. Само јасно е дека е биде од срце, па макар и фантазија. Таа слаткост во нејзината душа, ја гореше секоја болка во текстот и ја претвораше убавина на тивка ноќ со ветре. На момент повторно че осетеше болка...ќе се поместеше, ќе почекаше некоја минутка не сакајќи да верува што велат докторите препишувајќи и 10дневна изолација и ќе се насмевнеше со „поклони се и почни„ ......продолжуваше.....зашто убавината мора да е пред се? Што виде тој во неа за сега да пати? Вели на секој начин ќе пати .....а таа не може да му помогне баш поради тие два збора....„на секој„. Можеше само да чека ...да остави на времето да си го донесе своето..Од друга страна пак едно убаво суштество кое секоја ноќ и ја исполнува се повеќе не и дава душевен мир...толку слатко на некој начин тетераво чуство кое не знае дали е љубов или сосема нешто друго често ја буди во сон. Сепак е убаво....Ноќните птици веќе пееја некоја нивна мелодија на прв момент весела но како продолжува се потемна станува...како магла зашеметува и губи јасност...ќе погледнеше околу себе и повторно ќе продолжеше бесцелно да талка во мракот по влажните улици боса.....пријатно летно чуство ...добро разладување...На моменти ветрот со себе го носеше и мирисот на него.....тогаш како во врат да и дишеше....уживаше во тоа. Дали грев, дали утеха, дали љубов........се откажа од трагањето по одговорот и му се препушти тој да ја води ...можеби како дете не сонуваше за принц од бајки, можеби и никогаш немаше јасна замисла каков ќе биде тој вистинскиот за неа....каков таа сака да биде.....таа беше вода во душата....во била каква форма да ја ставиш ќе се прилагоди на се....но на изглед оган....строга пред се. Затоа и лесно не се откриваа нејзините чуства....затоа и толку добро знаеше да ги прикрие како рането животно што се криеше и си ја чистеше раната. Самата таа. Без никаква помош да побара....секогаш се сама сакаше да си стори за себе...сама да сработи, сама да успее, сама да помогне секому, па и сама да направи да ја засакаат.....за на крај да е горда што го заслужила тоа....ако било вистинско. Огнениот поглед налик, а во себе преполн вода....често ги лажеше сите...а таа како да сакаше на чело да си запише да не гледаат во нејзините очи се додека не ја научат.....а тешко е да ја научиш.....барем целосно не....Еднаш една личност што ја знаеше од дете пред некого рече-не се обидувај да ја сватиш, таа секогаш ќе има со што ново да те изненади ....таа е ветер и никогаш не се знае со неа на која страна ќе залуташ, но нема никогаш да погрешиш ако ја следиш. Сето ова и се вртеше во глава додека одеше....како да очекуваше некаде да стигне, нешто да пронајде...а немаше ништо освен темни улици како исплачени од дождот. Пак продолжуваше....

Изменето од eurydice - 01.Мај.2008 во 21:24

Насмевка блага на лицето со самото отварање на очите. Утринско сонце, некои од зраците завршуваат во разбушавената коса и ги отсјајуваат посветлите прамени кои мајката природа ги измутирала. Сјајот во очите чиниш одблеснува на далеку, а желба му е на секому да подари грам позитивно чуство ако не и повеќе. Љубовта како традиција, верата исто така. Зар некој смета дека таа треба да изигрува ангел? Повторно благо се насмевна....се радуваше што ниеден удар не ја сруши. Се осеќаше како карпа, цврста, но на моменти одронлива. За кој ќе удри во неа сам да се потрупа, а таа ќе остане неоштетена во чуствата. Нејзината подршка...хмм...тој...вечна нејзина инспирација и како музика неговиот глас во нејзините уши. Ах, колку само поради него се бореше....Колку мило чуство во неа секојдневно се раѓаше. За после толку време таа пак да се разнежни....За после толку време да каже „те сакам“ и тоа да е толку искрено од срце....Велат-За да ја сочува човек среќата, треба да е среќен сосема тивко.Не го следеше баш тоа. Можеби и треба да почне. Но сигурна во него дека нема да дозволи некој да наштети продолжи со исто темпо. И повторно осети топлина во срцето, се насмевна и погледна низ прозорецот во гранките на расцветаните дрвја...се подисправи и го отвори прозорецот....влезе мирисот на пролетта. Арома составена од пролетни цветни ноти...љубичица, лале, расцутени дрвја...какво прекрасно утро! Животот навистина е прекрасен само кога ние тоа го сакаме. Мрачноста на злите усти гореа некаде од светлината, ироничната смеа стана нема додека предтоа беше подла и шизофреничка. Сега сите тие се капеа во потта нивна која ја створија трудејќи се против неа......навистина животот е убав кога сакаш некого....!

