Астрономија

Некои позначајни настани од историјата на астрономијата се следниве:

335-323 година п.н.е. Аристотел, грчки природонаучник и филозоф ја поставил Земјата во центарот на вселената. Се до 16 век постоело верување дека тоа е навистина така;

137-145 година п.н.е. Птоломеј, грчки астроном во својата книга Алмагест ги забележал позициите на 1080 ѕвезди и ги поделил на 48 соѕвездија. Неговиот систем се задржал 1400 години;

1543 година Никола Коперник, полски астроном во својата книга „За движењето на небеските тела“ го поставува Сонцето во центарот на вселената;

1596 година Тихо Брахе, дански благородник го објавува својот голем каталог на ѕвезди составен помеѓу 1575 и 1595 година со точни позиции на 700 ѕвезди;

1608 година, првиот телескоп (веројатно за воени потреби), го пронаоѓа данскиот научник Ханс Зипершеј;

1609 година, движењето на планетите по елиптична патека го востановил германскиот астроном Јохан Кеплер и со тоа го урнал верувањето дека планетите се движат околу Сонцето по кружна патека;

1610 година, Галилео Галилеј, италијански научник ги открил сателитите на Јупитер, Млечниот Пат, Сончевите пеги и кратерите на Месечината;

1667 година, Исак Њутн, англиски научник го открива законот за гравитација кој управува со небесните тела, со што ги поставува темелите на современата астрономија;

1705 година, Едмунд Халеј, англиски астроном успешно го предвидува во 1758 година враќањето на кометата која по него го добила името;

1781 година Вилијам Хершел, англиски астроном го открил Уран и неговите четири сателити, како и двојните ѕвезди. Тврдел дека Сончевиот систем се движи низ системот на Млечниот Пат;

1846 година Јохан Гале го открил Нептун;

1849 година се снимени првите фотографии за ѕвезди на Хардвардската опсерваторија во САД;

1907 година Алберт Ајнштајн, германски физичар открива дека масата може да се претвори во енергија. Тоа довело теоријата дека Сонцето сјае поради спојувањето на атомите на водородот во хелиумот;

1919 година, хипотезата за ширење на вселената ја изнесел американскиот астроном Весто Слифер;

1929 година, американскиот астроном Едвин Хабл пронаоѓа цврсти докази за ширењето на вселената;

1930 година, откриен е Плутон од страна на американскиот астроном Клајд Томбоу;

1965 година, вселенско заднинско зрачење на ЗК го откриле Американците Арно Пензиас и Роберт Вилсон;

1967 година, првиот пулсар кој го открила Џослин Бел;

1986 година, вселенска сонда Џото ги испратила првите слики на јадро на комета;

1990 година Хабловиот вселенски телескоп е лансиран во орбитата;

2001 година најголемиот телескоп на светот, VLA;

Јупитер е петтата планета од Сонцето, и убедливо најголема во Сончевиот систем. Покрај Јупитер има уште три гасни џинови во сончевиот систем - Сатурн, Уран и Нептун. Јупитер е најчесто четвртиот најсветол објект на небото (после Сонцето, Месечината и Венера); со тоа што понекогаш Марс може да биде посветол. Јупитер е 2.5 пати помасивен од сите други планети заедно, до толку што неговиот центар на маса со Сонцето всушност лежи над сончевата површина (1.068 соладни радии од центарот на сонцето). Тој е 318 пати помасивен од Земјата, со дијаметар 11 пати поголем од земјиниот, и со волумен 1300 пати поголем од земјиниот. Природно, Јупитеровото гравитационо влијание доминирало во еволуцијата на сончевиот систем: мнозинството од планетарните орбити лежат поблизу до Јупитеровата орбитална рамнина отколку до сончевата екваторијална рамнина, мнозинството кратко-временски комети припаѓаат на Јупитеровата фамилија (резултат од Јупитеровата маса и релативната брзина), Кирквудовите дупки во астероидниот појас во најголема мера се предизвикани од Јупитер, дури и се смета дека е можно да е одговорен за касното тешко бомбардирање на внатрешноста на сончевиот систем. Некои го опишуваат сончевиот систем како Сонцето, Јупитер и останатите парчиња. Некои го опишуваат Јупитер како правосмукалка на сончевиот систем поради огромната гравитациона сила.Колку и да е импресивна јупитеровата маса, забележани се дури и помасивни планети вон сончевиот систем. Не постои јасно разграничување помеѓу огромните масивни планети како Јупитер, и кафените џуџе - ѕвезди, и покрај тоа што вторите имаат доста специфични спектрални линии. Во поново време, ако супермасивен објект е над 12 јупитерови маси, односно доволно масивен за да може да согорува деутериум, тогаш тој се смета за кафена џуџе ѕвезда; под таа маса - планета. Јупитер има максимален можен дијаметар за планета со таков состав; додатна маса би резултирала со понатамошна гравитациона компресија, што теоретски води кон отпочнување нуклеарна фисија и создавање нова ѕвезда. Ваквото размислување било повод некои астрономи да го наречат Јупитер "пропадната ѕвезда", иако Јупитер треба да биде дури седумдесет пати помасивен да би можел да стане ѕвезда.Јупитер, истотака ротира најбрзо од сите планети во сончевиот систем. Комплетна ротација околу сопствената оска прави за нешто помалку од 10 часови. Како резултат има екваториална дефомација што лесно може да се види дури и низ аматерски телескоп од Земјата. Јупитер е перцептивно покриен со слој облаци, составени од кристали на амониак и можеби амониум-хидросулфиди, и возможно е воопшто да нема никаква цврста површина. Неговото најпознато обележје е Големата Црвена Дамка, олуја поголема од Земјата што за прв пат била набљудувана од Галилео пред четири века. Изненадувачки, математичките модели укажуваат на тоа дека оваа олуја е стабилна и можеби трајна карактеристика на планетата. Во 2000-та, три помали дамки се споија и формираа една поголема , наречена "Oval BA", која подоцна доби црвена боја многу слична на Големата Црвена Дамка. Јупитер околу својата оска се завртува за 10 часа а околу Сонцето за 11,86 години.Најпознати сателити на Јупитер се:IO,EUROPA,GANYMEDE,CALLISTO.