Stanuvam i bavno se probivam niz zvezdite koi pospano lebdat okolu mene...gi znam niv, sakaat da ja zasenat tvojata svetlina...oh, zabludi... no zar nekoj moze da go nadvaldee sonceto, kako peperutka tvojot plamen me povikuva, znam tamu si, kako i sekogash, pozadi zavesata... I tie ochi nema da gi zaboravam, ogledalo na moite, uteha i na beznadeznosta, dodeka gi gledam znam sum bezbedna...i raka podadena, nikogash zatvorena, nikogash da bara, samo od nea toplina, zarem i toa nekogash zgasnuva... i kao posledniot pat ti ja dopiram, kako mozev da pretpostavam deka se zboguva... Odnesi me so tebe, nepoznatoto e podobro od ona shto znam deka doaga, od ona shto znam deka nikogash nema da go imam! No ne, ti pak me ostavash, so nasmevka koja staklena solza ti sozadava... Samo edno molam, barem progovori za posleden pat, glasot najlesno se zaborava, posledniot ton od tvojata posledna rechenica, da znaev deka usnite tvoi potoa zasekogash ke zamolcat, ke ja zarobev taa nota i za mene ke beshe najubava simfonija...ke go dadam svojov, za da mozev na glasot tvoj da se setam...
kolku mnogu mi nedostasuvash...
I povtorno se budam, nad mojata mokra pernica, potopena vo realnosta!

taa me gleda
daj napravi nesto brgu
jas ja  gledam
so da pravam?
daj napravi nesto, no brzo,moli ?
ne moli se nadeva
koga neznaes sto
napravi toa - so bi go napravil koga taa  ne e tuka

[QUOTE=zbunet]Racete mi se tresea kako na alkoholicar sto gi provocirase pogledite na slucajnite minuvaci...cigarata mi ispadna od racete...gnevno ja zgmeciv cela kutija so peticata...opcuv...pred ovoj lokal trebase, valjda ne sum smotan do tolku...more sum...trgnav do bliskata trafika...tri pati morav da povtoram kakvi cigari sakam zosto mumlav so suva usta...sozalivo mi ja pruzi kutijata...se svrtev...taa bese...se vrtese...betonot pod mene pocna da se nisa i se potprev na vesnicite koi nabrgu popagaa so tresok...zad mene vikanici...nozete mi bea kako od guma...
 - Zdravo
Pogledna kon mene...izmesani cuvstva na nesigurnost i ljubopitnost...siroki zenici koi me analiziraa...soncevi zraci se odbivaa od nejzinata kosa...sakav da ja dopram...lice...mi snema vozduh, a usnite pocnaa da me golicaat vidlivo treperejki i na liceto mi se pojavi nesto sto trebase da lici na nasmevka...go vdisuvav nejziniot miris kako da ja vdisuvam nejzinata dusa...
Nisto ne se izmeni...ista bese...se fativme za race dolgo gledajki se bez izusten zbor...zvono od velosiped...kletva vo vrska so nasata mladost...obrazot mi se vzesti...od zvucniot samar...ocite i zasolzea kade se pojavija milijarada ogledalca...drugiot obraz sega se vzesti od vtoriot samar...me klocna po cevanica nekolku pati i prodolzi da me udira po gradite so nejzinite malecki i meki tupanici...glasno zaplaka...ja gusnav no solzite ne mozev da gi zadrzam...sonceto mi smetase...ja stisnav silno so liceto kon moite gradi i pocnav da ja baknuvam po kosata...
 - Ti si golemo...gubre, znaes !...toplina od nejziniot zdiv na moeto srce...
 - Shsss...molci...znam mila
Go podigna pogledot kon moeto lice...se podnasmevna...molnja svetna pred moite oci...ne bev veke svoj...divjacki ja baknuvav i zedno gi goltav nejzinite solzi...go izdrza napadot i mi vozvrati so ista merka...vremeto zastana...pocnav glasno da se smeam, skokotliv plamen mi go gorese teloto...sarmantna busavost...razmackan karmin...obrazot me pecese...vdlabnatini od zapcinja pod prstite pocuvstvuvav...gusnati se nisavme vo takt so nekoja melodija koja ecese vo nasite misli koi poleka gasnea ...
 - Ajde da odime...denes si moj...denes se e vo red.
I bese...

kazi mi nesto ubavooo, makar i lagaaa

Изменето од zbunet - 17.Март.2008 во 12:57